NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 847

เผชิญหน้ากับร่างไร้วิญญาณของแกรี่ หลี่ฝางสงบเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็หมุนตัวเดินจากไป

การเคลื่อนไหวในวันนี้เสียงดังไม่น้อย ถ้าไม่รีบจากไป ถูกคนที่มาตรวจสอบสถานการณ์พบเห็นเข้าแล้วก็จะต้องวุ่นวายแน่

ในระหว่างทางที่เดินกลับไป ความรู้สึกของหลี่ฝางนั้นค่อนข้างหนักหน่วง

ถ้าหากเค้าเดาไม่ผิดล่ะก็ แกรี่น่าจะเป็นคนของสำนักหยิ่งซา สำนักหยิ่งซาจับตามองตัวเองอยู่ตลอด เวลาเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นในวันนี้ หลี่ฝางกับสำนักหยิ่งซา และ Dynasty (ราชวงศ์) ทั้งสององค์กรใหญ่นี้นับว่าได้เปิดศึกกันอย่างเป็นทางการแล้ว

คนที่เคยเป็นคู่ต่อสู้ของพ่อของเขา ตอนนี้ได้กลายมาเป็นคู่ต่อสู้ของเขาเอง ภายในใจของหลี่ฝางทั้งรู้สึกเป็นกังวล และรู้สึกตื่นเต้น

เมื่อกลับมาถึงสถานตากอากาศ พวกเซี่ยจือชิวทั้งสี่คนรวมตัวกันอยู่ เมื่อเห็นหลี่ฝางกลับมา ก็รู้สึกตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก

“คิดไม่ถึงว่าประสิทธิภาพของนายจะรวดเร็วขนาดนี้ ครั้งนี้ต้องขอบใจนายมากจริง ๆ” ใบหน้าของเซี่ยจือชิวเต็มไปด้วยความประทับใจ ก็ไม่รู้ว่านั่นเป็นความรู้สึกจริง ๆ หรือแค่เสแสร้งเท่านั้น

“เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว ถือโอกาสตอนนี้ที่คนของDynasty (ราชวงศ์) ยังไม่ทันรู้สึกตัว รีบไปจากที่นี่กลับเมืองหลวงไปซะ ถ้าไม่อย่างนั้นล่ะก็เมื่อDynasty (ราชวงศ์) เริ่มมีการเคลื่อนไหวขึ้นมา เกรงว่าพวกนายคงจากไปไม่ได้แล้ว”

หลี่ฝางถือโอกาสตัดสินใจอยางเด็ดขาด สั่งให้คนรีบจองตั๋วเครื่องบินไปเมืองหลวงทันที ถ้าหากสามารถใช้โอกาสนี้ให้พวกเซี่ยจือชิวจากไปได้ นั่นถือเป็นการแบ่งเบาความกดดันของหลี่ฝางได้บ้าง

หลี่ฝางเองก็อยากให้พวกเซี่ยจือชิวอยู่ที่นี่ต่อ นำเบื้องหลังของพวกเขามาใช้เป็นตัวช่วย แต่แบบนี้จะทำให้เมืองเอกกลายเป็นสนามรบของพวกมหาอำนาจเหล่านั้นโดยสิ้นเชิง ทำให้บ้านของตัวเองกลายเป็นสนามรบถือเป็นหนึ่งในวิธีที่ไม่ฉลาดที่สุด

แต่ถ้าหากให้พวกเซี่ยจือชิวกลับไปที่เมืองหลวง เช่นนั้นสนามรบก็จะถูกแยกออก ทำให้ความกดดันของทางนี้แบ่งเบาลง เพราะถึงยังไงความแค้นระหว่างเซี่ยจือชิวและทาง Dynasty (ราชวงศ์) ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะหายไปเพราะการไปจากเมืองเอกของเขา

ประสิทธิภาพในการทำงานของลูกน้องนั้นรวดเร็วมาก พวกเขาจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินที่จะให้ทั้งสี่คนจากไปเสร็จเรียบร้อยได้อย่างรวดเร็ว และรีบพาพวกเขาไปส่งที่สนามบินทันทีทันใด สองชั่วโมงหลังจากนั้น หลังจากที่เครื่องบินพาพวกเขาบินขึ้นสู่ท้องฟ้า หลี่ฝางที่ได้รับข่าวก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

ในที่สุดก็สามารถแก้ไขปัญหาเล็กน้อยนี้ได้

“รับรู้ได้ถึงความกดดันแล้วล่ะสิ เผชิญหน้ากับองค์กรระดับนานาชาติแบบนี้ นายจะต้องตื่นตัวอยู่ตลอดเวลาถึงจะได้” โหจื่อที่อยู่ด้านข้างหัวเราะแหะ ๆ ขึ้นมา ร่างกายของเขาฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว ตอนนี้หายดีได้ เจ็ดสิบแปดสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว ต่อให้ต้องประมือกับคนอื่น ขอเพียงแค่เป็นการต่อสู้ที่ไม่รุนแรงนัก เขาก็สามารถรับมือได้

“มีข่าวพ่อของผมหรือยัง?” หลี่ฝางเอ่ยถาม

เมื่อได้ยินหลี่ฝางถามเช่นนั้น โหจื่อก็หน้านิ่วคิวคิ้วขมวดขึ้นมาทันที: “ยังเลย ตั้งแต่ส้าวส้วยจากไป เส้นทางข่าวสารของพวกเราก็แทบจะเข้าขั้นหยุดชะงักไป เฮ้อ ถ้าหากพวกเขายังไม่กลับมาอีกล่ะก็ เกรงว่าลุงเฉียน......”

หลี่ฝางเงียบไปพักหนึ่ง ร่างกายของลุงเฉียน แช่อยู่ในน้ำเลี้ยง สามารถเก็บรักษาไว้ได้ประมาณสิบกว่าวัน อย่างน้อยสามารถทำให้ร่างกายของเขา ไม่แย่ลงไปกว่าเดิม แต่หลังจากสิบวันผ่านไป แม้แต่หมอที่ฝีมือการแพทย์ยอดเยี่ยมคนนั้นก็ไม่รู้เลยว่าลุงเฉียนจะตายหรือจะรอด

มีเพียงคุณแม่ของหลี่ฝางกลับมาถึงจะสามารถช่วยชีวิตของลุงเฉียน แต่ทว่าตอนนี้ไม่มีข่าวคราวว่าแม่ของหลี่ฝางจะกลับมาเลยสักนิด

เวลาสิบกว่าวัน ตอนนี้เหลือเพียงไม่กี่วันแล้ว ในใจของหลี่ฝางจู่ ๆ ก็หวาดหวั่นขึ้นมา หรือว่าจะต้องมองดูลุงเฉียนตายไปโดยที่ทำอะไรไม่ได้แบบนี้?

“ไม่มีวิธีอื่นอีกแล้วเหรอ?” หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม

โหจื่อสายหน้า สีหน้าของเขาเคร่งเครียดเป็นอย่างมาก: “บางทีอาจจะมีก็ได้ ใครจะไปรู้ล่ะ บนโลกใบนี้มียอดคนอยู่มากมายแบบนั้น ไม่แน่อาจจะมีคนที่สามารถช่วยลุงเฉียนได้ก็ได้ แต่ว่าเหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่วันแล้ว จะให้พวกเราไปหามาจากไหนล่ะ?”

“หมอว่ายังไงบ้าง เขาฝีมือยอดเยี่ยมมากมาตลอดไม่ใช่เหรอ?”

“อย่าไปหาเขาเลย ระยะนี้เขาเองก็กดดันมากเหมือนกัน ได้ยินว่าหลายวันมานี้เขาขังตัวเองไว้ในห้องทดลองเพื่อค้นคว้าหาวิธีรักษาลุงเฉียน ไม่ได้พักผ่อนมาหลายวันแล้ว”

หลี่ฝางถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้ง ก็ใช่ ถ้าหากสามารถช่วยได้ ใครล่ะจะไม่อยากช่วย เพียงแต่ว่า ได้ใช้ไปแทบทุกวิถีทางแล้ว

ท่านซุนฟังออกถึงความเหยียดหยามของโหจื่อ เขาพยักหน้าอย่างสงบ พลางกล่าวมี: “หุบเขาราชายา สืบทอดกันมาช้านาน ในมือมีตำรายาที่วิเศษอยู่มากมาย บางทีพวกเขาอาจจะสามารถช่วยชีวิตของลุงเฉียนไว้ก็ได้

“จริงเหรอครับ?” หลี่ฝางตื่นเต้นดีใจขึ้นมา ถ้าหากที่ท่านซุนพูดเป็นความจริง เช่นนั้นต่อให้มีโอกาสเพียงริบหรี่ หลี่ฝางก็ต้องไปลองดูสักตั้ง

“ท่านรู้เหรอว่าหุบเขาราชายาอยู่ที่ไหน?” โหจื่อจ้องมองท่านซุนด้วยความสงสัย: “ผมได้ยินมาว่าหุบเขาราชายาลึกลับซับซ้อน อย่างกับหนูแน่ะ ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาหลบซ่อนอยู่ที่ไหน”

“ฉันรู้ ฉันสามารถบอกพวกนายได้” น้ำเสียงของท่านซุนหนักแน่นเป็นอย่างมาก

หลังจากที่ให้ข้อมูลเสร็จเรียบร้อย ท่านซุนก็จากไปทันที

หลี่ฝางถามโหจื่อด้วยความประหลาดใจ: “ทำไมผมรู้สึกว่าคุณไม่ค่อยจะชอบหุบเขาราชายาซักเท่าไหร่?”

หลี่ฝางสามารถรู้สึกได้ตั้งแต่ประโยคแรกที่โหวจื่อพูดออกมา ดูเหมือนว่าโหจื่อจะดูหมิ่นดูแคลนและต่อต้านหุบเขาราชายามาก และก็เพราะท่าทางของเขา ถึงทำให้หลังจากที่ท่านซุนให้ข้อมูลเสร็จแล้วก็รีบจากไปทันที เหมือนกับว่าไม่อยากจะพูดมากอะไร

โหจื่อยิ้มอย่างเย็นชา แล้วกล่าว: “ถูกต้อง ฉันไม่ชอบหุบเขาราชายานั่นเลยสักนิด ในนี้มันมีความเกี่ยวข้องกับเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมา ทั้งยังมีส่วนเกี่ยวข้องกับลูกพี่อีกด้วย”

“เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่?”

“คุณก็รู้ว่าหุบเขาราชายาลึกลับซับซ้อน คนในสำนักน้อยมากที่จะออกมาสู่โลกภายนอก ดังนั้นคนที่รู้จักพวกเขาก็มีไม่เยอะ เมื่อหลายปีก่อนพวกเราก็ได้พบกับคนของหุบเขาราชายา ตอนนั้นเขาได้สร้างปัญหาใหญ่ขึ้น ลูกพี่ได้ลงแรงไปมากมายกว่าจะช่วยชีวิตเขาเอาไว้ได้ คำพูดของเขาในตอนนั้นต่างก็น่าฟัง บอกว่าถ้าเจอปัญหาอะไรก็ให้ไปหาเขา แต่สุดท้ายแล้ว หึหึ......”

“หลังจากนั้นเป็นยังไงเหรอ?”

“หลังจากนั้นพวกเราก็ได้พบกับปัญหาเข้าจริง ๆ ลูกพี่ได้ไปขอให้คนคนนั้นช่วย สุดท้ายแล้วเป็นยังไง? พวกเขาไล่พวกเราอย่างกับขอทาน เหอะ ๆ ต่อมาพอรู้ว่าพวกเรามีเงิน ก็มีข้อเรียกร้องมากมาย เห็นพวกเราเป็นเนื้อก้อนโต”