NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 813

หลี่ฝางไม่มีทางที่จะอยู่ในที่เล็กๆ อย่างอำเภอหลินแบบนี้ไปตลอด

ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าหน้านวดได้รับบาดเจ็บ เป็นไปได้มากที่หลี่ฝางจะทิ้งอำเภอหลินไป ทิ้งหยิ่นเจิ้งกับหยิ่นเหล่ยพ่อลูกคู่นี้ ให้พวกเขากลายเป็นคนถูกทอดทิ้ง

แต่ว่าไอ้หน้าหนวดคือคนที่คอยติดตามพ่อของตนไม่ว่าจะต้องเสี่ยงตาย หลี่ฝางจะพูดยังไงก็ทิ้งพวกเขาไปไม่ได้

ส่วนแมงป่อง……

ที่จริงหลี่ฝางอยากจะกำจัดเขาทิ้งไป โดยเฉพาะท่าทีของแมงป่องเมื่อครู่ ยิ่งทำให้หลี่ฝางรู้สึกไม่พอใจสุดๆ

ต่อหน้าต่อตาหลี่ฝางแบบนี้ แมงป่องราวกับไม่สนใจรับคำสั่งนั้นเลย

คนแบบนี้ หลี่ฝางควรฆ่า แต่ว่าไม่ใช่ตอนนี้

อำเภอหลินต้องการผู้นำ และผู้นำคนนั้น ดีที่สุดก็คือแมงป่องมาเป็น

อำนาจในอำหลินของแมงป่องนั้น ฝังแน่นเลยทีเดียว ถ้ากำจัดเขาทิ้ง พวกนักเลงลูกกระจ๊อกมากมายในอำเภอหลิน คงจะออกมาสร้างความวุ่นวายแน่

เก็บจ้าวหางกับจางซินเฟยไว้ ก็พูดได้ชัดว่า เบื้องหน้าแมงป่อง มีมีดสองเล่มเสียบอยู่ แค่แมงป่องไม่เชื่อฟัง มีดสองเล่มนั้น ก็พร้อมจะแทงเขาให้ตายได้ทุกเมื่อ

“คุณชายหลี่ ต่อจากนี้ จะให้ผมทำอะไร?”

แมงป่องถามหลี่ฝาง

“อะไรก็ไม่ต้องทำ ขอแค่ อย่ายอมรับการรวมตัวอีกครั้งของตระกูลตงฟางก็พอ” หลี่ฝางพูด： “ถึงยังไงเมื่อสิบปีก่อนตระกูลตงฟาง ก็ชุบเลี้ยงนายมา แบบนั้นเขาต้องไม่ปล่อยนายไปง่ายๆ แน่ๆ”

“ฉันฆ่าคนของหมาจื่อ ขัดทางร่ำรวยของตระกูลตงฟาง พวกเขาจะปล่อยฉันไปได้ยังไง?” แมงป่องหัวเราะอย่างหมดคำพูด： “ฉันกลับไปไม่ได้แล้ว”

“คุณธรรมอะไรนั่นของตระกูลตงฟาง ฉันรู้มันดีกว่าใครๆ ”

“ฉันไม่ได้แค่หักหลังพวกเขา แถมยังทำให้พวกเขาสูญเสียไปอย่างมหาศาล ไม่ว่าฉันจะพูดอะไร พวกเขาก็ไม่มีทางปล่อยฉันไปหรอก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงรับฉันเข้าไปอีกครั้งเลย คุณชายหลี่ คุณก็ดูถูกตระกูลตงฟางมากไปนิดนะ”

แมงป่องส่ายหัวแล้วหัวเราะ ในใจซับซ้อนเล็กน้อย

เป็นหุ่นเชิดให้ตระกูลตงฟางมาตั้งหลายปี วันนี้ กลับกลายมาเป็นหุ่นเชิดของหลี่ฝาง นั้นตอนนี้ ในใจของแมงป่องหดหู่อย่างหาที่เปรียบไม่ได้ หรือว่า ทั้งชีวิตนี้ คงเป็นได้แค่หุ่นเชิดของคนอื่น?

“เหอะๆ งั้นก็ดี”

หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ แล้วพูด： “พักผ่อนให้ดีๆ ตอนกลางคืนฉันจะส่งคนมารับนาย”

“มารับฉัน?” แมงป่องขมวดคิ้ว： “ทำอะไร?”

“ถึงตอนนั้นนายก็รู้เอง”

หลี่ฝางพูดจบ ก็เดินออกจากโรงพยาบาลไป หาที่ๆนึง นอนหลับ

ยุ่งมาทั้งคืน หลี่ฝางก็ชักจะเหนื่อยแล้ว

ตอนที่ตื่นขึ้น ก็เป็นเวลาห้าโมงกว่าแล้ว หลังจากหลี่ฝางสั่งอาหารเดลิเวอรี่ไป ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

ในรายชื่อสายที่ไม่ได้รับ ทำให้หลี่ฝางประหลาดใจเล็กน้อย นั่นคือลู่หลุ่ยโทรมา

แต่หลี่ฝางรู้ว่า ตนกับลู่หลุ่ยเคลียร์ความสัมพันธ์จนไม่มีอะไรกันแล้ว ผู้หญิงของตนในตอนนี้ ก็คือฉินวี่เฟย ไม่จำเป็นต้องมีอะไรที่ไม่ชัดเจนกับลู่หลุ่ยอีก

แล้วก็แค่โทรมาสายเดียว ดังอยู่ครู่ก็ดับไป น่าจะไม่มีเรื่องอะไรเร่งด่วน

ดังนั้นหลี่ฝางจึงไม่ได้โทรกลับไป วินาทีที่หลี่ฝางเห็นเบอร์โทรศัพท์นั้น ใจก็เต้นตุ้มๆ ต่อมๆ ไม่รู้ว่าทำไม พื้นที่ของลู่หลุ่ยในใจของหลี่ฝาง มีอยู่มากมาโดยตลอด ไม่รู้ว่ามากกว่าหลินชิงชิงมั้ย แต่อย่างน้อยก็มากกว่าฉินวี่เฟย

หลี่ฝางไม่โทรกลับไป นั่นก็เพราะว่ากลัว

กลัวถ่านไฟเก่าปะทุ……

ถึงตอนนั้น เกรงว่าจะทำร้ายคนอื่นอีก

หลี่ฝางถอนหายใจ และปัดหน้า สายที่ไม่ได้รับทิ้ง

ต่อมา หลี่ฝางก็ยิ้มอย่างเจ็บปวด และพูดกับตนเอง：หวังว่านายจะหาคนที่เหมาะสมกับนายราวกับกิ่งทองใบหยกให้ได้เร็วๆ นะ

หลี่ฝางกับลู่หลุ่ย มีความรู้สึกต่อกัน

แต่แค่ ไม่เหมาะสมกันเท่านั้น

ต่อมา หลี่ฝางก็เห็นสายที่ไม่ได้รับ เบอร์นึงโทรมาติดกันตั้งหลายสาย หลี่ฝางคิดอยู่ครู่ จึงโทรกลับไป เมื่อสายติด เสียงที่ดังขึ้นมาคือเสียงของจ้าวหาง

“คุณชายหลี่ ผมขับรถสปอร์ตคุณมาจอดอยู่ที่ปั๊มน้ำมันแห่งนึง กุญแจรถ ผมจะคืนคุณยังไง”

และวันนี้ เหมือนว่าแมงป่องจะถูกทำร้ายจนต้องเข้าโรงพยาบาล

แมงป่องไม่มีคนมีฝีมือพวกนั้นแล้ว ส่วนฝั่งหยิ่นเจิ้งก็มีหลี่ฝางมา นี่มันไม่เท่ากับว่า ตนชนะแล้วเหรอ?

หลี่ฝางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และโทรหาแมงป่อง： “แมงป่อง มาที่โรงแรมจุนเยว่หน่อย”

พูดจบ หลี่ฝางก็กดวางสายไป ไม่สนใจว่าแมงป่องจะยอมหรือไม่ยอมมา

หลี่ฝางกระโดดลงจากเตียง ไปล้างหน้า และออกจากโรงแรม พอดีที่ หน้าโรงแรม มีรถแท็กซี่อยู่คันนึง หลี่ฝางเรียกรถ และมายังโรงแรมจุนเยว่

โรงแรมจุนเยว่แห่งนี้ เป็นโรงแรมที่ดีที่สุดในอำเภอหลิน

กึ่งห้าดาว สามารถต้อนรับเพื่อนต่างชาติได้ ด้านในหรูหราสุดๆ แน่นอนว่า ราคาก็ไม่ใช่ถูกๆ

หลังจากเข้าไป หลี่ฝางก็เรียกพนักงานต้อนรับมา： “หาห้องส่วนตัวให้ฉันห้องนึง”

“ห้องส่วนตัว? คุณผู้ชายครับ ขออนุญาตเรียนถามคุณได้จองล่วงหน้าไว้มั้ยครับ?”

พนักงานคนนั้นหัวเราะเหอะๆ พลางมองหลี่ฝาง： “คุณผู้ชายถ้าหากคุณไม่ได้จองไว้ล่วงหน้า งั้นผมคงพูดได้แค่ขออภัยด้วยนะครับ ห้องส่วนตัวของพวกเรา ต้องจองล่วงหน้าเท่านั้น ไม่มีห้องเหลือหรอกครับ ขออนุญาตถามว่ามากี่ท่านครับ? ถ้าหากไม่เยอะละก็ ผมขอแนะนำว่าให้ทานที่ห้องอาหารดีกว่าครับ ถึงยังไงเข้าห้องส่วนตัว ต้องมีค่าใช้จ่าย และก็มาตรฐาน อย่างต่ำก็มากว่าเก้าร้อยเหรียญ แบบนั้นไม่คุ้ม”

หลี่ฝางพูด： “แค่สี่คน แต่ว่าพวกเราต้องคุยกัน ห้องอาหารเสียงดัง ไม่ค่อยสะดวกมั้ง?”

“โอ้โห ไอ้น้อง มีอะไรไม่สะดวกกัน พวกนายจะคุยเรื่องใหญ่ระดับประเทศอะไรกัน เป็นคนธรรมดากันทั้งนั้น นายไม่ต้องมาอวดเบ่งกับฉันที่นี่เลย ดูจากสภาพนายแล้ว อายุก็พอๆ กับฉัน แถมยังดูน้อยกว่าฉันหลายปีเลยด้วยมั้ง”

พนักงานหัวเราะเหอะๆ ： “นายบอกทีว่านายกับเพื่อน มีเรื่องใหญ่อะไรต้องคุยกันห้ะ? ยังกลัวถูกคนอื่นได้ยิน……”

พนักงานหัวเราะเหอะๆ พลางชี้ไปที่โต๊ะตัวนึง แล้วพูด： “โต๊ะตัวนั้นมั้ย สี่คนพอดีเลย จะสั่งอาหาร ก็แค่หันออกด้านนอก”

หลี่ฝางไม่ได้พูดอะไร แค่นั่งลงไป

เนื่องจากตนขอห้องส่วนตัวไม่ได้ งั้นก็ทำได้แค่รอให้แมงป่องหรือว่าหยิ่นเจิ้งมาถึง แล้วค่อยขอห้องจากร้านนี้แล้ว

หลี่ฝางนั่งลง และรินน้ำให้ตัวเองหนึ่งแก้ว

แบบนี้ สิบกว่านาทีผ่านไป โต๊ะในห้องอาหาร ก็ค่อยๆ เต็มเรื่อยๆ ส่วนรอบข้างของหลี่ฝาง ก็ถูกคนล้อมไว้เต็ม

และในตอนนั้น พนักงานคนนั้นก็พูดขึ้น： “คุณครับ คุณจะสั่งอาหารตอนนี้เลยมั้ยครับ? ถ้าหากไม่สั่งละก็ ผมคงก็ขอเชิญคุณออกไปนะครับ”