NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 844

ตัวประกัน

“คิดว่าตัวเองเป็นใคร？”หลี่ฝางด่าอย่างเย้ยหยัน：“หมาแมวตัวไหนบอกให้ฉันไปแล้วฉันต้องไป งั้นฉันไม่ต้องเป็นแล้วอันธพาลอ่ะ ไปเป็นเด็กเสิร์ฟร้านอาหารจะดีกว่า！”

ชายชุดสูทหน้าเสีย โดนหลี่ฝางพูดย้อนซะไปไม่เป็นเลย ผ่านไปครู่หนึ่งถึงพูดขึ้น：“ในที่สุดผมก็ได้รู้แล้วว่าทำไมคุณหลี่มีเรื่องมากมายขนาดนี้ หรือคนที่Dynastyพวกเราต้องการ คุณหลี่ยังจะกล้าถือหาง หรือว่าคุณหลี่ไม่อยากจัดการเรื่องนี้？”

“นายเป็นคนของDynastyงั้นเหรอ？”หลี่ฝางชะงัก เจ้าพวกนี้ทำงานกันเร็วขนาดนี้เลย？

“ไปแล้วคุณจะรู้เอง”ชายชุดสูทยังคงยืนกราน

“ทำไมฉันต้องเชื่อนายด้วย ถ้าเกิดมันเป็นกับดักที่พวกนายวางไว้ งั้นไม่เท่ากับว่าฉันไปให้ถึงที่เหรอ？”

“เรื่องนี้คุณไม่ต้องกังวล พวกเราDynastyไม่ชอบเล่นลูกไม้ตื้นๆแบบนั้น แล้วก็ไม่ได้สนใจชีวิตของคุณด้วย เพียงแค่หวังว่าจะแก้ไขปัญหานี้กันด้วยวิธีสันติ”

“วิธีสันติ？”หลี่ฝางยิ้มเยาะ กำลังจะตอบปฏิเสธ แต่จู่ๆก็คิดอะไรขึ้นมาได้ แล้วยิ้มเยาะพลางพูด：“ได้สิ ทำความรู้จักกันหน่อยก็ไม่เลว ไปกันเถอะ”

ชายชุดสูทคิดไม่ถึงว่าหลี่ฝางจะพูดง่ายขนาดนี้ เขานึกว่าต้องใช้เวลามากกับการพูด ดังนั้นจึงได้สติแล้วพูดขึ้น：“เชิญครับ”

รถLand Roverสีดำออกตัวขับไปตามถนนใหญ่ทันที

ในห้องที่สวีทกว้างขวางสวยงามของโรงแรม5ดาว หลี่ฝางนั่งบนโซฟาตรงข้ามชายชราคนขาว

“แนะนำตัวสักหน่อย ผมชื่อไทตัสเลสเตอร์ มาจากอเมริกา”

ชายชราแต่งตัวดี ท่าทางเหมือนขุนนางสูงอายุตามขนบธรรมเนียม

“ต้องขอโทษที่เชิญคุณหลี่มาด้วยวิธีแบบนี้ แต่ยังไงนี่ก็เป็นถิ่นของคุณ พวกเราเป็นแขก จึงต้องใช้วิธีที่เป็นไปตามกฎมากที่สุด”

“อย่าพูดเหมือนตัวเองเป็นคนมีสมบัติผู้ดีเลย พูดมาตรงๆดีกว่า หาผมมีธุระอะไร”หลี่ฝางกางขาออกอย่างไม่ยี่หระ พิ่งโซฟาหนังแท้นิ่มๆพลางพูด

เลสเตอร์ไม่ได้ใส่ใจท่าทีไร้มารยาทของหลี่ฝาง หยิบบัตรธนาคารออกมาหนึ่งใบวางบนโต๊ะ แล้วดันไปให้หลี่ฝาง พลางพูดด้วยรอยยิ้ม：“ง่ายมาก เงิน10ล้าน ให้คุณเลิกช่วยเซี่ยจือชิว”

“คุณกำลังดูถูกผมงั้นเหรอ？”หลี่ฝางโกรธแต่พูดด้วยรอยยิ้ม：“ถ้าคุณทำแบบนี้ งั้นเราก็ไม่ต้องคุยกันแล้วล่ะ”

“คุณหลี่ แค่ไม่ให้คุณยื่นมือเข้ามาเอี่ยวกับเรื่องนี้ก็เท่านั้น ผมได้เสียหายอะไรมากกับคุณ ผมคิดว่าเรื่องนี่มันยุติธรรมสุดๆ”

คำพูดของเลสเตอร์แฝงไปด้วยความงุนงงเล็กน้อย เหมือนไม่เข้าใจกับการเลือกของหลี่ฝาง

“งั้นเอาแบบนี้ ผมจะให้คุณ100ล้าน แลกกับทำลายความแค้นของพวกคุณกับเซี่ยจือชิว เป็นไง？”หลี่ฝางถามกลับ

“ไม่ได้！เขาทำร้ายคนที่เขาไม่ควรทำร้ายที่สุด ดังนั้นเขาต้องชดใช้เรื่องนี้！”เลสเตอร์ปฏิเสธอย่างเด็ดขาด แถมสีหน้ายังเต็มไปด้วยความเดือดดาล

“แค่นี้ก็จบแล้ว？ผมไม่สนว่าคนที่เขาฆ่าเป็นใคร ถ้าพวกคุณอยากขจัดความแค้น ผมช่วยพวกคุณได้ แต่ถ้าคุณต้องการให้เซี่ยจือชิวตาย งั้นต้องขอโทษด้วย พวกเราไม่มีอะไรต้องคุยกัยนอีก”

“คุณหลี่ คุณไม่รู้หรอกว่าคุณเลือกทำเรื่องเหลวไหลอะไรลงไป！”เลสเตอร์พูดอย่างโมโห：“คุณชายแฮร์รี่สูงศักดิ์ไร้ผู้ใดเทียบได้ การจากไปของเขาเท่ากับการสูญเสียของมวลมนุษยชาติ！เมื่อเทียบกับเขา เพื่อนของคุณก็เป็นแค่คนต่ำต้อยระดับต่ำก็เท่านั้น ระดับสอง……”

“หุบปาก！”จู่ๆหลี่ฝางก็ระเบิดเสียงออกมา แล้วเสียงค่อยๆเย็นยะเยือกขึ้นโดยไม่รู้ตัว：“เมื่อกี้คุณพูดว่าไงนะ ระดับต่ำ？”

จู่ๆเลสเตอร์ก็เพิ่งรู้ตัวสิ่งที่ตนพูดไปเมื่อครู่ รีบพูดขึ้นทันที：“ขอโทษจริงๆ ผมไม่ได้หมายถึงคุณ เพียงแต่ผมเห็นว่ายอดฝีมือกำลังภายในอย่างคุณ มันคนละระดับกับเขา”

“งั้นแกไม่ต้องกังวลหรอก เพราะยังไงแกคงไม่ได้เห็นภาพนั้นแน่นอน ”หลี่ฝางพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน

“คุณ คุณกำลังประกาศสงครามกับDynastyและตระกูลเมอร์ฟี่ คุณรู้จุดจบของการทำแบบนี้หรือไม？”

“อย่าพูดมาก ฉันต้องได้เจอ3คนนั้นภายใน5นาที ไม่งั้นฉันจะทำให้แกได้เห็นหลังศีรษะของตัวเอง”หลี่ฝางเพิ่มแรงที่มือขึ้นอีก

“เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน ผมตกลง ผมตกลง”เลสเตอร์ตะโกนซ้ำไปมา

เมื่อความตายอยู่ตรงหน้า เลสเตอร์ก็ยอมจำนนอย่างไม่ลังเล ศักดิ์ศรีของตระกูล สายเลือดอันสูงส่งอะไร ล้วนโดนเขาทิ้งไว้เบื้องหลัง

ที่จริงแค่5นาทีก็ไร้ประโยชน์ เพียงแค่2นาที ชายหนุ่มทั้ง3คนที่โดนทุบตีจนบอบช้ำก็ถูกพาตัวเข้ามา ที่จริงพวกเขาโดนขังไว้ที่โรงแรมนี้

เมื่อเห็นหลี่ฝางและสถานการณ์ในห้อง ทั้ง3คนก็ดีอกดีใจขึ้นมาทันที ขณะกำลังจะพูด กลับโดนปืนจ่อศีรษะหลายกระบอก เปลี่ยนเป็นทำตัวตัวดีๆทันที

“เอาคนมาให้แล้ว ปล่อยคุณเลสเตอร์ ไม่งั้นพวกผมจะลั่นไกยิงพวกเขาเดี๋ยวนี้”ชายชุดสูทสีดำคนหนึ่งพูดอย่างเยือกเย็น

“ยิงสิ พวกเราล้วนมีตัวประกันอยู่ในมือ อย่างมากก็แค่พินาศไปพร้อมกัน”หลี่ฝางยิ้มชั่วร้ายพลางพูด“ฉันว่า แกคงไม่จงใจลั่นไกยืมมือฉันกำจัดเลสเตอร์หรอกใช่ไหม”

ได้ยินเช่นนั้นเลสเตอร์หน้าซีดเผือด รีบตะโกนขึ้นทันที：“อย่าวู่วาม！อย่าวู่วามกัน！”

“ให้พวกเขาปล่อยคน ฉันรับปากว่าจะไม่ฆ่าแก”หลี่ฝางพูดเสริม

เลสเตอร์สีหน้าลังเล ทว่าเขารับรู้ได้ทันทีว่ามือที่ลำคอของตนแน่นขึ้น จึงรีบตะโกน：“อนุญาต ผมอนุญาต！”