NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 845

“ดีมาก ปล่อยพวกเขาซะ ไปส่งพวกเขายังสถานที่ที่กำหนด เมื่อทั้ง3คนถึงแล้วผมจะปล่อยคุณ ไม่ต้องห่วง ผมรับปากว่าคุณไม่เป็นอะไรแน่นอน”

หลี่ฝางพูดข้อเสนอของตนด้วยรอยยิ้ม

เลสเตอร์มีสีหน้าลังเลอีกครั้ง ลูกน้องชายชุดสูทพวกนั้นของเขาก็เริ่มอยู่ไม่สุข แต่ทันใดนั้นเลสเตอร์กัดฟันตัดสินใจ

“ได้ ผมตกลง แต่คุณหลี่ต้องทำอย่างที่พูดด้วย”

“ไม่ต้องห่วง ผมรักษาคำพูดกว่าคุณเยอะ”

เป็นอย่างที่หลี่ฝางคาดไว้ ตาแก่นี่รักชีวิตสุดๆ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะแลกชีวิตตัวเองกับคนที่ไม่สำคัญ3คนนั้น เขามีองค์กรขนาดใหญ่หนุนหลังอยู่ขนาดนั้น แม้เสียเปรียบแค่ชั่วคราว เขาก็สามารถแก้แค้นได้ภายหลัง แต่ถ้าตายไปก็ไม่เหลืออะไร

เมื่อได้ยินว่าตัวเองรอดแล้ว ทั้ง3คนก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่หลี่ฝางกลับตะโกนขึ้น：“นี่ ฉันให้พวกเขาส่งพวกคุณที่สถานตากอากาศ ไปถึงแล้วฝากบอกคนผมด้วย ว่าให้เฝ้าสถานตากอากาศให้ดี ห้ามออกมาเด็ดขาด”

เลสเตอร์กล้านัดเจอหลี่ฝางได้ไง ทั้งๆที่รู้ว่าความสามารถของเขาไม่ธรรมดา？นั่นก็เพราะเขามั่นใจมากพอ เขารู้ว่าเพียงแค่หลี่ฝางไม่เป็นบ้าอะไรขึ้นมา ก็ไม่กล้าทำอะไรเขาแน่นอน

อันที่จริงจนถึงตอนนี้ก็ยังเป็นเช่นนี้ ขณะรู้สถานะของเลสเตอร์แล้ว ยังจะกำจัดตาแก่นี่ นั่นเท่ากับเป็นการยั่วโมโหอย่างเปิดเผย เมื่อถึงตอนนั้นจะเป็นการไม่ไว้หน้ากัน ไม่ว่าจะเป็นหรือว่าตระกูลหลี่ ล้วนต้องรับมือกับการแก้แค้นอันบ้าคลั่งของDynastyและตระกูลเมอร์ฟี่

แต่ต่อให้ไม่ฆ่าเลสเตอร์ ตอนนี้ทั้งสองฝ่ายก็มีความโกรธแค้นกันแล้ว เพียงแค่ไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น หลี่ฝางต้องระวัง

สามคนนั้นนิ่งอึ้งไป เข้าใจความสำคัญในนั้นแล้ว จึงพยักหน้าพูด：“พวกเราเข้าใจแล้ว”

หนึ่งคนในนั้นพูดขึ้นอีก：“หลี่ฝาง คุณเป็นคนดีจริงๆ ครั้งนี้เราติดค้างน้ำใจคุณ อนาคตต้องหาทางทดแทนคุณแน่นอน”

“เรื่องหลังจากนี้ค่อยว่ากัน ตอนนี้รีบไปเถอะ”

หลี่ฝางมองพวกเขา3คนที่มีชายชุดสูทสีดำพาตัวไป รอให้พวกเขาถูกส่งกลับไปเงียบๆ

สิบกว่านาทีต่อมา ชายชุดสูทสีดำคนหนึ่งเปิดลำโพงโทรศัพท์แล้ววางลงบนโต๊ะ

“หลี่ฝาง ทั้งสามคนไปถึงแล้ว คุณเป็นไงบ้าง”เป็นเสียงของโหจื่อ

“ผมไม่เป็นไร พวกคุณระวังตัวด้วย รอผมกลับไปแล้วค่อยคุยกัน”เมื่อได้ยินเสียงโหจื่อ หลี่ฝางก็รู้สึกโล่งขึ้นมาหน่อย

“โอเค คุณดูแลตัวเองด้วย”โหจื่อพูดได้ไม่กี่คำ ชายชุดสูทสีดำก็กดวางสายไป ชายชุดสูทสีดำคนนั้นจ้องหลี่ฝางพลางพูด：“ตอนนี้ปล่อยคุณเลสเตอร์ได้แล้ว”

หลี่ฝางยิ้มยก：“แน่นอน ที่จริงแล้วฉันก็ไม่ได้อยากทำอะไรเลสเตอร์หรอก เพียงแต่ว่า……”

ปัง！

เพล้ง！

ทันทีที่เสียงปืนดังขึ้น กระจกจากพื้นจรดเพดานบานใหญ่ก็แตก รอยยิ้มหลี่ฝางหยุดนิ่ง ของเหลวอุ่นๆสาดกระเด็นโดนหน้าเขา

ศีรษะเลสเตอร์เป็นรู ของเหลวหนืดสีแดงและสีขาวค่อยๆไหลลงมา ดวงตาเขาเบิกโพลง ราวกับไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองตายไปแล้ว

“แม่ง！”หลี่ฝางส่งเสียงดังออกมา ผลักร่างเลสเตอร์ออก หันไปพลิกหลังโซฟา จากนั้นก็ได้ยินเสียงกระสุนกระทบกับโซฟาดัง“ฟุบๆ”

“แม่งเอ้ย ถูกตลบหลัง”หลี่ฝางไม่สบายใจมาก กระสุนนัดเมื่อครู่ยิงมาจากตึกด้านหลัง มือซุ่มยิงคงรู้ว่าถ้าชี้ปากกระบอกปืนไปที่หลี่ฝาง เป็นไปได้สูงที่เขาจะรู้ตัวแล้วหลบได้ ดังนั้นจึงไม่ได้เล็งไปที่หลี่ฝาง เป้าหมายคือเลสเตอร์อย่างชัดเจน เพียงนัดเดียวก็พรากชีวิตเขาได้