NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 787

ชีซา หมาป่าละโมบ หยุดพร้อมกัน

ห่างแค่เมตรเดียว พวกเขาก็จะเอามีด กริชในมือ เสียบเข้าไปในร่างกายของหลี่ฝาง

แต่ว่า ในช่วงสำคัญนี้เอง พวกเขากลับหยุดลง

ไม่ใช่เพราะว่าเขา แต่เพราะคนตรงหน้าคนนี้ ทำให้พวกขารู้สึกกลัวมาก

ปรากฏตัวอย่างไม่มีการเตือนล่วงหน้า ……

ความรวดเร็วที่มากกว่าคนทั่วไป……

แล้วก็ เขาสามารถกดหลี่ฝางที่ตกอยู่ในบ้าระห่ำไว้ได้ในพริบตา ก็เพียงพอที่จะพูดได้ว่า คนตรงหน้านี้ เป็นผู้ชายที่น่ากลัวที่สุด

อย่างน้อย เขาก็น่ากลัวกว่าหลี่ฝางที่ระเบิดออกมา

กำลังภายในของคนอายุน้อยที่ระเบิดออกมา อย่าว่าแต่ชีซากับหมาป่าละโมบเลย ถึงพวกเขาสามคนร่วมมือกัน ก็ไม่อาจจะยับยั้งเขาได้ ……

หลี่ฝางที่อยู่ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ หากเป็นคนทั่วไปก็ได้แต่เลือกที่จะหลบหนี

และคนๆนี้ ก็เอามือข้างหนึ่งพาดไปที่ไหล่ของหลี่ฝาง ทำการควบคุมให้อยู่ใต้อำนาจ

นี่คือความแข็งแกร่งอย่างไร？

ชีซากับหมาป่าละโมบมองหน้ากัน จากนั้นก็ถามคนๆนี้:“นี่คือใคร？”

ส้าวส้วยไม่สนใจสองคนนี้ แต่มือข้างหนึ่ง วางไว้บนไหล่ของหลี่ฝาง ใช้พลังอันมหาศาลของตัวเอง กดเขาไว้

“ถึงแม้ไม่รู้ว่าผ่านอะไรมา ถึงทำให้คุณบ้าคลั่ง ……แต่คุณจะต้องฟื้นขึ้นมา”

เวลานี้ ถ้าหลี่ฝางฟื้นมาไม่ได้ อนาคต น่าจะกลายเป็นคนเสียสติไป

นี่คือสิ่งที่ส้าวส้วยไม่อยากจะเห็น

เวลาผ่านไปหลายนาที ไม่มีใครกล้าขยับ

ดวงตาของหลี่ฝาง ค่อยๆได้สติคืนมา

ตอนที่หลี่ฝางลืมตามาเห็นส้าวส้วย ก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนกับฝันไป

ทุกอย่างตรงหน้านี้ ไม่ใช่ความจริงเลย

“ผม……ผมเป็นอะไรไป？”

หลี่ฝางดูสับสน จำทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อกี๊ไม่ได้

ส้าวส้วยมาอยู่ข้างกายตัวเองได้ไง หลี่ฝางจำไม่ได้ เขาจำได้แค่ว่า เขาอยากหนี แต่ถูกล้อมไว้

“โหจื่อกับลุงเฉียน……พวกเขา……”

หลี่ฝางมองส้าวส้วย พูดด้วยใบหน้าร้อนใจ:“พวกเขา……”

“ผมเห็นแล้ว”

ส้าวส้วยมองโหจื่อ ในดวงตาดูไม่ค่อยมีชีวิตชีวา:“โหจื่อยังไม่ตาย”

อยู่ห่างกันไกลมาก ส้าวส้วยก็ได้ยินเสียงลมหายใจที่อ่อนแรงของโหจื่อ

ส้าวส้วยหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วโทรออกไปเบอร์หนึ่ง

“ออกมา”ส้าวส้วยพูดอย่างง่ายๆ

แป๊บเดียว ผู้ชายที่สวมแว่น ก็ค่อยๆออกมาจากสถานตากอากาศ

เขาคือหมอของสถานตากอากาศ มองเห็นคนนี้ โพ่จุนก็ขมวดคิ้ว

ก่อนออกมา โพ่จุนกับหมาป่าละโมบ ก็ดูทั่วสถานตากอากาศไปรอบหนึ่งแล้ว หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครรอด พวกเขาถึงออกมา

“ส้าวส้วย คุณกลับมาแล้วเหรอ”

หมอมองส้าวส้วย ใบหน้าปรากฏความไร้ชีวิตชีวา:“คุณกลับมาแล้ว สถานตากอากาศก็จะมีคนช่วยแล้ว”

“โหจื่อ แล้วก็ลุงเฉียน……”

ส้าวส้วยขมวดคิ้ว:“พาพวกเขากลับไป”

“โอเค”

หมอไม่พูดไร้สาระอะไร ก็เดินไปทางโหจื่อเลย เขาเห็นบาดแผลของโหจื่อ แล้วส่ายหน้า:“เห้อ แบบนี้แล้วยังรอดอีก ชีวิตของคุณนี่ถึกจริงๆ”

ถูกกระบี่อ่อนแทงเข้าร่างกาย แล้วยังถูกดึงออกมา เลือดเต็มพื้นไปหมด แต่ยังหายใจรวยริน

นอกจากจะเกิดขึ้นได้ยากแล้ว ก็ยังแสดงได้เห็นว่าโหจื่อยังมีความหวังที่จะมีชีวิตต่อไป อย่างแข็งแกร่ง