NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 810

สีหน้าของจ้าวหาง ซบเซาลงมาทันที คนที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ รู้จักกับตัวเองมานานหลายปีแล้ว ตั้งแต่รู้จักกันมาจนถึงตอนนี้ เขาไม่เคยโกหกตัวเองเลย อีกทั้งความสามารถในการสำรวจรับรู้ของเขานั้นแข็งแกร่งมาก อันตรายมากมาต่างก็สามารถรับรู้ได้ก่อน

จ้าวหางมองเกาซง จากนั้นก็หัวเราะคิกคักขึ้นมา: “มา พี่ซง นั่งลงดื่มด้วยกัน”

กล่าวไป จ้าวหางก็เดินเข้ามา แล้วกอดเข้าไปที่คอของเกาซง จากนั้นแอบสำรวจดู

เกาซงในเวลานั้น ก็ตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา เพราะว่าเขารู้ดีว่า เจ้าหางและพวกก็มีปืนอยู่ในมือ ถ้าเปิดเผยล่วงหน้า กวางจะตายในมือใครนั้น มันก็ยังไม่แน่นอน?

เกาซงรีบนำเอามือของจ้าวหางออกไปเบา ๆ พลางกล่าว: “ได้ งั้นก็นั่งลงดื่มด้วยกัน”

ในขณะที่กำลังทานข้าว จ้าวหางจงใจให้เกาซงทานก่อน ในตอนที่ดื่มเหล้า จ้าวก็จงใจให้เกาซงดื่มก่อน

ในที่สุดเกาซงก็สัมผัสได้ว่าตัวเองนั้นได้ปิดไม่อยู่แล้ว เขาถือโอกาสในตอนที่ไปเข้าห้องน้ำ คว้าเอาปืนออกมา และในตอนที่กำลังจะกลับมาลงมือก่อนเวลานั้น คิดไม่ถึงว่าเพิ่งเดินออกมาจากประตูห้องน้ำ ปืนของจ้าวหางก็ได้จ่อมาที่ลำคอของเกาซงแล้ว

“อย่าขยับ ส่งปืนมาให้ฉัน”

จ้าวหางกล่าวอย่างเยือกเย็น ปืนของเกาซงตกมาอยู่ในมือของจ้าวหาง จากนั้นก็ถูกจ้าวหางขว้างลงไปในหน้าผา

จนถึงวินาทีนี้ จ้าวหางก็ไม่เชื่อ ว่าลูกพี่แมงป่องต้องการฆ่าเขา

จ้าวหางขมวดคิ้วเอ่ยถาม: “ฉันถามนาย นี่เป็นความคิดของนาย หรือว่าเป็นความหมายของลูกพี่แมงป่อง?”

จ้าวหางสงสัยว่า เป็นตัวเกาซงเองที่คิดจะฆ่าคนปิดปาก จากนั้นก็ฮุบเงินก้อนนี้ซะ

แต่จ้าวหางนั้นก็ได้โง่ ไปถ้าหากเกาซงคิดจะฮุบเงินก้อนนี้ ทำไมถึงต้องวุ่นวายแบบนี้ด้วย?

เขาแค่ไม่นำเงินมาส่งถึงที่นี่ พอได้เงินมาแล้ว ก็รีบหนีไปซะ แบบนี้จะไม่ง่ายกว่าเหรอ?

“ความหมายของลูกพี่แมงป่อง”

เกาซงกล่าวอย่างเรียบ ๆ : “นายหมดประโยชน์แล้ว นายมีชีวิต อยู่สำหรับลูกพี่แมงป่องแล้ว มีเพียงจะทำให้ลูกพี่แมงป่องเดือดร้อน ยอมจากไปแต่โดยดีจะดีกว่า เมียและลูกของนาย ลูกพี่แมงป่อง จะช่วยในดูแลเอง”

“นายกล้าข่มขู่ฉันเหรอ?”

เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด จ้าวหางได้ยิงปืนเข้าไปที่ต้นขาของเกาซงทันที

“ตอนนี้ลูกพี่แมงป่องอยู่ที่ไหน?”

จ้าวหางเอ่ยถามอย่างเยือกเย็น ทำงานให้กับลูกพี่ของตัวเอง พอเสร็จงานยังต้องถูกเขาฆ่า เรื่องแบบนี้ จ้าวหางไม่อาจรับ

“ได้นายคิดจะทำอะไร?”

เก้าทรงเหลือบมองจ้าวหาง พลางกล่าว: “นายยังคิดจะฆ่าลูกพี่แมงป่องหรือไง? เจ้าหาง ฉันว่านายบ้าไปแล้วหรือเปล่า เขาเป็นถึงลูกพี่แห่งอำเภอหลินเชียวนะ คนที่คิดจะเป็นปรปักษ์กับลูกพี่หลิน สุดท้ายแล้ว จุดจบของพวกเขาก็คือความตาย”

“จ้าวหาง ฉันขอเตือนนายให้คิดดี ๆ ในมือของลูกพี่แมงป่องมีคนอยู่มากมายแค่ไหน นายเป็นปรปักษ์กับเขา......”

เกาซงยังไม่ทันได้พูดจบ จ้าวหางก็ใช้ปืนออกแรงจ่อไปที่เกาซง พลางกล่าว: “นายคิดว่าฉันจะกลัวไหม? ในมือของฉันและพรรคพวก พัวพันกับชีวิตคนเก้าชีวิต พวกเราในวันนี้ ก็คือพวกเดนตาย”

“ความตาย พวกเรายังไม่กลัว หรือว่าพวกเรายังจะกลัวแมงป่อง? หรือว่าหัวของแมงป่อง ปืนยิงเขาไม่ตาย?”

จ้าวหางถามต่อ: “ฉันขอถามนายอีกครั้ง ตอนนี้ลูกพี่แมงป่องอยู่ที่ไหน?”

เกาซงลังเลอยู่สามวินาที กล่าว: “โรงพยาบาล โรงพยาบาลแรกในใจกลางเมือง ได้เงินแล้วก็รีบหนีไปซะ อย่าทำอะไรโง่ ๆ”

จ้าวหางลั่นไกปืน และได้ฆ่าเกาซงตายไปทันที

จ้าวหางกลับไปถึงภายในห้อง ณ เวลานี้ ภายในห้องมีร่างไร้วิญญาณอยู่หลายร่าง ต่างก็เป็นคนที่เกาซงพามาด้วยทั้งนั้น

จ้าวหางมองดูพรรคพวกของตัวเอง จากนั้นก็นำเงินที่อยู่ในถุง หยิบออกมา: “มา พวกเรามาแบ่งเงินกันก่อน”

“ฉันจะเอาออกไปหนึ่งล้าน แล้วไปจ้าวโหย่วฉาย ส่วนที่เหลือ ทุกคนแบ่งกันซะ”

จ้าวหางกล่าว: “พอได้เงินก้อนนี้แล้ว พวกนายก็ไปกันเถอะ”

“พี่หาง พี่ไม่ไปเหรอ” พี่น้องของจ้าวหาง มองจ้าวหางอย่างแปลกใจ

จ้าวหางส่ายหัว: “ฉันยังมีเรื่องที่ต้องไปจัดการ พอจัดการเสร็จ ฉันก็จะไปเหมือนกัน ทางที่ดีทุกคนอย่าหนีไปที่เดียวกัน แยกกันหนี อย่างมากสองไปด้วยกันหลายเดือนถัดจากนี้ ไปก็ไม่ต้องติดต่อกัน หรือแม้แต่ ต่อไปก็ไม่ต้องติดต่อกันอีก ถือว่ามิตรภาพการเป็นพี่น้องของพวกเรา สิ้นสุดลงตรงนี้เถอะ”

ในเวลานี้ จ้าวหางไม่เชื่อใจใครอีกแล้ว

จ้าวหางรู้สึกว่ามิตรภาพระหว่างพี่น้อง มิตรภาพในยุทธภพ ล้วนเป็นสิ่งที่ไร้สาระ

ที่จ้าวหางไม่ให้พวกเขาติดต่อกันอีก นั่นก็เพราะกลัวว่าคนใดคนหนึ่งจะถูกจับ แล้วเปิดโปงอีกคนออกมา

ไข่ไก่ไม่อาจวางไว้ในตะกร้าใบเดียวกันได้ ไม่อย่างนั้นล่ะก็ อาจแตกด้วยกันหมดได้

“พี่หาง ผมรู้ว่าพี่คิดจะทำอะไร แต่ผมขอเตือนพี่อย่าทำอะไรโง่ ๆ แบบนั้น อิทธิพลที่แมงป่องมีอยู่ในอำเภอหลินนั้น พวกเราต่างก็รู้ดี ช่างมันเถอะ มดตัวเล็ก ๆ อย่างพวกเรา จะสามารถสู้กับคนอย่างพวกเขาได้ยังไง? ครั้งนี้สามารถหนีไปได้ ก็ถือว่าเป็นความโชคดีของพวกเราแล้ว ตอนนี้เงินพวกเราก็ได้มาแล้ว ก็ควรที่จะพอใจได้แล้ว”

“นำเงินพวกนี้ หนีไปในเมืองเล็ก ๆ ที่ไม่มีใครรู้จักพวกเรา จากนั้นก็ใช้เงินเปลี่ยนหน้าตาใหม่สักหน่อย ใช้ชีวิตใหม่อีกครั้ง ครึ่งชีวิตที่เหลืออยู่ก็สามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้เหมือนกัน เมียสามารถหาใหม่ได้ ลูกก็สามารถมีใหม่ได้ ยังไงซะพวกเราทุกคนต่างก็อายุยังน้อย ทำไมถึงต้องเอาไข่ไปกระทบหิน เอาชีวิตของตัวเองไปพนันกับลมหายใจเฮือกสุดท้ายด้วยล่ะ?

“มันไม่ฉลาดเลยนะ”

พี่น้องที่อายุเยอะหน่อย ตบไหล่ของจ้าวหางเบา ๆ พลางกล่าว

จ้าวหางขมวดคิ้ว: “จากไปแบบนี้ ฉันยอมไม่ได้ ฉันขายชีวิตเพื่อไอ้สาระเลวนั่นมาสี่ปี มันให้ฉันทำอะไร ฉันก็ทำ เหมือนกับหมาตัวหนึ่ง แต่มันล่ะ ใช้งานฉันเสร็จ ก็ถีบหัวส่ง แม่ง ไอ้สาระเลวนั่น ฉันไม่ฆ่ามัน ชาตินี้ ฉันคงไม่มีความสุขไปทั้งชีวิต”

“นายเข้าใจไหม? นายเห็นคนคนหนึ่งเป็นลูกพี่อย่างจริงใจ แต่เขากลับเห็นพวกเราเป็นเพียงแค่หมากตัวหนึ่ง? ลืมแม้แต่ไม่มีค่าพอที่จะเป็นหมากด้วยซ้ำ”

“ในสายตาของแมงป่อง ฉันแม่งก็เป็นเหมือนกับเครื่องมือที่ใช้ฆ่าคน”

“แต่ว่า แล้วยังไงล่ะ? พี่หาง พี่คิดว่าพี่จะสามารถฆ่าแมงป่องได้ไหม? ยังไม่ต้องไปพูดถึงว่าฝีมือของเขาแข็งแกร่งกว่า ความตื่นตัวสูงกว่าพี่ ที่ข้างกายของเขายังมีลูกน้องมากมายแบบนั้น พี่สามารถประชิดร่างกายเขาได้เหรอ? หรือว่า พี่ยังจะหาโอกาสลงมืออีก อย่าลืมว่าสถานะของพี่ในตอนนี้ กำลังถูกจ้าวโหย่วฉายตามหาตัวไปทั่ว ขอเพียงแค่ลงจากเขาไป ก็มีความเป็นไปได้สูงว่าจะถูกจับ ทันทีที่ถูกจับ จะต้องได้กินลูกกระสุนแน่ พี่ไม่มีโอกาสที่จะได้เข้าใกล้แมงป่องเลยด้วยซ้ำ วางมือเถอะ”

“ใช่ พี่หาง ช่างมันเถอะ พวกเราได้เงินมาก็พอแล้ว สำหรับไอ้สาระเลวแมงป่องนั่น สวรรค์จะจัดการมันเอง”

“พวกเราสู้แมงป่องไม่ได้หรอก พี่หาง อย่าเอาชีวิตของตัวเองเข้าไปเสี่ยง เพราะความโมโหเพียงชั่ววูบเลย”

พี่น้องหลายคนเข้ามาโน้มน้าว ภายในใจของจ้าหางเอง ก็ได้ลังเลขึ้นมาจริง ๆ