NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 800

เดิมที หลี่ฝางก็ไม่คิดจะปล่อยคนสารเลวอย่างหมาจื่อไปอยู่แล้ว......

ตอนนี้ หมาจื่อกลับกล้าคิดไม่ซื่อกับหลินชิงชิง สิ่งนี้แตะต่อมโมโหของเขา

ถึงแม้หลินชิงชิงจะไปแล้ว......

แต่ก็เป็นผู้หญิงของเขา ไม่ว่าใครหน้าไหน ห้ามแตะต้องเธอ

"หลี่ฝาง ถึงแม้ฉันไม่รู้ว่านายกลายเป็นแบบนี้ในระยะเวลาสั้นๆได้ยังไง แต่ว่า ฝีมือของนาย เทียบกับเพื่อนทั้งสองคนของฉัน เหมือนจะยังไม่พอ"

หมาจื่อพูดด้วยสีหน้าเย้ยหยัน

หลี่ฝางเพียงแค่หัวเราะหึๆ บอกกับหมาจื่อ：“อย่างนั้นเหรอ?"

หมาจื่อหัวเราะในลำคอ：“เหนือฟ้ายังมีฟ้า หลี่ฝาง แกมันไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง"

"อะรี่ อะเยว่ พวกแกสองคนสั่งสอนเจ้าเด็กคนนี้ที" หมาจื่อบอกกับทั้งสองคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

คนที่ชื่ออะรี่และอะเยว่ เป็นฝาแฝด หน้าตาของทั้งยังคล้ายกันมาก

หุ่นของพวกเขาไม่ได้ลำบึกมาก แต่ฝีมือของพวกเขา กลับไม่ธรรมดาแม้แต่น้อย

ตอนนั้น พวกเขาทั้งสองคนหมดทางจะไป ถูกคนนับสิบล้อมเอาไว้ในซอยเล็กๆ

แต่ว่า พวกเขากลับฆ่าทุกคนแล้วเดินออกมาได้

เพราะการต่อสู้ในครั้งนี้ ทำให้ท่านจวนเห็นความสำคัญของพวกเขา ช่วยพวกเขาออกมาจากการนองเลือด

หลายปีที่ผ่านมานี้ อะรี่และอะเยว่ ทำงานให้ท่านจวนมาโดยตลอด เพียงแต่ว่า ไม่ได้อยู่ที่เมืองเอกก็เท่านั้น

ความสามารถของทั้งสองคน ไม่น้อยไปกว่าชางสู่

เมื่อก่อนตอนต่อสู้กับนักมวยใต้ดิน อะรี่และอะเยว่ ล้วนทำคะแนนออกมาได้ดี

คนอย่างแมงป่อง แน่นอนว่าไม่อยู่ในสายตา อะรี่และอะเยว่

มองหลี่ฝาง อะไรี่และอะเยว่มองหน้ากัน

จากการต่อสู้ระหว่างหลี่ฝางและแมงป่องเมื่อครู่ อะรี่และอะเยว่ดูออกว่า หลี่ฝางคนนี้ นับว่าเป็นยอดฝีมือคนหนึ่ง

ใบหน้าของทั้งสอง แสดงความเคร่งเครียด หลังจากผลักผู้หญิงที่อยู่ข้างกายออกไป ก็ลุกขึ้นช้าๆ เดินไปทางหลี่ฝาง

"อะรี่ อะเยว่ พวกนายสองคนคงไม่คิดจะสู้พร้อมกันหรอกใช่ไหม?"

หมาจื่อตกใจเล็กน้อย สองคนนี้ ไม่เคยร่วมมือกันต่อสู้ต่อหน้าตนมาก่อน

เพราะถึงอย่างไร ศัตรูที่โผล่มาจนถึงทุกวันนี้ อะรี่และอะเยว่ใครคนใดคนหนึ่ง ก็สามารถเอาชนะได้อย่างง่ายดาย

แต่วันนี้ ทั้งสองกลับเดินไปหาหลี่ฝางพร้อมกัน คล้ายว่าจะร่วมมือกันต่อสู้กับหลี่ฝาง

หมาจื่ออดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่พอใจ ให้ความสำคัญกับหลี่ฝางเกินไปแล้ว?

หมาจื่อไม่มีวรยุทธ์ อย่างมากก็แค่เคยเรียนเทควันโดสองสามปี ต่อสู้ไปงั้นๆ เขาไม่รู้ว่าความสามารถที่หลี่ฝางแสดงออกมา น่าตกตะลึงแค่ไหน

แต่สำหรับจอมยุทธ์อย่างอะรี่และอะเยว่ แน่นอนว่าสามารถวิเคราะห์ออกมาได้ หลี่ฝางเป็นคนที่อันตราย

ถ้าสู้คนเดียว โอกาสชนะไม่มากเท่าไหร่

ต่อให้ทั้งสองร่วมมือกัน โอกาสชนะยังเป็นห้าสิบๆ

เหมือนกับแมงป่อง พวกเขาสองคนไม่ว่าใคร ไม่สามารถที่จะตบแมงป่องให้ตัวปลิวด้วยฝ่ามือเพียงครั้งเดียวได้

แต่ว่า หลี่ฝางกลับทำได้

หมาจื่อมองหลี่ฝาง หัวเราะแห้ง：“ดูเหมือนว่าแกจะทำให้เพื่อนทั้งสองคนของฉันโมโหแล้ว"

จนถึงตอนนี้หมาจื่อยังรู้สึกว่า ที่ทำให้อะรี่และอะเยว่ร่วมมือกันนั้น เป็นเพราะพวกเขาโมโหแล้ว

ช่างไม่รู้อะไรเลย นี่เป็นการตัดสินใจ หลังจากที่ทั้งสองประเมินฝีมือของหลี่ฝาง

ตอนที่อะรี่และอะเยว่เดินไปตรงหน้าหลี่ฝาง อะรี่พูดด้วยความเคารพ：“น้องชาย ถามหน่อยได้ไหม ตอนนี้นายอายุเท่าไหร่?"

"ยี่สิบต้นๆ ไม่ได้ฉลองวันเกิด" หลี่ฝางพูดเสียงเรียบ

หมาจื่อขมวดคิ้วเป็นปม มองอะรี่ด้วยความไม่พอใจ：“แกจะถามอายุของมันทำไม จัดการมันก็สิ้นเรื่อง"

สีหน้าของอะรี่ ตกตะลึง ถึงแม้หน้าตาของหลี่ฝาง ดุแล้วก็ประมาณนี้ แต่ว่า อายุยี่สิบต้นๆ สามารถตบแมงป่องจนปลิว นี่มันยากเกินไปรึเปล่า?

ตอนที่อายุเท่ากับหลี่ฝาง อะรี่และอะเยว่ มีความสามารถระดับนี้เสียที่ไหน?

"น้องชายคงฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาตั้งแต่เด็ก ไม่อย่างนั้น ทำไมอายุน้อยแค่นี้กลับมีความสามารถระดับนี้ ยากจริงๆ ยากจริงๆ"

ในฐานะที่เป็นคนฝึกศิลปะการต่อสู้เหมือนกัน อะรี่รู้สึกนับถือหลี่ฝาง

"พวกเราสองพี่น้อง วันนี้ทำได้เพียงร่วมมือกันประลองฝีมือกับน้องชายแล้ว" อะรี่พูดด้วยความจนปัญญาเล็กน้อย

ถึงแม้จะเป็นการที่ผู้ใหญ่รังแกเด็ก คนหมู่มากรังแกคนหมู่น้อย แต่ว่า นี่เป็นเรื่องที่ทำอะไรไม่ได้

"ให้ตายสิ นี่มันอะไรกัน แค่เด็กเปรตหนึ่งคน พวกแกสองพี่น้องจำเป็นต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ" หมาจื่อที่นั่งอยู่บนโซฟา พูดบ่นด้วยความไม่พอใจ

ส่วนอะรี่และอะเยว่ ล้วนเตรียมสู้อย่างดี