NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 826

ขณะที่รถกำลังใกล้จะถึงหน้าประตูทางเข้าบ้านหลังนั้น ล้อทั้งสองของรถก็ถูกมือปืนซุ่มยิงได้ยิงยางล้อจนระเบิด รถจึงลื่นไถลวิ่งขวางไปตามทางห่างออกไปหลายเมตรแล้วจึงหยุดลง

“คุ้มกันพวกเธอลงรถ!”

คนขับรถตะโกนบอกลูกน้องสองคนในรถ ใช้ขาถีบประตูรถออกแล้วกระโดดออกไป

โป้ง!

กระสุนปืนของมือปืนซุ่มยิงพุ่งทะลุกระจก เข้าไปตรงตำแหน่งของคนขับรถ

คนขับรถคนนี้ก็เป็นคนที่มีประสบการณ์แก่กล้า รู้ว่าหลังจากที่รถวิ่งแฉลบจนรถขวางถนนแล้วตำแหน่งคนขับของตัวเองก็ถูกเปิดเผยสู่สายตามือปืนซุ่มยิง ขืนขับรถต่อไปอีกก็จะทำให้ศีรษะตัวเองถูกระเบิดกระจุยอย่างแน่นอน

ในอีกด้านหนึ่ง เหมิงเหมิงและลู่หลุ่ยถูกลูกน้องผลักลงจากรถ แล้วหมอบไปลงบนพื้นอย่างรวดเร็ว

เอี๊ยด---------

ขณะที่พวกลูกน้องทั้งหลายคิดว่าหมดหวังที่จะได้เข้าไปในห้องโถงชั้นหนึ่งของคฤหาสน์แล้วนั้น ก็ปรากฏมีรถออดี้สีดำคันหนึ่งวิ่งมาด้วยความเร็วสูงแล้วจอดขวางตรงหน้าพวกเขาพอดี

“อย่าขยับ ฟังคำสั่งฉัน!”

ร่างของหลี่ฝางก็มุดออกมาจากหน้าต่างรถ อีกมือก็ลากศพที่หมดลมหายใจแล้ว เกือบจะทำให้ลู่หลุ่ยที่กำลังจะโผล่เข้าหาหลี่ฝางตกใจแทบช็อกตาย

เสียงปืนที่อยู่ข้างนอกประตูทางเข้าโรงพยาบาลค่อยๆเบาลง หลี่ฝางรู้ว่าพวกลูกน้องที่ตัวเองเรียกมานั้นคงถูกสังหารตายไปหมดแล้ว

หลี่ฝางสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ ในมือก็ลากศพออกมา ยื่นศีรษะเขาไปข้างหน้ารถ

โป้ง！

เป็นไปตามที่หลี่ฝางคาดเดาไว้ กระสุนของมือปืนซุ่มยิงก็พุ่งเข้ามาทันที ทำให้คอของลูกน้องที่ตายไปแล้วถูกยิงจนขาดไปครึ่งหนึ่ง เลือดสาดกระเซ็นกระจายไปเต็มพื้น

โอ๊ย!

ลู่หลุ่ยและเหมิงเหมิงกรีดร้องเสียงดังอีกครั้ง ตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ

“ถอยเร็ว!”

หลี่ฝางโยนศพที่ไร้หัวทิ้งไป กัดฟันลุกขึ้นยืนแล้วเล็งยิงไปยังตำแหน่งของมือปืนซุ่มยิง เพื่อคุ้มกันลู่หลุ่ยให้ถอยร่นออกไป

มือปืนซุ่มยิงเปลี่ยนซองกระสุนค่อนข้างช้า ในช่วงสองสามวินาทีก็เพียงพอที่จะให้หลี่ฝางยิงตอบโต้มือปืนซุ่มยิงได้อีกครั้งหนึ่ง

ที่เหลืออีกสามคนทั้งจูงทั้งลาก พยายามดึงตัวเหมิงเหมิงและลู่หลุ่ยขึ้นมาจากพื้น แล้วรีบวิ่งไปยังประตูทางเข้าห้องโถงใหญ่อย่างไม่คิดชีวิต

หลี่ฝางยิงไปถอยไป ขณะที่จวนจะถึงประตูทางเข้านั้น กระสุนปืนในมือก็หมดเสียก่อน จึงต้องโยนปืนทิ้งไป แล้ววิ่งตรงไปยังลู่หลุ่ยพวกเขา

โป้ง!

เสียงปืนสไนเปอร์ดังขึ้น หลี่ฝางพุ่งตัวไปข้างหน้าสุดแรงก่อนที่เสียงปืนดังขึ้นเพียงเสี้ยววินาที

“อุ้ย!”

หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงร้องออกมา ไหล่ซ้ายถูกยิงแล้ว

ยังโชคดีที่กระสุนไม่ได้ทะลุเข้ากระดูก ไม่เช่นนั้นแล้วไหล่ซ้ายของเขาคงต้องพิการแน่นอน

ถ้าหากย้อนเวลาก่อนหน้านั้นหนึ่งเดือน เขาจะไม่สามารถที่จะหลบกระสุนปืนนัดนี้ได้อย่างแน่นอน แต่ว่าความรู้สึกสัมผัสที่หกนั้นก็ได้ช่วยชีวิตเขาไว้ได้อีกครั้งหนึ่ง

“หลี่ฝาง!”

ลู่หลุ่ยตะโกนเรียกด้วยความตื่นตกใจ กลัวจนน้ำตาไหลออกมา

“รีบหนีเร็ว!”

หลี่ฝางไม่ทันที่จะตรวจดูบาดแผลของตัวเอง กอดลู่หลุ่ยไว้แล้วกลิ้งตัวไปยังห้องโถงใหญ่อีกครั้งหนึ่ง จนกลิ้งไปหลบอยู่หลังกำแพง

โป้ง!

เสียงปืนสไนเปอร์ดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ลูกน้องคนหนึ่งที่กำลังจะไปแอบหลังกำแพงถูกยิงล้มลง เลือดกระเด็นออกจากหน้าอกของเขา กลิ่นคาวเลือดแห่งความตายแผ่ซ่านออกไปทั่ว

ช้าเพียงแค่ก้าวเดียวเท่านั้น เขาก็จะสามารถหลบพ้นจากความตายได้แล้ว

แต่ว่าโชคชะตาก็ชอบล้อเล่นกับคนเราเช่นนี้เสมอ มักจะทำให้สิ้นหวังในขณะที่คนเรากำลังมีความหวัง

“คุณชาย ทำยังไงดี? ขึ้นไปหลบชั้นบนไหม?”

“หนีลงข้างล่างดีกว่า ชั้นบนมีห้องผู้ป่วยมากขนาดนั้น ไม่แน่ก็อาจจะมีคนแอบซุ่มอยู่ข้างในก็ได้ ฉันจำได้ว่าชั้นล่างโรงพยาบาลนี้เป็นห้องเก็บศพ ถ้าหากไม่ไหวจริงๆ พวกเราอาจจะต้องแกล้งตายเป็นศพไม่แน่อาจจะรอดสายตาไปได้”

หลี่ฝางยิ้มพลางจูงลู่หลุ่ยไว้ เตรียมพร้อมที่จะลุยเต็มที่

ในขณะนั้นเองมือถือของเขาก็ดังขึ้นมาทันที

“เป็นยังไงบ้าง ยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า?” เสียงที่หนักแน่นเชื่อถือได้มาโดยตลอดนั้นดังขึ้นมาจากโทรศัพท์ทางนั้น

“ส้าวส้วย ในที่สุดแกก็มาถึงแล้วเหรอ?” หลี่ฝางดีใจขึ้นมาทันที

“ดูเหมือนว่าสถานการณ์พวกแกนี้ยังไม่เลวเลย หลบต่อไปสักพัก ไม่ต้องไปฝืนสู้ตายกับศัตรู ฉันกำลังจะมาถึง” ส้าวส้วยพูดจบก็วางสายไป

จากนั้น หลี่ฝางก็ได้ยินเสียงปืนดังมาจากข้างนอก

“ดีจังเลย คนที่ช่วยพวกเรามาถึงแล้ว!” ทุกคนต่างก็ดีใจ เมื่อครู่หลายคนยังมีอาการหมดอาลัยตายอยากอยู่เลย อีกนิดเดียวก็อาจต้องสูญเสียชีวิตไป ตอนนี้ความรู้สึกที่เหมือนตายแล้วเกิดใหม่เช่นนี้ย่อมทำให้ทุกคนรู้สึกตื้นตันเป็นที่สุด

“อย่าเพิ่งชะล่าใจ ดูแลตัวเองดีๆ อย่าให้ถึงวินาทีสุดท้ายแล้วต้องตายตอนจบล่ะ” หลี่ฝางรีบพูดเตือนสติทุกคน หากตายก่อนที่จะได้เห็นแสงอรุณรุ่งมันเป็นเรื่องที่น่าเสียดายอย่างยิ่ง

ในไม่ช้า เสียงข้างนอกก็เงียบสงบลงอย่างสนิท เสียงของส้าวส้วยดังมาจากข้างนอก “เสี่ยวฝาง ออกมาเถอะ”

ในที่สุดหลี่ฝางก็โล่งอก พาพวกลู่หลุ่ยเหมิงเหมิงและลูกน้องที่เหลืออีกสองคนเดินออกมา ก็ได้เห็นส้าวส้วยยืนอยู่ตรงหน้าประตูทางเข้า พวกคนที่อยู่ข้างนอกกำลังเก็บกวาดสถานที่อย่างขมีขมัน

“แกบาดเจ็บเหรอ?” เมื่อเห็นท่าทางหลี่ฝางผิดปกติ ส้าวส้วยถามพลางขมวดคิ้ว

“ไม่มีอะไรหรอก ไม่ระวังถูกปืนยิงเข้าหนึ่งนัด” หลี่ฝางยิ้ม เมื่อครู่ยังไม่มีความรู้สึกอะไร แต่ตอนนี้ผ่อนคลายลงแล้ว ความเจ็บปวดก็เหมือนคลื่นซัดถาโถมเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง เจ็บปวดจนเขาฉีดปากกัดฟัน

“ที่นี่ไม่สะดวกในการพูดคุยกัน ขึ้นรถก่อน ออกไปจากที่นี่กันเถอะ ไม่อย่างนั้นแล้วเดี๋ยวจะออกไปลำบากขึ้น”

“งั้นพวกเราจะไปไหนกันล่ะ?” หลี่ฝางฉงนเล็กน้อยไปสักครู่

“กลับไปสถานตากอากาศก่อน” ส้าวส้วยพูดอย่างไม่ลังเล