NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 846

หลี่ฝางรู้สึกว่าคนคนนั้นคุ้นหน้าคุ้นตามาตั้งแต่แรกแล้ว เขารู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่าอาจจะเป็นคนเดียวกันกับมือสไนเปอร์ที่สุ่มยิงเขาที่โรงพยาบาล คนคนนี้เป็นตัวอันตรายใหญ่หลวง ถ้าไม่ถือโอกาสในตอนนี้ที่รู้ร่องรอยของมันแล้วกำจัดมันซะ วันหน้าหลี่ฝางก็ไม่อาจเดินออกจากบ้านอย่างสบายใจได้

เพราะไม่ว่าจะยังไงก็ไม่มีใครชอบให้มีงูพิษตัวร้ายคอยแอบมองตัวเองอยู่ในที่ลับ

หลังจากที่วิ่งมาถึงด้านล่าง หลี่ฝางก็พลันสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง เขามองไปที่ผืนป่าที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก

โรงแรมระดับห้าดาวแห่งนี้อยู่ติดกับสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ในนั้นมีภูเขาเตี้ย ๆ และสวนป่าไม้อยู่ สภาพแวดล้อมที่งดงามเป็นจุดขายอย่างหนึ่งของโรงแรมระดับห้าดาวแห่งนี้

ไม่รู้เพราะเหตุใด หลี่ฝางรู้สึกว่ามือสไนเปอร์คนนั้นได้หลบเข้าไปในสวนสาธารณะ และความรู้สึกนั้นแรงกล้ามาก ราวกับว่ามีเสียงเสียงหนึ่งคอยกระซิบที่ข้างหูของเขา

“เกิดอะไรขึ้น หรือว่านี่ก็เป็นผลพลอยได้จากกำลังภายใน?” ภายในใจของหลี่ฝางทั้งตกใจทั้งสงสัย เขาสองจิตสองใจ ลังเลอยู่กับที่สักพัก สุดท้ายแล้วเขาก็ตัดสินใจทำตามสัญชาตญาณนี้ และวิ่งตามเข้าไปในสวนสาธารณะ

ทันใดนั้นเอง หลี่ฝางที่ได้เดินไปมาอยู่ในป่าก็พลันรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว สัมผัสแห่งอันตรายทำให้เขากระโดดหลบไปด้านข้างอย่างไม่ลังเล

ปัง!

มือสไนเปอร์คนนั้นมีความชำนาญมาก เขาหาตำแหน่งของหลี่ฝางโดยอาศัยเสียงปืน ทันใดนั้นปลายกระบอกปืนก็ได้ยื่นออกมาจากด้านหลังของต้านไม้และยิงมาที่หลี่ฝางทันที

ดูแล้วเหมือนกับยิงแบบไม่ใส่ใจ แต่ความจริงแล้วได้ผ่านการคำนวณมาเป็นอย่างดี

หลี่ฝางพลิกตัว และลุกขึ้นอย่างรวดแล้ว แต่ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะตอบโต้กลับ จู่ ๆ ก็มีเงาสีเงินพุ่งเลื่อนผ่านไป

เคร้ง!

หลี่ฝางไม่คิดเลยแม้แต่น้อย เขาใช้ปืนในมือออกไปตั้งรับทันที

กร๊อบ!

ลำกล้องของหลี่ฝางถูกกระแทกจนงอ

“ประสาทสัมผัสไม่เลวนี่ นานมากแล้วที่ฉันไม่ได้เห็นคู่ต่อสู้อย่างนาย”

มือสไนเปอร์ที่ในที่สุดก็ปรากฏตัวออกมานั้นมองดูปืนสไนเปอร์ที่ถูกกระแทกจนพังในมือ เขามีท่าทีเสียดายขึ้นมา แต่ก็กลับคืนสู่ความเย็นชาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ล้วงเอามีดสั้นเล่มหนึ่งออกมาจากด้านหลัง

“แกเห็นฉันได้ยังไง?” มือสไนเปอร์เอ่ยถามขึ้นมาด้วยความสงสัย

หลี่ฝางหัวเราะแหะ ๆ ขึ้นมา: “ถ้าบอกว่าเป็นสัญชาตญาณแกจะเชื่อไหม?”

“แกไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร แค่ฆ่าแกให้ตายก็พอแล้ว” มือสไนเปอร์กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“แกจะต้องเสียใจแน่ที่ได้เผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้อย่างฉัน ไม่สิ แกไม่มีโอกาสที่จะเสียใจแล้ว”

มุมปากของหลี่ฝางยกขึ้นเล็กน้อย เขาโยนปืนที่อยู่ในมือทิ้งไป จากนั้นก็ล้วงเอามีดสั้นออกมาเช่นเดียวกัน

“แกมีความเชื่อมั่นในตัวเองสูงมาก มีไม่กี่คนที่เชื่อมั่นในตัวเองแบบนี้เมื่ออยู่ต่อหน้าฉัน แกคิดว่าแกเป็นหลอซ่าหรือไง?”

มือสไนเปอร์มองพิจารณาหลี่ฝางอย่างอยากรู้อยากเห็น ด้วยใบหน้าที่จริงจัง

มีอยู่ชั่ววินาทีหนึ่ง ที่เขาสงสัยว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้านั้นก็คือหลอซ่า เพราะแววตาของทั้งสองคนนั้นเหมือนกันมาก

ทุกที่ที่หลอซ่าปรากฏตัวขึ้นจะเต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งการนองเลือด ศัตรูเพียงได้ยินต่างก็รู้สึกหวาดผวา

“อ๋อ แกเป็นใคร แกรู้จักหลอซ่าดีอย่างงั้นเหรอ?”

หลี่ฝางรู้สึกสนอกสนใจขึ้นมา

ชายคนนี้มีผมสีทอง ในตาคู่นั้นของเขาเป็นสีฟ้า หน้าตาเป็นเช่นไรนั้นเห็นได้ไม่ชัดนัก รูปร่างที่แข็งแรงกำยำนั้นดูแข็งแกร่งมาก

“ฉันเป็นใครงั้นเหรอ? เหอะ ๆ ชื่อของฉันคือแกรี่ จดจำชื่อของฉันเอาไว้ แกเป็นลูกชายของหลอซ่า จุดนี้ไม่ต้องสงสัยเลยสักนิด ก่อนที่จะฆ่าหลอซ่า ฉันขอเอากำไรจากลูกชายของมันก่อนแล้วกัน”

ในแววตาของนั้นมือสไนเปอร์มีความอาฆาตแค้นปะปนอยู่

หลี่ฝางตั้งใจพิจารณามือสไนเปอร์ที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมา รู้สึกว่าเขาเคยตกเป็นเบี้ยล่างอะไรบางอย่างภายใต้มือพ่อของตัวเอง