NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 812

“ฉันไม่ไป ฉันจะให้จ้าวโหย่วฉายจับฉัน ต่อหน้าจ้าวโหย่วฉาย ในหลายปีนี้สิ่งแมงป่องทำผิด ฉันจะพูดออกมาให้หมด”

เมื่อมาถึงประตูหลัง จ้าวหางก็สะบัดมือหลี่ฝางออก

แขนของจ้าวหาง ยังคงมีเลือดไหลอยู่

ปืนนัดนั้นของแมงป่อง ทำร้ายจ้าวหางสุดๆ ไม่ใช่แค่ทำร้ายจ้าวหางคนนี้ ยิ่งไปกว่านั้นยังทำร้ายจิตใจของจ้าวหางด้วย

“ทำไมนายถึงเป็นเหมือนเด็กน้อยแบบนี้ นายกำลังเล่นกับความโกรธอยู่หรือไง? ดูสินายโตขนาดไหนแล้ว อย่าทำตัวปัญญาอ่อนได้มั้ย คนอย่างแมงป่องมันก็แค่ขยะ แต่นายไม่ใช่ นายไม่จำเป็นจะต้องฝังตัวเอง เพียงเพราะไอ้ขยะคนเดียว” หลี่ฝางถลึงตามองจ้าวหาง และพูดอย่างไม่สบอารมณ์ต่อความไม่เอาถ่านของเขา

ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าหลี่ฝางกลัวว่าจะใช้แรงมากเกินไป จนทำให้จ้าวหางเจ็บล่ะก็ อยากจะตบเขาสักทีจริงๆ

“ฝังกลบ? เหอะๆ ฉันในตอนนี้ กลายเป็นอาชญากรที่อำเภอหลินต้องการตัวแล้ว ด้านนอกตามตรอกซอกซอย ก็แปะประกาศจับฉันเต็มไปหมด ที่บ้านฉัน ก็มีคนของจ้าวโหย่วฉายจับตามองทุกวัน ญาติของฉันพวกนั้น ก็กลัวว่าฉันจะติดต่อพวกเขาไป นายรู้มั้ย? ตอนนี้ฉันมันก็แค่ไอ้คนน่าสมเพชเวทนา มีบ้านนะ แต่ก็กลับไปไม่ได้”

“ส่วนแมงป่อง เขาทำเรื่องไม่ดีมาตั้งเยอะ แต่เขากลับอยู่ภายใต้แสงอาทิตย์ได้อย่างเฉิดฉาย อิ่มเอิบกับความรุ่งโรจน์ในทุกๆ วัน มีสิทธิ์อะไรกัน? คนที่ได้รับผลตอบแทนมากที่สุด เป็นเขา คนที่ออกแรงมากที่สุด กลับเป็นพวกเรา และที่น่าโมโหที่สุด สุดท้ายแล้วเขายังเสร็จงานฆ่าโคถึกเสร็จศึกฆ่าขุนพล”

จ้าวหางหัวเราะเหอะๆ ： “ที่จริงแล้ว ตอนนี้ฉันไม่มีทางให้ถอยกลับแล้ว แบบนี้ให้พังพินาศไปพร้อมกับแมงป่องยังจะดีกว่า ได้ตายอย่างมีความสุข”

“นายไปหาจางซินเฟย เขาจะรับนายไว้” หลี่ฝางพูด

หลี่ฝางได้ยินเสียงตึงๆ ที่ดังจากด้านหลัง จู่ๆ ก็เปลี่ยนเป็นลนลาน： “เอาล่ะ อย่าพูดมาก รีบไป ถ้ายังไม่ไปก็จะไปไม่ได้แล้วนะ”

“ฟังให้ดี เมื่อกี้ฉันช่วยชีวิตนายไว้ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป นายก็เป็นคนของฉันแล้ว ลูกพี่ของนายไม่ใช่แมงป่องอีกต่อไป แต่เป็นฉัน”

หลี่ฝางพูด

สีหน้าของจ้าวหางคนนั้น ก็ชะงักอยู่ครู่ เขามองหลี่ฝาง ด้วยสีหน้าสีซับซ้อน： “จะมีสักวัน ที่นายเขี่ยฉันทิ้งมั้ย?”

“ถึงแม้ฉันจะทิ้งตัวเอง ก็ไม่มีทางทิ้งพวกพ้องของฉัน”

หลี่ฝางตบไปที่ไหล่ของจ้าวหาง และเอากุญแจรถปอร์เช่ ยื่นให้กับจ้าวหาง： “รีบไป ตามเส้นทางนี้ เข้าไปเรื่อยๆ ก็คือลานจอดรถใต้ดิน ขับรถของฉันออกไป ถึงแม้พวกเขาจะพบนาย แต่ก็จับนายไม่ได้ รถของฉันกันกระสุน”

จ้าวหางมองหลี่ฝาง ลังเลอยู่หลายวินาที และก็รีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

ขณะที่หลี่ฝางกลับไปถึงห้องพักผู้ป่วย ก็พอดีกับที่จ้าวโหย่วฉายเดินเข้ามา จ้าวโหย่วฉายมองแมงป่อง แล้วก็หัวเราะเหอะๆ ： “ลูกน้องของนายจ้าวหางล่ะ?”

“จ้าวหาง? จ้าวหางอะไร ฉันไม่เข้าใจเลยว่านายกำลังพูดอะไร”

แมงป่องพูดด้วยหน้ากวนๆ จนจบ ก็นอนลงบนเตียง ควักโทรศัพท์ออกมา ฟังเพลง

“แมงป่อง นายแกล้งทำเป็นไม่รู้กับฉันให้มันน้อยๆ หน่อย เมื่อกี้ตอนฉันอยู่ที่หน้าประตูโรงพยาบาล ได้ยินเสียงปืนชัดๆ แล้วก็ มีพยานบอกว่า เห็นจ้าวหางเข้ามา แถมพกปืนมาด้วย”

จ้าวโหย่วฉายขมวดคิ้ว พลางมองแมงป่อง： “จ้าวหางมาหานายทำไม? เขามาล้างแค้นนายใช่มั้ย?”

“มาล้างแค้นฉัน?” แมงป่องหัวเราะเหอะๆ ： “จ้าวโหย่วฉาย นายกำลังพูดอะไรมั่วซั่วเหนี่ย ทำไมฉันฟังไม่เข้าใจเลยสักคำ จ้าวหางเป็นพวกพ้องที่ดีของฉันนะ ฉันก็ไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่ผิดต่อเขา ทำไมเขาจะต้องมาล้างแค้นฉันด้วย? อยู่ก็พูดอะไรแปลกๆ”

“ห่างออกไปประมาณเจ็ดหรือแปดกิโลเมตร มีเนินเขารกร้างอยู่ บนเนินเขานั่นมีกระท่อมฟางอยู่สองสามหลัง เมื่อกี้คนของฉัน พบศพของคนหลายศพอยู่ในนั้น นายว่ามันบังเอิญมั้ย คนที่ตายพวกนั้น เป็นคนที่ติดตามนาย ที่ชื่อว่าเกาซง”

“เขาตายแล้ว นายรู้มั้ย?” จ้าวโหย่วฉายมองแมงป่องพลางถาม

แมงป่องหัวเราะเหอะๆ ： “ฉันจะไปรู้ได้ยังไงเล่า เกาซงคนนั้นฉันก็รู้จักจริงๆ แหละ นายก็รู้ ฉันเป็นคนที่ทำธุรกิจใหญ่นะ มีสถานที่มากมายที่ต้องการคนคอยดู เกาซงคนนั้นก็แค่คนงานใต้บัญชาของฉันคนนึงเท่านั้น แต่ว่า เขาเกิดเรื่อง ก็ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉันเลยสักนิด ถ้านายไม่เชื่อล่ะก็ ก็ถามคนข้างๆ ฉันก็ได้ ว่าฉันนอนอยู่แต่ในโรงพยาบาลนี่ พยาบาล กับหมอในโรงพยาบาลนี้ ก็ช่วยเป็นพยานให้ฉันได้”

“จ้าวโหย่วฉาย นายจะมาโยนความผิดให้ฉันแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ?”

แมงป่องหัวเราะอย่างดูถูก

จ้าวโหย่วฉายพยักหน้า แล้วพูด： “เกาซงไม่ได้ถูกนายฆ่า แต่เขาถูกลูกน้องของนายจ้าวหางฆ่าตาย”

นัยน์ตาของแมงป่อง มีความตระหนกขึ้นมาแว๊บนึง

ถึงยังไง เรื่องนี้มันก็เพิ่งจะเกิดขึ้นเท่านั้น ถ้าผ่านไปสามถึงห้าวัน แล้วจ้าวโหย่วฉายเพิ่งจะพบศพของเกาซง นั่นมันจะไม่แปลกเลย แต่ในคืนเดียวกัน เรื่องที่เกาซงตาย ก็ถูกจ้าวโหย่วฉายรู้แล้ว

นั่นก็แสดงได้ว่า ต้องมีคนแพร่ข่าวออกไปแน่ๆ

ส่วนคนคนนั้น เป็นไปได้แค่จ้าวหาง หรือว่าคนข้างกายของจ้าวหางเท่านั้น

จู่ๆ แมงป่องก็เลิ่กลั่ก คนของจ้าวหาง ถึงกับไปหาจ้าวโหย่วฉาย งั้นได้เอาเรื่องของตนไปขายมั้ยเหนี่ย?

ถึงแม้ในใจจะตระหนกสุดๆ แต่ฝีมือการแสดงสีหน้าของแมงป่อง กลับทำได้ดีมากๆ

“พวกเขาสองคนมีความแค้นกันเหรอ? เมื่อก่อนเคยได้ยินว่าเกาซงชอบเมียของจ้าวหาง แถมยังมีความสัมพันธ์กับเมียเขาด้วย หรือว่าจะเป็นเพราะเรื่องนี้? เฮ้อ การฆ่าคนเพราะความรัก นับวันยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จริงๆ ”

แมงป่องพูดพลางยิ้ม

จ้าวโหย่วฉายยกยิ้ม แล้วพูด： “เกาซงเป็นคนคุมผับนะ สาวสวยในมือเขาเยอะจะตาย ส่วนเมียของจ้าวหาง ก็เป็นสาวอ้วน รูปลักษณ์ก็น่าเกลียด นายจะแต่งเรื่อง ก็ช่วยแต่งให้มันน่าเชื่อถือหน่อยได้มั้ย”

“จ้าวโหย่วฉาย ฉันว่านายไม่เข้าใจนะ แบบนี้เขาเรียกว่า ลางเนื้อชอบลางยา” แมงป่องพูด

“สาเหตุการตายที่แท้จริงของเกาซง เป็นเพราะเกาซงได้รับคำแนะนำจากนาย จากนั้นจึงเอาเงินสิบล้าน แกล้งส่งเงินให้จ้าวหาง เป้าหมายที่แท้จริง ไม่ใช่การส่งเงิน แต่เป็นการฆ่าปิดปาก แต่ว่า เป้าหมายของเกาซงถูกจ้าวหางจับผิดได้ก่อน จึงทำให้จ้าวหางลงมือก่อน ทุกคนที่เกาซงพาไปด้วย ถูกยิงตายกันหมด”

“เมื่อคืน ในโรงแรมใกล้สถานีขนส่ง ก็มีคดีฆ่าคนตายเกิดขึ้น และก่อนที่ผู้ตายจะเสียชีวิต ก็กำลังดื่มเหล้ากับจ้าวหางและคนอื่นๆ แต่จ้าวหางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จู่ๆ ก็เรียกพรรคพวกของตนทั้งหมดเข้ามา ทำให้คนพวกนั้น ถูกฆ่าตายกันหมด”

“ได้ยินมาว่า ที่จ้าวหางทำแบบนั้น เพราะว่านายเป็นคนบงการ ส่วนนายก็ให้เกาซงไปฆ่าจ้าวหาง ก็เพื่อปิดปากเขา”