NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 801

บนใบหน้าของหลี่ฝาง มีท่าทีโกรธบ้างเล็กน้อย

ท่าทีของอะรี่และอะเยว่เมื่อสักครู่ ถึงแม้จะไม่ได้ทำให้หลี่ฝางพอใจอะไร แต่อย่างน้อย ก็ไม่ถือว่าน่ารังเกียจอะไร

ดังนั้นสองหมัดเมื่อกี้ของหลี่ฝาง ไม่ได้ใช้กำลังอะไรมากมาย

ถ้าหากหลี่ฝางเอาจริงขึ้นมาจริง ๆ สองหมัดเมื่อกี้ จะต้องต่อยจนอะรี่และอะเยว่ลุกขึ้นมาไม่ได้อย่างแน่นอน

เมื่อสักครู่หลี่ฝางได้ยั้งมือ แต่คิดไม่ถึงว่าอะรี่และอะเยว่เจ้าโง่สองคนนี้ ไม่ได้รับน้ำใจนี้เลยแม้แต่น้อย

หลี่ฝางขมวดคิ้ว เขามองไปที่อะรี่และอะเยว่แล้วเอ่ยถาม: “พวกแกยังจะสู้ต่อ?”

“ภารกิจที่นายท่านมอบให้พวกเราก็คือปกป้องเขาให้ดี ถ้าหากนายคิดจะทำร้ายเขา พวกเราก็มีเพียงเอาชีวิตเข้าสู้” อะรี่กล่าวด้วยท่าทางแน่วแน่

ความหมายของอะเยว่เอง ก็ไม่ต่างกัน

หลี่ฝางส่ายหัว กล่าว: “ในเมื่อพวกแกรนหาที่ตายเอง งั้นก็อย่าโทษฉันแล้วกัน”

ในเวลานี้ อะรี่และอะเยว่ก็ได้พลันเข้าใจแล้ว หลี่ฝางคนนี้ ฝีมือเหนือกว่าพวกเขาอีกเยอะ

แต่ว่า ขอเพียงพวกเขายังมีแรงสู้ พวกเขาก็ไม่อาจแกลงตายได้

สำหรับคนที่ฝึกยุทธ บนร่างกายของพวกเขา มีความทะนงตนอยู่

หลี่ฝางเดินเข้าไปทางอะรี่และอะเยว่ อะรี่และอะเยว่ คว้ามีดออกมาจากอกของตัวเองสองเล่ม

หลี่ฝางยิ้มอย่างดูแคลน: “พวกแกคิดว่า ความแตกต่างระหว่างพวกเรา แค่ใช้อาวุธก็สามารถทดแทนได้แล้วใช่ไหม?”

ถ้าหากฝีมือแตกต่างกันเพียงเล็กน้อย บางทีอาวุธอาจจะทดแทนได้

แต่ทว่า หลี่ฝางแกร่งกว่าอะรี่และอะเยว่มากจนเกินไป

อะรี่และอะเยว่แทงเข้ามาพร้อมกัน แต่ทว่า ข้อมือของพวกเขา กลับถูกหลี่ฝางจับเอาไว้แน่น

เสียงกร๊อบดังขึ้น หลี่ฝางหักแขนของทั้งสองคน แล้วต่อยเข้าที่หน้าอกของพวกเขา พร้อมกันสองหมัด

อั๊ก ๆ

เสียงกระอักเลือดสองเสียงดังขึ้น

อะรี่และอะเยว่ กระอักเลือดออกมาพร้อมกัน จากนั้นก็ลงไปกองอยู่บนพื้น สีหน้าของพวกเขา เปลี่ยนเป็นซีดเชียวขึ้นมาทันที

หลี่ฝางสีหน้าเย็นชา มองพวกเขาอย่างเลือดเย็น: “เดิมที ฉันคิดว่าจะปล่อยพวกแกสองคนไป แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าพวกแกสองคน จะมองข้ามความหวังดีนี้ไป”

อะรี่และอะเยว่วินาทีนี้ แม้แต่แรงจะพูดก็ไม่มี

กระดูกซี่โครงของพวกเขา ถูกหมัดของหลี่ฝางต่อยจนแทบจะแหลกสลาย

ต่อให้มีชีวิตรอดไปได้ ช่วงชีวิตที่เหลืออยู่ ก็คงต้องใช้ชีวิตอยู่บนเตียงคนไข้ตลอดไปแล้ว

หลี่ฝางหันหลังกลับ เพื่อมองหาหมาจื่อ

แต่ในครั้งนี้ หมาจื่อกลับได้ลุกขึ้นมา และได้ใช้ช่องทางลับหนีไปแล้ว

หลี่ฝางขมวดคิ้ว แล้วรีบตามไปทันที

หลี่ฝางคิดไม่ถึง ว่าในห้องVIP ห้องนี้ จะมีเส้นทางลับอยู่ เส้นทางลับสายนี้ จริง ๆ แล้วมีไว้เพื่อหลบซ่อนเวลาที่มีการสุ่มตรวจ คิดไม่ถึง ตอนนี้กลับกลายเป็นเส้นทางให้หมาจื่อหลบหนี

หมาจื่อหนีไปเร็วมาก เขารู้ดีว่า ถ้าหากเขาไม่รีบหนี งั้นตัวเองก็คงต้องตายแน่ ๆ

ในขณะที่หมาจื่อพึ่งวิ่งออกมาจากไนต์คลับ หลี่ฝางก็ได้ตามมาติด ๆ

หลี่หยิบเอาลูกเหล็กก้อนเล็ก ๆ ออกมาถือไว้ในมือ จากนั้นก็คว้างเข้าใส่ส่วนเอวด้านหลังของหมาจื่อ เสียงร่างกระทบพื้นดังขึ้น หมาจื่อหกล้มหัวคะมำลงไปกองอยู่บนพื้น

แต่ในเวลานี้เอง มีรถสปอร์ตสีขาวคันหนึ่ง ขับเข้ามาจากด้านนอก และจอดลงที่ด้านหน้าของหมาจื่อ

เมื่อมองเห็นรถสปอร์ตสีขาวคันนี้ ในแววตาของหมาจื่อ ก็ได้มีความหวังปรากฏขึ้นมาทันที

หลังจากที่รถคันนั้นจอดลง ก็มีคนสองคนเดินลงมา

ทั้งสองคนนั้น เป็นคนของตระกูลตงฟาง

การมีชีวิตอยู่ของหมาจื่อ สำคัญเป็นอย่างยิ่ง เขาไม่เพียงมีฝีมือความสามารถ ในมือยังมีเครือข่ายเส้นสายอีกมากมาย

หมาจื่อ สามารถเริ่มต้นธุรกิจของลูกพี่หลินใหม่ได้ ดังนั้น เขาจะตายไม่ได้

คนที่ลงมาจากรถ หนึ่งในนั้นเป็นผู้ชาย เขาเคี้ยวหมากฝรั่งอยู่ในปาก ดูแล้วอายุไม่มากนัก ท่าทางอายุราว ๆ สามสิบ

เข้าเดินเข้าไปทางหมาจื่อสองสามก้าว แล้วพยุงหมาจื่อขึ้นมา

“นายหนีไปก่อน”

กุญแจรถที่อยู่ในมือของชายคนนั้น ถูกยื่นให้กับหมาจื่อ หมาจื่อหวาดกลัวจนหายวับเข้าไปในรถทันที ตากนั้นก็สตาร์ทรถแล้วขับหนีไป

หลี่ฝางเองก็ไม่ได้ขัดขวาง เพราะว่าเขารู้ดี ถึงแม้หมาจื่อจะหนีไปแล้ว แต่ก็จะไม่หนีออกไปจากอำเภอหลินแน่นอน

นอกจากนี้ สองคนที่อยู่ตรงหน้า เหมือนจะไม่ธรรมดา

ฝีมีของอะรี่และอะเยว่ หลี่ฝางเองก็ได้เปิดหูเปิดตาแล้ว ถึงแม้จะไม่เลว แต่ก็ไม่น่าจะสามารถลงมือจนพวกไอ้หน้าหนวดกลายเป็นแบบนั้นได้

เพราะถึงยังไง ในมือของไอ้หน้าหนวด ยังมีอาวุธจำพวกปืนผาหน้าไม้อยู่

สามารถทำให้ไอ้หน้าหนวดไม่อาจให้อาวุธได้นั้น จะต้องเป็นยอดฝีมือแน่นอน

ยิ่งไปกว่านั้น ไอ้หน้าหนวดยังได้เตือนหลี่ฝาง ให้เขารีบหนีไป ยอดฝีมือที่มาอยู่ข้างกายของแมงป่องในครั้งนี้ พวกเขามีความสามารถพอ ๆ กับโหจื่อ

หรือแม้กระทั่ง มีฝีมือสูงกว่าโหจื่ออีก

ชายที่เคี้ยวหมากฝรั่ง จ้องมองหลี่ฝาง แล้วยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย: “ขอแนะนำตัวหน่อยแล้วกัน ฉันชื่อว่าตงฟางจัว นายอาจจะไม่รู้จักฉัน แต่ฉันรู้จักนาย นายชื่อหลี่ฝาง เป็นลูกชายของหลอซ่า ใช่ไหม?”

ตงฟางจัวยิ้มอ่อน: “นายเหมือนกับพ่อของนายตอนเป็นหนุ่มไม่มีผิด”

หลี่ฝางขมวดคิ้ว จ้องมองตงฟางจัว: “คุณรู้จักพ่อของผม?”

“เหอะ ๆ ตอนนั้นเขาอายุมากกว่าฉันเล็กน้อย แต่พวกเราฝึกยุทธด้วยกัน เขาดูแลฉันดีมาก พูดความจริง ถ้าไม่ใช่เพราะหลอซ่าแตกหักกับพวกเรา ฉันก็คงไม่ลงมือกับนาย ถ้ามองอีกด้าน นายก็นับว่าเป็นหลานของฉัน”

ตงฟางจัวกล่าวจบ ก็ส่ายหัว: “น่าเสียดาย วันนี้ฉันยังคงตัดสินใจจะจัดการนายซะ”

“ขอเพียงแค่คุณมีความสามารถนั่น ผมก็ไม่มีความเห็นอะไร” หลี่ฝางกล่าวอย่างเรียบ ๆ

ตงฟางจัวเดินเข้าไปทางหลี่ฝาง

“ระวังตัวด้วย” ผู้หญิงที่อยู่ด้านหลัง เอ่ยเตือนตงฟางจัวขึ้นมา

“วางใจเถอะครับ พี่ ผมไม่ใช่เศษขยะอย่างหวั่นเอ๋อสักหน่อย”

ตงฟางจัวกล่าวอย่างเรียบ ๆ

ในตอนนั้น เหตุที่ทำให้ตงฟางหวั่นเอ๋อถูกท่านจวนโยนออกมา นั่นเป็นเพราะว่าตงฟางหวั่นเอ๋อมีสติปัญญาไม่พอ สมรรถภาพทางร่างกาย และพรสวรรค์ของเธอ ต่างก็ไม่ดีพอ