NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 839

หลังจากหลิวฮุยกลับ หลี่ฝางก็นึกถึงเซี่ยจือชิวที่โดนเขาทิ้งไว้ที่เขาหมาป่าขึ้นได้ รู้สึกไม่ดีมากๆจึงโทรไปหาเซี่ยจือชิว

“คุณชายหลี่ อะไรของคุณเนี่ย เมื่อกี้บอกว่าจะไปดื่มกันแต่กลับออกไป？คงไม่ใช่ไม่อยากทำความรู้จักกับผมหรอกนะ？”เสียงหยอกล้อของเซี่ยจือชิวปลายสายดังขึ้น

“จะเป็นไปได้ไง ที่บ้านเกิดเรื่องเร่งด่วนจริงๆ ไม่มีทางเลือกจริงๆถึงได้ทำแบบนี้ เอางี้ คืนพรุ่งนี้ผมเป็นเจ้ามือเอง พวกเรามาดื่มกันคุณว่าไง？”หลี่ฝางรีบพูด

“ได้ งั้นเป็นคืนพรุ่งนี้！”เซี่ยจือชิวตอบรับทันที ว่าง่ายอย่างคาดไม่ถึง

วางสายเสร็จหลี่ฝางรู้สึกโล่งมาหน่อย เห็นสไตล์เซี่ยจือชิวก่อนหน้านี้เลยคิดว่าเขาไม่ยอมแน่ๆ คิดไม่ถึงว่าจะตอบตกลงง่ายขนาดนี้ หรือตนจะมองเขาผิดไป？

วันต่อมา หลี่ฝางจัดสถานที่ในบาร์ของตน เพื่อรอการมาเยือนของเซี่ยจือชิว

รออยู่ครู่หนึ่งเซี่ยจือชิวก็มาจริงๆ เพียงแต่ไม่คิดว่าจะมาแค่เซี่ยจือชิวคนเดียว ส่วนเพื่อนคนอื่นๆของเขาไม่เห็นแม้แต่คนเดียว

“คุณเซี่ย คุณมาแล้ว ไหนบอกว่าจะพาเพื่อนมาแนะนำให้ผมรู้จักไง？”หลี่ฝางเดินยิ้มๆไปต้อนรับ

“ฮะแฮ่ม คือว่า เมื่อคืนพวกเขาดื่มหนักมาก ท้องไส้ปั่นป่วน ลุกกันไม่ไหวแล้ว ดังนั้นวันนี้จึงมีแค่ผมที่มาตามนัด”เซี่ยจือชิวยิ้มอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก พลางนั่งบนโซฟา

ดื่มหนักจนท้องไส้ปั่นป่วนทำให้ลุกไม่ไหว？หลี่ฝางรู้สึกแปลกๆ เห็นสายตาเซี่ยจือชิวอยู่ไม่สุข เห็นได้ชัดว่าที่เขาพูดเป็นแค่ข้ออ้างแบบขอไปที

“เห้อ งั้นก็น่าเสียดายจริงๆ ที่คืนนี้ไม่อาจได้รู้จักเพื่อนใหม่ งั้นที่ผมเตรียมการไว้อย่างตั้งใจสุดๆ คงสนุกกันแค่เราสองคนแล้วล่ะมาๆๆ สหาย พวกเรามาดื่มกันก่อนสักแก้ว”

เซี่ยจือชิวไม่พูด หลี่ฝางก็ไม่ถาม แค่ปรบมือก็มีสาวสวยกลุ่มใหญ่มาห้อมล้อมทันที เครื่องดื่มต่างๆนี้ก็มาเสิร์ฟ ทำเอาครึกครื้นขึ้นมาทันที

“มา ชนหมัดแก้วกันอีกแก้ว”

“หมด หมดแก้ว”

ทั้งคู่ดื่มกันไม่ลดละ แต่หลี่ฝางกลับรู้สึกว่าเซี่ยจือชิวใจลอยๆ สายตาอยู่ไม่นิ่งตลอด เหมือนกำลังกังวลอะไรอยู่ อีกทั้งยังอ้าปากจะพูดอะไรเป็นระยะๆ แต่เพราะพะว้าพะวังบางอย่างทำให้พูดไม่ออก

ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณเป็นอะไรกันแน่！หลี่ฝางยิ้มเยาะในใจแสร้งทำเป็นไม่รู้ เอาแต่รินเหล้าให้เซี่ยจือชิวท่าเดียว

“ติ๊ดๆๆ……”

โทรศัพท์เซี่ยจือชิวดังขึ้น เขารับอย่างอัตโนมัติ หลังจากพูดไม่กี่คำสีหน้าเขาก็เปลี่ยนสีไป

“ว่าไงนะ？ฉันจะไปเดี๋ยวนี้！”

“อดทนไว้ อดทนไว้ก่อน！”

วางสายเสร็จ เซี่ยจือชิวก็พูดกับหลี่ฝางด้วยสีหน้าร้อนใจ：“พวกเพื่อนๆผมเกิดเรื่องขึ้น สหาย ช่วยไปส่งผมที่โรงแรมหน่อย”

“อะไรนะ？เกิดอะไรขึ้น ให้ผมเรียกคนมาไหม？”หลี่ฝางถามทำเป็นเล่นใหญ่

“ไม่ต้อง คุณรีบไปส่งผมก็พอ ได้ไหม？”เซี่ยจือชิวสีหน้าเต้มไปด้วยความร้อนใจ จากผลของไฟกะพริบ ทำให้หลี่ฝางเห็นเขาเหงื่อไหลออกจากหน้าผาก

อ่อนหัด ตัวเองก็ใช่ว่าไม่มีรถ ยังจะจงใจให้ผมไปส่งคุณอีก？

หลี่ฝางยิ้มเยาะในใจ ภายนอกยังคงแสร้งเป็นไม่รู้เรื่อง รีบพยักหน้าตอบรับทันที

“พูดอะไรหน่ะ เราคนกันเอง ไปกัน ผมขับรถไปส่งเดี๋ยวนี้แหละ”

บนทางเปลี่ยวที่อยู่ไม่ไกลกับบาร์นัก มีรถSUV4คันจอดอยู่ข้างทาง ในรถทุกคันมีชาวต่างชาติผิวขาวสองคนนั่งอยู่

เป็นครั้งคราว คนเหล่านี้จะถือวิทยุสื่อสาร และชะโงกศีรษะออกไปดูประตูบาร์นอกกระจกรถเป็นครั้งคราว เหมือนกำลังรอใครอยู่

ผ่านไปพักใหญ่ สุดสายตา ในที่สุดก็เห็นหลี่ฝางกับเซี่ยจือชิวขับรถออกมา คนเหล่านั้นจึงพูดใส่วิทยุสื่อสารเป็นเสียงเดียวกัน

“เป้าหมายปรากฏตัวแล้ว！”