NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 811

พลางมองไปที่ดวงตาคู่แดงก่ำของจ้าวหาง บวกที่เขาจู่ๆ ก็เข้ามาแล้วก็ลั่นไกปืน อะไรก็ไม่ถามสักคำ ก็ยิงเข้าไปที่แมงป่องที่กำลังทำพฤติกรรมบ้าๆอยู่ ฐานะของจ้าวหาง ก็ไม่ได้เดายากเท่าไหร่

นักฆ่าปกติ บางทีอาจจะคนเพราะพูดขัดแย้งกัน แต่นัยน์ตาจะไม่มีความแค้นกับความโมโห น้อยใจ หรือว่ารับไม่ได้

จ้าวหางเหม่ออยู่เล็กน้อย เขายกปืนขึ้นแล้วมองหลี่ฝางอย่างหวาดกลัว： “นายเป็นใคร? ทำไมถึงได้รู้จักฉัน?”

“หลี่ฝาง”

หลี่ฝางยิ้มอ่อน แล้วพูดกับจ้าวหาง： “เมื่อกี้ฉันช่วยนายเอาไว้นะ นายเล็งปืนมาที่ฉันแบบนี้ เรียกว่าเนรคุณมั้ยนะ?”

สีหน้าของจ้าวหาง เกร็งอยู่ครู่

ถึงยังไง สถานการณ์ที่เขากำลังเผชิญอยู่ตอนนี้ ก็ถูกรุกหนักมากๆ

เขาตัวคนเดียวถ่อมาถึงที่นี่ เป้าหมายก็เพื่อฆ่าแมงป่อง ถึงแม้จะต้องตายไปพร้อมกัน ก็ไม่เป็นไร

แต่วันนี้……

หลี่ฝางพูดต่อ： “เหอะๆ นายคิดว่าฉันจะทำร้ายนาย? หรือ นายคิดว่ากระสุนของนาย จะยิงโดนฉันได้เหรอ?”

พูดจบ หลี่ฝางก็ยิ้มอย่างเย่อหยิ่ง

เมื่อครู่ ภาพที่หลี่ฝางหลบกระสุน ทำให้จ้าวหางขนลุกซู่ไปทั้งตัว

ภาพที่อยู่ด้านหน้า มันเกินความเข้าใจที่สมเหตุสมผลของเขา

และที่หลี่ฝางพูดนั้น หลี่ฝางจะทำร้ายเขาเหรอ?

ถ้าหากจะทำร้ายจริงๆ ลูกเหล็กเมื่อครู่ ก็สามารถฆ่าเขาได้แล้ว และก็ไม่ต้องช่วยเขาบังมีดที่แมงป่องเขวี้ยงเขามาด้วย

“คุณชายหลี่ คุณหมายความว่ายังไง?”

ทันใดนั้น แมงป่องก็ไม่พอใจขึ้นมา

จ้าวหางมาเพื่อฆ่าเขา แต่หลี่ฝาง กลับช่วยจ้าวหางไว้

ตอนนี้ จะไม่ให้แมงป่องโกรธได้ยังไง?

จะให้พูด ตอนนี้แมงป่องกับหลี่ฝาง ต่างมีความสัมพันธ์แบบผู้ร่วมมือกัน

แมงป่องคิดว่า จ้าวหางคนนี้จะมาฆ่าตน ถึงแม้นายจะไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่น่าจะเข้ามาห้ามนะ?

หลี่ฝางมองมือกอดอกไว้ และพูดขึ้นอย่างนิ่งๆ ： “ไม่ได้หมายความว่ายังไง ก็แค่รู้สึกว่าเขาไม่สมควรตาย”

“แน่นอน แมงป่อง นายวางใจได้ ฉันก็จะรับประกันชีวิตของนายเหมือนกัน”

หลี่ฝางมองจ้าวหาง พลางพูด： “ถ้าหากนายเชื่อฉัน ก็วางปืนในมือนายลง”

“ตอนนี้ฉันไม่กล้าเชื่อใจใครทั้งนั้น” จ้าวหางขมวดคิ้ว

ตอนนี้ ในใจของจ้าวหางนั้น ถือได้ว่าเย็นชาและโปร่งใส

แม้แต่ลูกพี่ที่ติดตามมาหลายปีอย่างแมงป่อง ยังจะกำจัดเขาเลย เขายังจะเชื่อใครได้อีก?

จะให้เชื่อคนที่ไม่เคยเจอหน้ากันอย่างหลี่ฝาง

“ช่างเถอะ ยังไงนายก็ไม่ยอมเชื่อ งั้นฉันก็ทำได้เพียงบังคับ ให้นายต้องเชื่อฉันให้ได้”

หลี่ฝางพูด พลางเขวี้ยงลูกเหล็กที่อยู่ในมือ เมื่อจ้าวหางรู้สึกตัว เขาก็รู้สึกได้แค่มือของเขาโดนแรงกระแทกแปลกๆ ปืนในมือของเขา ก็หล่นลงกับพื้นอย่างไม่ตั้งใจ

แต่จ้าวหางก็ยังไม่ยอมแพ้เพราะเหตุนี้ เขาก้มลงทันที เพื่อจะหยิบมันขึ้นมา

แต่ในตอนนั้น ลูกเหล็กอันนึง ก็พุ่งเข้ามา โดนปืนทำให้กระเด็นออกไปไกลหลายเมตร แมงป่องที่ตาไวมือไว ก็หยิบมันขึ้นมาทันที แล้วเล็งไปที่จ้าวหาง โดยไม่ลังเลเลยสักนิด ก็เหนี่ยวไกปืนออกไป

เสียงปังดังขึ้น ลูกกระสุนถูกยิงออกไปโดนไหล่ของจ้าวหาง

“หยุดนะ”

หลี่ฝางขมวดคิ้วแน่น น้ำเสียงเย็นชา

“หรือว่าไม่ใช่ไง? ถ้าหากนายแยกแยะไม่ออก แม้แต่สิ่งที่ควรทำ หรือไม่ควรทำ ถ้างั้น บนถนนเส้นนี้ นายก็เดินได้ไม่นานหรอก”

แมงป่องมองจ้าวหาง： “ที่จริง ฉันไม่คิดเลยว่านายจะมาหาฉันถึงที่ ถึงแม้เกาซงจะไม่ใช่คนที่มีความสามารถที่จะมาอยู่ข้างกายฉัน ความสามารถก็มีไม่เท่านาย แต่ว่า การฆ่านายที่ไม่ได้ป้องกันตัว น่าจะไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร”

“นอกจาก เขาจะถูกเปิดโปงล่วงหน้า”

แมงป่องพูด

เมื่อพูดจบไม่นาน จู่ๆ ด้านนอกก็มีเสียงวี้หว่อวี๊หว่อดังขึ้น แมงป่องขมวดคิ้ว แล้วพูด： “จ้าวโหย่วฉายมาแล้ว ต้องเป็นเพราะเสียงปืนเมื่อกี้ ทำให้เขามาที่นี่”

“นายรีบไปจากที่นี่ซะ” แมงป่องพูดอย่างเป็นห่วงเล็กน้อย

ถึงยังไงแมงป่องก็เป็นคนใช้ให้จ้าวหางไปฆ่าคน ถ้าหากจ้าวหางถูกจ้าวโหย่วฉายจับได้ งั้นแมงป่อง ก็ต้องมีปัญหาใหญ่แน่ๆ

ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน แมงป่องยังพอมีความเชื่อมั่นในตัวเอง เชื่อมั่นว่าจ้าวหางจะไม่ขายเขา แต่วันนี้หลังจากที่เกิดเรื่องนี้ขึ้น

แมงป่องรู้ว่า เมื่อจ้าวหางถูกจ้าวโหย่วฉายจับได้ ไม่จำเป็นต้องสอบสวนเลย จ้าวหางคนนี้ต้องเปิดเผยเรื่องของตนแน่ๆ

จ้าวหางมองแมงป่อง แล้วยิ้ม： “นายกลัวเหรอ?”

จ้าวหางไม่รีบไม่ช้า บนใบหน้าแสดงให้เห็น การมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น ตั้งแต่เมื่อก่อน จ้าวหางก็เตรียมพร้อมรับมือกับการมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น

ดังนั้น ถึงจะถูกจ้าวโหย่วฉายจับได้ จ้าวหางก็ไม่กลัว

อย่างน้อยถึงตอนนั้น ก็มีแมงป่องที่จะตายไปพร้อมกับเขา

“ลูกพี่แมงป่อง ผมไม่เคยเห็นลูกพี่ร้อนรนขนาดนี้มาก่อนเลย ทำไม นี่มัน ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่ลูกพี่พูดมาตลอดเหรอ?”

จ้าวหางพูดอย่างเย็นชา： “ทำไมต้องร้อนรนขนาดนั้น?”

หลี่ฝางมองจ้าวหางที่ทำเรื่องสุดติ่ง แล้วเดินเข้าไปพูด： “เขาไม่มีค่าพอที่จะตายไปพร้อมกับนาย คิดถึงลูกเมียนายนะ ถ้าหากไม่มีลูกเมีย ก็นึกถึงพ่อแม่ ครอบครัวกับญาติของนาย แล้วก็เพื่อนพ้องของนาย สามารถหนีไปได้ ทำไมต้องอยู่ให้จ้าวโหย่วฉายจับ? โทษที่นายก่อไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ถึงแม้จะมอบตัว ก็เกรงว่าไม่น่าจะรอดชีวิต รีบไปจากที่นี่ซะ”

หลี่ฝางลากจ้าวหางที่ทำสีหน้าไม่อยากไปจากที่นี่ ลากเขาวิ่งออกไปทางประตูหลัง