NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 797

"ไม่ถูก พูดให้ถูกก็คือ ควรจะเป็นตงฟางชู่ว ฉันเองก็สืบมานานแล้ว ถึงได้รู้เบาะแสเหล่านี้ ไม่พูดไม่ได้จริงๆ ท่านจวนคนนี้เก็บซ่อนเอาไว้ ได้ดีมาก ไม่เพียงเป็นคนของสี่ตระกูลใหญ่ อีกทั้ง ยังเป็นคนสร้างสี่ตระกูลใหญ่ขึ้นมา"

"คนนี้ ไม่สามารถคาดเดาได้ อย่าเป็นศัตรูกับเขาเด็กขาด นี่เป็นสิ่งที่เบื้องบน บอกกับฉัน" หูเฟยพูด

หลังจากหลี่ฝางได้ฟังอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเย้ยหยัน มองหูเฟยแล้วพูด：“ถ้าเป็นศัตรูกับเขา แล้วยังไง?"

"จะตายอนาถมาก" หูเฟยพูด

"พอได้แล้ว ที่ฉันยังมีเรื่องไม่น้อย ฉันไม่พูดกับนายแล้ว" หูเฟยพูด

หลี่ฝางหัวเราะหึๆ บอกกับหูเฟย：“นายกำลังตีตัวออกห่างจากฉันเหรอ?"

"หึๆ หรือรู้สึกว่าฉันมีปัญหากับท่านจวน นายก็เลยกลัว? ไม่กล้าสนิทสนมกับฉัน ก่อนหน้านี้ นายอยากจะหลุดพ้นจากการควบคุมของสี่ตระกูลใหญ่มาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ? วันนี้ หลังจากที่นายรู้ถึงความน่ากลัวของตงฟางชู่ว เปลี่ยนใจแล้ว?" หลี่ฝางยิ้มเย้ยหยัน

ทางด้นหูเฟยเงียบอยู่นานครู่หนึ่ง สุดท้ายพูดคำว่าขอโทษ แล้ววางสายไป

เห็นได้จัด หูเฟยย้ายข้างแล้ว เขาเหมือนต้นหญ้าบนกำแพง วันนี้ หลังจากดูแล้วไม่ได้รับผลประโยชน์จากหลี่ฝาง เขาก็เตรียมที่จะขีดเส้นกั้นระหว่างตนกับหลี่ฝาง กลัวว่าตนจะเดือดร้อนเพราะหลี่ฝาง

หลี่ฝางส่ายหน้า ถือว่ามองคนออกแล้ว

หลี่ฝางหันไปมองไอ้หน้าหนวด แล้วพูด：“ฉันออกไปแปปนึง เดี๋ยวค่ำๆกลับมาเยี่ยมนาย"

"คุณชาย อย่ากลับมาเลยครับ กลับเมืองเอกเถอะ ข้างกายคุณชายไม่มีใครคอยคุ้มกัน ที่อำเภอหลินนี้ สำหรับคุณชายแล้วไม่ปลอดภัย" ไอ้หน้าหนวดพูดด้วยความเป็นห่วง

หลี่ฝางยิ้มบางๆ เต็มไปด้วยความเย้ยหยัน：“ขยะพวกนั้นทำอะไรฉันไม่ได้ เรื่องนี้นายวางใจเถอะ"

หลังจากหลี่ฝางพูดจบ ก็เตรียมเดินออกไปจากห้องผู้ป่วย

และในเวลานี้เอง ด้านนอกห้อง มีคนหลายคนเดินเข้ามา

นำโดย ผู้ชายผมเหลืองในมือถือมีดบาตังกัสเอาไว้ เล่นไปด้วย และเดินเข้าไปในห้องของไอ้หน้าหนวด

"ฉันว่าน้องชาย ยังไม่ออกไปจากอำเภอหลิน ฉันจำได้ว่าลูกพี่ของฉันพูดไปแล้ว ภายในสามวัน ถ้านายยังไม่ไปจากอำเภอหลิน ชีวิตน้อยๆ ของนาย......"

ชายผมเหลืองมองไอ้หน้าหนวดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความร้ายกาจ หัวเราะเยือกเย็น

"พี่ผมเหลือง ผมไปคืนนี้เลยครับ ไปคืนนี้เลย"

เห็นพวกผมเหลือง ภายในใจของไอ้หน้าหนวด รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาสุดขีดทันที

ไอ้หน้าหนวดไม่ใช่คนปอดแหก ที่เขากลัวมากขนาดนี้ เป็นเพราะหลี่ฝางอยู่ด้วย

ถ้าให้พวกหัวเหลืองรู้ว่า ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า คือคุณชายหลี่ของสถานตากอากาศ พวกเขาต้องรายงานแมงป่องอย่างแน่นอน

ดังนั้น ไอ้หน้าหนวดทำได้เพียงปิดบังไอ้หัวเหลือง

หัวเหลืองเดินไปด้านหน้าสองสามก้าว มองไปที่ไอ้หน้าหนวด：“สายไปแล้ว พี่ใหญ่ของฉันสั่งให้ฉันมาบอกนาย คืนนี้ เป็นวันตายของ ถ้าแกเชื่อฟัง ฆ่าตัวตาย พวกพ้องของแกที่อยู่ห้องพักผู้ป่วยข้างๆพวกนั้น พวกเราสามารถปล่อยพวกเขาไปได้ แต่ถ้าแกไม่ให้ความร่วมมือ ฉันทำได้แค่ใช้ไม้แข็ง ถึงแม้การฆ่าคนในโรงพยาบาลจะไม่ดี แต่ว่า ฉันมีวิธีฆ่าพวกแก เพราะถึงอย่างไร ที่นี่ก็เป็นถิ่นของพวกฉัน"

ผมเหลืองพูดด้วยใบหน้ายิ้มเยือกเย็น：“ให้เวลาแกห้านาทีในการคิด ฉันยืนรออยู่ตรงหน้าประตู หลังจากผ่านไปห้านาที ฉันจะมาถามว่าแกเลือก"

พูดจบ ผมเหลืองเดินออกไป เห็นหลี่ฝาง：“เด็กเปรตที่ไหนเนี่ย แกเข้ามาทำไม มาเยี่ยมไอ้นี่เหรอ?"

ผมเหลืองชี้ไปที่เตียงของไอ้หน้าหนวด：“พวกแกสองคนเป็นอะไรกัน แกเป็นลูกของมัน? หรือว่าเป็นญาติของมัน? ฉันขอเตือนแกว่าทางที่ดีที่สุดให้ทำเหมือนไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น แล้วรีบไสหัวไป เข้าใจไหม?"

พูดจบ หัวเหลือยกเท้าขึ้น เตะไปที่หลี่ฝาง

ทว่า เท้าของหัวเหลือง กลับเตะโดนอากาศ

หัวเหลืองขมวดคิ้วเป็นปม จ้องมองไปที่หลี่ฝาง คล้ายว่าเห็นผี

เมื่อกี้ หัวเหลืองเห็นชัดว่า หลี่ฝางยืนอยู่ตรงหน้าเขา ขาของเขา ก็เตะไปที่หลี่ฝาง

แต่หลี่ฝางไม่หลบ ลูกเตะนี้ ทำไมถึงเตะโดนอากาศ?

หัวเหลืองไม่เข้าใจ

เขานึกว่าเป็นปัญหาของตนเอง ชี้ไปที่หลี่ฝางแล้วพูด：“รีบไสหัวออกไป ได้ยินไหม ไม่อย่างนั้น กูจะฆ่ามึงให้ตาย"

หัวของหลี่ฝาง หน้าตาของเขา อย่างมากก็อายุแค่ยี่สิบกว่าๆ

คนแบบนี้ เป็นธรรมดาที่หัวเหลืองจะดูถูก

หลี่ฝางหัวเราะหึๆ มองไปที่หัวเหลือง：“ถ้าฉันบอกว่า ฉันไม่อยากไสหัวไปล่ะ?"

"หึ ให้ตายสิ เจ้าเด็กอย่างแกนี่มันสุดยอดจริงๆ" หัวเหลืองกำหมัด เดินไปตรงหน้าหลี่ฝาง อาศัยตอนที่หลี่ฝางไม่ทันได้ตั้งตัว ต่อยไปที่เขา

แต่หลี่ฝางเพียงแค่หันหน้า ก็หลบได้แล้ว

"ให้ตายสิ เป็นคนที่ฝึกศิลปะการต่อสู้มาหนิ ไม่แปลกที่พูดจาสามหาว" หัวเหลืองขมวดคิ้วเป็นปม เห็นถึงสิ่งปิดปกติ

"ทุกคน จัดการมันพร้อมกัน เอาให้เจ้าเด็กนี่ขาหักไปเลย คืนนี้ฉันเลี้ยงเหล้าเอง" หัวเหลืองพูดจบ คนที่อยู่ด้านหลังของเขา ก็เดินเข้ามาพร้อมกัน

แต่ว่า หลังจากที่พวกเขาลงมือ กลับรู้สึกเหมือนเห็นผี

หลี่ฝางใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาที ก็ทำให้พวกเขาล้มลงบนพื้น ทำให้พวกเขายืนไม่ขึ้น

"พี่หัวเหลือง เหมือนว่าแขนของผมจะหักไปแล้ว"

"แม่เจ้าโว้ย ขาของกู......"

พวกอันธพาลนอนอยู่บนพื้น ร้องโอดครวญดังระงม

ไอ้หน้าหนวดที่นอนอยู่บนเตียง อึ้งทึ่งทันที ถึงแม้อันธพาลพวกนี้ไม่ได้เก่งเท่าไหร่ ถ้าเขาไม่เป็นอะไร ก็สามารถจัดการได้

แต่ว่า เมื่อกี้หลี่ฝางลงมือ เร็วเกินไปแล้ว

อีกทั้ง เหี้ยมโหดอย่างมาก

เวลาเพียงไม่กี่วินาที ทำให้พวกเขาพิการกันหมด......

นี่มันยอดฝีมือ

ไอ้หน้าหนวดกลืนน้ำลาย มองไปที่หลี่ฝาง ร้องเรียกเสียงเบา：“คุณชาย คุณ......"

"ฉันบอกแล้ว แค่ขยะพวกนี้ ไม่สามารถทำอะไรฉันได้"

หลี่ฝางพูดด้วยความนิ่งสงบ

จากนั้น หลี่ฝางก็คว้าคอขอผมเหลืองขึ้นมา แล้วพูด：“เมื่อกี้ นายบอกให้ไอ้หน้าหนวดฆ่าตัวตาย นี่เป็นความคิดของใคร?"

"ของพี่ใหญ่" ผมเหลืองพูดด้วยสีหน้าหวาดกลัว：“พี่ใหญ่ของฉันชื่อเหล่าจิ่ง เป็นน้องชายของแมงป่อง"

"หึๆๆ เหล่าจิ่งใช่ไหม? ถ้าฉันเดาไม่ผิด มาโรงพยาบาลครั้งนี้ ไม่ได้มีแค่พวกแก น่าจะมีคนอีกหลายกลุ่ม แยกย้ายกันไปคนละห้อง พูดประโยคเดียวกัน" หลี่ฝางถามด้วยน้ำเสียงลองเชิง

ผมเหลืองพยักหน้า หลี่ฝางขมวดคิ้วเป็นผม แววตาแสดงออร่าสังหาร จากนั้นลุกขึ้น แล้วเดินไปที่ห้องอื่นๆ

โชคดีที่หลี่ฝางลงมือทันเวลา พวกพ้องของตน จึงไม่หลงกล