NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 842

“งั้นเพื่อนทั้ง3ของคุณ……”

“พวกเขาโดนจับไปแล้ว ผมก็เกือบโดนจับไปเหมือนกัน แต่โชคดีที่สุดท้ายปล่อยให้ผมหนีออกมา”

เห็นสีหน้าเซี่ยจือชิวเต็มไปด้วยความดีใจ หลี่ฝางก็ไม่พอใจ พูดด้วยความโมโหทันที：“งั้นคืนนี้ที่มาหาผมหมายความว่าไง ดึงผมเข้าไปเกี่ยวด้วย？คุณอยากให้ผมตายงั้นเหรอ？”

เซี่ยจือชิวหดคอ พลางหัวเราะออกมา：“คือ ฮ่าๆ ผมไม่มีทางอื่นแล้วถึงได้มาให้คุณช่วยไง แต่ถ้ามีทางอื่นเพียงเล็กน้อย ผมคงไม่มารบกวนคุณหรอก คุณว่าจริงไหม”

หลี่ฝางจะเชื่อคำโกหกของเขาได้ไง เขาไม่พูดเพียงแค่มองเขา ท่ามกลางบรรยากาศน่าอึดอัดนี้ ในที่สุดเซี่ยจือชิวก็ยอมรับ

เซี่ยจือชิวรู้ว่าตอนนี้ที่นี่หลี่ฝางมีอำนาจที่สุด พูดได้ว่าถ้าที่นี่เกิดเรื่องอะไรขึ้น มาหาหลี่ฝางยังมีประโยชน์กว่าไปหาคนตระกูลเขา

อีกทั้งตอนนี้เขาประสบหายนะครั้งใหญ่ และไม่อยากให้ที่บ้านรู้ ไม่งั้นเขาคงสร้างปัญหาใหญ่ให้ตระกูล อาจส่งผลกระทบอย่างมากกับการสืบทอดมรดกของเขา

แต่ยอมรับว่าเซี่ยจือชิวไม่สนิทกับหลี่ฝางเลย มาขอความช่วยเหลือหลี่ฝางโต้งๆ พอเผชิญกับDynastyเขาคิดว่าหลี่ฝางยิ่งเป็นไปได้สูงที่จะทอดทิ้งเขา แม้แต่ทรยศเขาก็อาจเป็นไปได้ทั้งนั้น

ดังนั้นเซี่ยจือชิวจึงเลือกที่จะเสี่ยง จงใจล่อลวงให้หลี่ฝางไปกับเขา แบบนี้หากศัตรูเลือกใช้เวลานี้มาหาเรื่องเขาจริงๆ หลี่ฝางก็ถูกลากมาเกี่ยวด้วย เมื่อถึงตอนนั้นเขาไม่ลงมือก็ไม่ได้

แม้ว่าทำแบบนี้อาจทำให้เขาตกอยู่ในอันตราย แต่นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่เซี่ยจือชิวพอจะคิดออกแล้ว

“ให้ตายเถอะไอ้เชี่ยเซี่ยจือชิว ฉันเห็นแกเป็นเพื่อน แต่แกทำร้ายฉันแบบนี้งั้นเหรอ？”ได้ยินเซี่ยจือชิวยอมรับอย่างไม่สะทกสะท้านแบบนี้ หลี่ฝางก็ด่ากราดออกมาอย่างอดไม่ได้ทันที

“เพื่อนหลี่ อย่าโกรธสิ ผมไม่มีทางอื่นแล้วถึงทำแบบนี้ ผมรับปาก ขอแค่คุณช่วยผมผ่านเรื่องยากลำบากนี้ไปได้ เราจะเป็นพี่น้องต่างพ่อต่างแม่กัน คุณมีเรื่องอะไรเรียกหาผมได้ทุกเมื่อ！”

“ไม่ดีกว่า ก่อเรื่องเองก็จัดเรเองเถอะ รอคุณรอดกลับมาได้แล้วค่อยเผากระดาษเหลืองเป็นพี่น้องกัน”หลี่ฝางปฏิเสธอย่างไม่ใยดี

“ไม่เอาสิ เพื่อนหลี่ พี่หลี่ คุณพี่หลี่ พี่ พี่ชาย คุณเป็นพี่แท้ๆของผม！”เซี่ยจือชิวร้อนรน ยิ่งเรียกยิ่งเพิ่มความสนิท เหลือแต่กอดขาหลี่ฝางร้องไห้แล้ว

เห็นเซี่ยจือชิวเป็นแบบนี้ หลี่ฝางก็พูดอย่างเอือมระอา：“เอาแบบนี้ ผมจะส่งคนให้ส่งคุณที่สนามบิน คุณกลับเมืองหลวงไปโอเคไหม？อิงจากศักยภาพของตระกูลคุณน่าจะปกป้องคุณได้ ”

“ใช่ ปกป้องได้ สามารถปกป้องชีวิตน้อยๆของผมได้ แต่ปกป้องตัวผมไม่ได้ไง ผมกลัวว่ากลับไปครั้งนี้คงกลับออกมาไม่ได้อีกแล้วครั้งหน้าเมื่อคุณเจอผม คงตอนที่ผมนั่งบนรถเข็นแล้ว”

“ผมว่าดีเลยทีเดียว”หลี่ฝางหน้าเรียบเฉยสุดๆ

“ไม่ ไม่เด็ดขาด ครั้งนี้คุณต้องช่วยผมนะ นอกจากคุณก็ไม่มีใครที่สามารถช่วยผมได้แล้ว คุณคงไม่มองผมไปตายโดยไม่ทำอะไรหรอกใช่ไหม？”เซี่ยจือชิวขอร้องอ้อนวอน

“เอางี้ๆ คุณบอกมาว่าคุณต้องการอะไร คุณบอกมาเลย ถ้าผมมีผมจะทำให้คุณพอใจ ขอเพียงครั้งนี้คุณช่วยผม”

“คุณพูดเองนะ”หลี่ฝางพูดพลางยิ้มร้ายๆ

เมื่อเห็นรอยยิ้มของหลี่ฝาง เซี่ยจือชิวก็รู้สึกไม่ดีโดยสัญชาตญาณทันที ลังเลในใจเล็กน้อย แต่พอนึกถึงสถานการณ์ของตัวเองในตอนนี้ ก็แทบจะไม่ลังเลอะไรอีก ดังนั้นจึงกัดฟันพูดไป：“ใช่！”