NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 821

“นาย นายจะทำอะไร รีบปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้ นายรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร！” โดนหลี่ฝางทำแบบนี้ ลูกเศรษฐีคนนั้นก็สร่างขึ้นไม่น้อย แต่สถานการณ์ในตอนนี้ทำให้เขาหวาดกลัวยิ่งกว่าเดิม จึงดิ้นพลางตะโกนโหวกเหวกโวยวาย

“ฉันไม่สนว่านายเป็นใคร ฉันแค่อยากรู้ว่าลู่หลุ่ยไปไหน หรือไม่ก็ไอ้คนที่จัดงานนี้ขึ้นมามันอยู่ไหน”

หลี่ฝางไม่อยากพูดพร่ำทำเพลงกับลูกเศรษฐี เห็นว่าเขายังไม่สนใจ จึงผ่อนแรงที่มือเล็กน้อย ในตอนนั้นลูกเศรษฐีคนนั้นก็มีความรู้สึกว่าจะตกลงไปในทะเล จึงร้องออกมาเสียงดังอย่างตกใจ： “ฉันพูด！ ฉันพูดแล้ว！”

มือของหลี่ฝางออกแรง แล้วคว้าลูกเศรษฐีคนนั้นไว้แน่น

“คุณชายหยาง คุณชายหยางอยู่ด้านในห้องส่วนตัว ผู้หญิงที่นายหาก็น่าจะอยู่ด้วยกันกับเขา”

“ห้องส่วนตัวห้องไหน?”

“อันนี้ ฉัน ฉันไม่รู้จริงๆ ฉัน ฉันขอร้องและ……”

ลูกเศรษฐีคนนี้มองหลี่ฝางด้วยสายตาอ้อนวอนทันที เขารู้มามากเท่านี้จริงๆ อย่างอื่นถึงแม้เขาอยากจะถาม คุณชายหยางก็คงไม่บอกเขา

แต่ว่าเป็นสีหน้าของหลี่ฝาง ถึงแม้จะไม่รู้ว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าทำไมจู่ๆ ถึงได้พุ่งเข้ามา แต่เขาก็รู้ว่าถ้าไม่สามารถทำให้เขาพอใจได้ผลลัพธ์ของตนคงจบไม่สวยแน่ๆ

"คุณชายอู๋คุณชายอู๋ต้องรู้แน่นอน！วันธรรมดาพวกเขาสองคนก็สนิทตัวติดกันตลอด ถามเขาเขาต้องรู้แน่ๆ ！" เพื่อความปลอดภัยของตัวเอง เขาโยนขี้ให้คนอื่นอย่างไม่สนใจ เพื่อให้ตัวเองรอดก็ไม่สนใจเพื่อนแล้ว มันไม่สมเหตุสมผลเลยที่จะให้เขามารับเคราะห์แทนพวกเขา

“ใครคือคุณชายอู๋?” หลี่ฝางลากคอเขากลับมา สายตากวาดมองไปทั่วดาดฟ้าเรือ

“คนที่กำลังจะหนีคนนั้น นั่นแหละเขา！” คนผู้นั้นยื่นมือชี้ไปที่คนที่ปะปนอยู่ในกลุ่มคนที่กำลังจะแอบหนีออกไป พลางร้องเสียงดัง

คนผู้นั้นเห็นว่าตนถูกจับได้แล้ว จู่ๆ ก็ตะโกนด่าออกมาด้วยความโมโหและหงุดหงิด： “เฉินเห้าไอ้เวรนี่ นายคอยดูนะ！”

ในใจของเฉินเห้าก็รู้สึกน้อยใจ เขาแค่มาร่วมงานปาร์ตี้อยู่ดีๆ ดื่มไวน์พลางร้องเพลง จู่ๆ ก็เกือบถูกคนจับโยนลงไปในทะเล นี่มันอะไรกัน

หลี่ฝางปล่อยเฉินเห้า แล้วไล่ตามคุณชายอู๋ไป นั้นตอนนั้นคุณชายอู๋ก็ตกใจไม่น้อย จากที่เขาดูอยู่ด้านข้างเมื่อครู่ก็รู้ว่าไม่ควรยั่วโมโหหลี่ฝาง

ถ้าเกิดตนถูกโยนลงทะเลไปหลังจากนี้คงไม่มีหน้าไปเจอคนแล้ว

อย่างไรก็ตามการดิ้นรนของเขานั้นไม่มีประโยชน์เลย เขาถูกคว้าไว้ในมือและยกชูขึ้น

“บอกฉันมา ไอ้คุณชายหยางนั่นอยู่ที่ไหน?” หลี่ฝางแทบจะหมดความอดทนแล้ว ในใจราวกับมีเปลวไฟจะปะทุออกมา

“อยู่ อยู่ที่……” ขณะที่คุณชายอู๋จะพูด ในตอนนั้นก็เห็นคนใส่ชุดบอดี้การ์ดพบว่ามีเรื่องผิดปกติจึงพุ่งเข้ามา จึงพูดอย่างดีใจทันที： “รีบมาช่วยฉันเร็วๆ ！เล่นไอ้หมอนี่ให้ลงไปกองเลย！”

ขณะเดียวกันบอดี้การ์ดสองสามคนก็วิ่งเข้ามาตะโกนเสียงดัง： “คุณผู้ชายท่านนี้ รีบวางคุณชายอู่ลงซะ！”

“ไม่ว่าพวกคุณจะมีความแค้นอะไร ก็อย่าทำร้ายเขา！”

“อยากตาย！” รังสีจิตสังหารปรากฏขึ้นมาในดวงตาของหลี่ฝางทั้งสองข้าง มือนึงยกคุณชายอู๋ขึ้น มืออีกข้างก็ลงไม้ลงมือแล้ว！

ปกติบอดี้การ์ดพวกนี้รับหน้าที่แค่ดูแลความปลอดภัยต่างๆ พวกนั้น ในด้านฝีมือและความดุดันนั้นเทียบไม่ได้กับลูกน้องนักเลงของแมงป่องพวกนั้นเลย มันจะโอเคถ้าพวกเขาต้องจัดการต่อสู้กับคนธรรมดา แต่เมื่อเจอกับหลี่ฝาง พวกเขาทุกคนดูด้อยไปเลย

แม้กระทั่งเธอยังตัดสินใจแล้ว แม้ว่าหลังจากนี้จะไม่ได้เจอหลี่ฝางอีกแล้ว ชีวิตนี้ใช้ชีวิตคนเดียวจนบั้นปลาย บางทีอาจจะดีก็ได้

ไม่ใช่เพื่อหลี่ฝาง แต่เพื่อตัวเธอเอง เธอไม่สามารถบังคับตัวเองให้แต่งงานกับผู้ชายที่เธอไม่ได้รักได้

“หลุ่ยหลุ่ย！”

คุณชายหยางรีบพุ่งเข้ามาคว้าแขนของลู่หลุ่ยไว้ แล้วอ้อนวอน： “ไอ้แซ่หลี่นั่นมันมีอะไรดี? มันทำให้เธอเจ็บปวดมาตั้งมากยังลืมมันไม่ได้อีกเหรอ? สัญญากับฉัน ลืมเขาไปเถอะ ให้โอกาสฉันสักครั้ง ขอแค่เธอพูดมาคำเดียว ฉันจะขอเธอแต่งงาน ฉันเคยพูด ว่าฉันจะดูแลเธอไปตลอดชีวิต……”

“ขอโทษ” เมื่อเธอคิดออกถึงเรื่องที่อยู่ในใจ ลู่หลุ่ยก็กลับรู้สึกโล่งขึ้นไม่น้อย เธอส่ายหัวอย่างหนักแน่น และปฏิเสธไปอย่างไม่เกรงใจ： “ไม่ใช่เพราะว่าหลี่ฝาง แต่เพราะว่าตัวฉันเอง ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับนายจริงๆ ถึงแม้จะบังคับให้แต่งงานก็ไม่มีความสุข”

คุณชายหยางก้มหน้า แล้วก็กำหมัดแน่น ราวกับเจ็บปวดสุดๆ

“ได้ ฉันสัญญา！” คุณชายหยางกำมือของลู่หลุ่ยไว้ แล้วพูดอย่างเจ็บปวดอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ “ดื่มเหล้าแก้วนี้ หลังจากวันนี้ ฉันจะไม่ยื้อเธอไว้แล้ว”

เขาพูดพลางยกแก้วขึ้นจากโต๊ะมาสองแก้ว เงยหน้าขึ้น แล้วกระดกดื่มเองไปหนึ่งแก้ว หลับตาลง น้ำตาก็ไหลออกมา เป็นการแสดงออกที่ดูเจ็บปวดมากๆ

ลู่หลุ่ยเห็นคุณชายหยางเป็นแบบนี้ ในใจก็รู้สึกผิดเล็กน้อย ถึงแม้จะดื่มเหล้ามาไม่น้อยแล้ว ตอนนี้ก็รู้สึกไม่ได้มีจะปฏิเสธ ทำได้แค่รับแก้วเหล้ามา และเงยหน้ากระดกดื่ม และพูดกับคุณชายหยางอย่างเต็มไปด้วยความขอโทษ： “ขอโทษ ฉันไปก่อนนะ ลาก่อน”

แล้วเธอก็เดินหันหลังออกไป แต่เมื่อเดินไปได้ไม่กี่ก้าว จู่ๆ ก็ขาอ่อน และล้มพับไปกองกับพื้น ร่างกายไม่มีแรงหลงเหลืออยู่เลย จะดิ้นรนยังไงก็ลุกไม่ขึ้น

และก็พบว่าร่างกายของตนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกร้อนเล็กน้อย ลมหายใจก็หอบขึ้นมา