NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 864

ชายวัยกลางคนเห็นหลี่ฝางกำลังจะลงมือ หัวเราะเหี้ยมโหด เลิกแขนเสื้อขึ้นแล้วเดินไปหาหลี่ฝาง

เวลานี้ หลี่ฝางหันกลับไปยิ้มแล้วบอกกับจี้หมิง：“พวกเราสองคนเดิมพันกันดีไหม?"

"เดิมพันอะไรครับ?" จี้หมิงรู้สึกแปลกใจขึ้นมาทันที

"พวกเรามาเดิมพันว่าไอ้หมดนี้จะทนฉันได้กี่วินาที เป็นไง?"

จี้หมิงเบ้ปาก พูดด้วยความจนปัญญา：“พี่หลี่ นี่เป็นการเดิมพันที่มีเจตนาร้าย คนโง่เท่านั้นแหละที่จะเดิมพันกับพี่"

ล้มชายฉกรรจ์คนนั้นต้องใช้เวลากี่วินาที ไม่ใช่สิ่งที่หลี่ฝางพูดแล้วจะเป็นไปตามนั้น?

หลี่ฝางหัวเราะฮ่าๆ รู้สึกว่าเรื่องตลกของตนเป็นตลกแห้ง

ขณะที่หลี่ฝางกำลังพูดคุยกับจี้หมิง ชายฉกรรจ์ปล่อยหมัดไปที่หลี่ฝาง

จี้หมิงที่เห็นภาพนี้อดไม่ได้ที่จะร้องเรียกด้วยความตกใจ：“พี่หลี่ระวัง！”

ชายฉกรรจ์หัวเราะเหี้ยมโหด คล้ายว่าวินาทีต่อไปเขาจะเห็นหลี่ฝางปลิวออกไปจากสถานที่เกิดเหตุ ทว่าเขากลับไม่ได้เห็นภาพนั้น มุมปากของหลี่ฝางกระตุกยิ้มบางๆ

วินาทีต่อมา หลี่ฝางรับมือของชายฉกรรจ์เอาไว้ ชายฉกรรจ์ถึงขั้นไม่เห็นว่ามือของหลี่ฝางโผล่มาตั้งแต่เมื่อไหร่

"สุดยอด！”

จี้หมิงอดไม่ได้ที่จะร้องตะโกนเสียงดัง ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะสถานการณ์ในตอนนี้ไม่เหมาะสม เขายังอยากจะปรบมือให้หลี่ฝาง

หลี่ฝางผายมือ ทุ่มชายฉกรรจ์ลงไปบนพื้น ยกแขนเพียงข้างเดียวก็โยนตัวชายฉกรรจ์ออกไปได้แล้ว

"ปั้ง" เสียงดังขึ้น ชายฉกรรจ์ชนกำแพง ล้มลงบนพื้น นอนหมดสติเปิดตาขาว

เห็นหลี่ฝางจัดการชายฉกรรจ์ง่ายดายแบบนี้ พรรคพวกของเขาถลึงตาโต ตื่นตกใจ

หลี่ฝางมองไปที่พวกเขา พวกเขาตกใจจนรีบถอยหลัง วิ่งออกไปด้านนอกโดยไม่ลังเล

"เอาไอ้หมดนี่กลับไปด้วย！” หลี่ฝางร้องตะโกนบอก

ไม่รู้ว่าคนพวกนี้มีประสบการณ์หรือว่าอะไร ถึงแม้จะไม่เข้าใจสิ่งที่หลี่ฝางพูด แต่พวกเขาก็กลับมาหามชายฉกรรจ์คนนั้นแล้วหนีไป

เบ็คมองชายหนุ่มแปลกหน้าคนนี้ด้วยสีหน้าประหม่า เขาไม่รู้ว่าชายหนุ่มคนนี้เป็นใคร มาทำอะไร แต่กลับรู้จักชายฉกรรจ์คนนั้น

ชายฉกรรจ์คนนั้นมีเบื้องหลังที่ไม่ธรรมดา เป็นคนที่แข็งแกร่งมาก สามารถต่อสู้กับคนสิบคนตามลำพังได้อย่างสบาย

ถ้าไม่ใช่เพราะคิดเผื่อชื่อเสียงของตน เมื่อกี้เบ็คก็คงจัดการคนพวกนั้นเป็นการส่วนตัวแล้ว

หลี่ฝางกลับล้มคนพวกนั้นได้อย่างง่ายดาย ถึงขั้นไม่เปลืองแรงแม้แต่น้อย

ชายหนุ่มตรงหน้าแข็งแกร่งขนาดไหนกัน?

หลังจากคนพวกนั้นออกไป เบ็ครีบขอบคุณหลี่ฝาง

"ไม่ต้องขอบคุณ" หลี่ฝางผายมือ "ผมมาถามอะไรคุณนิดหน่อย"

เขาไม่อยากเสียเวลาพูดอ้อมค้อม พูดตรงประเด็นทันที

เพราะถึงอย่างไรทางด้านเกาเมิ่งฉีจะเป็นหรือตายก็ยากจะคาดการณ์ รู้ผลเร็วหนึ่งนาทีก็สามารถจัดการได้เร็วขึ้นหนึ่งนาที

หลี่ฝางหมดคำจะพูดแล้ว ยุคสมัยนี้ใครจะพกทองคำติดตัว！

พูดคุยกับเบ็คด้วยความอดทนอีกครั้ง คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้เบ็คจะนิ่งเงียบไม่พูดอะไรอีก ไม่แม้แต่จะมองหลี่ฝาง

หลี่ฝางโมโหแล้ว พูดออกไปตรงๆ：“วันนี้นายจะรับก็ต้องรับ ไม่รับก็ต้องรับ ไม่อย่างนั้น ฉันเอานายตายแน่！”

เบ็คได้ยินหลี่ฝางข่มขู่เขา รีบพูดขึ้น：“ที่นี่มีแค่ฉันเท่านั้นที่มีแหล่งข่าว อย่าเล่นไม่ซื่อ！”

หลี่ฝางหัวเราะเยือกเย็น บอกกับจี้หมิงเป็นภาษาอังกฤษให้ตามคนที่เขาไล่ไปเมื่อกี้กลับมาให้หมด เขาอยากจะรู้จริงๆ เบ็คจะยอมไหม

"หึๆ ไม่มีปัญหาครับ" จี้หมิงส่งสัญญาณมือให้หลี่ฝาง หมุนตัวหันหลังกำลังจะวิ่งออกไป

เบ็คที่อยู่ด้านหลังเห็นแบบนั้นจึงรีบร้องตะโกน：“เดี๋ยวก่อน ฉันยอมรับข้อเสนอของนาย！”

เขาคิดไม่ถึงจริงๆว่าหลี่ฝางจะทำแบบนี้ ถ้าให้จี้หมิงตามคนพวกนั้นกลับมา เขาคงจะถูกทุบตีจนตายจริงๆ

ถึงแม้จะไม่ถูกทุบตีจนตาย สิ่งที่เขาต้องจ่ายก็มีราคามากกว่าการค้าในครั้งนี้มาก

"นายจะถามอะไร พูดมาสิ" เบ็คมองหลี่ฝางด้วยแววตาไม่เป็นมิตร ยื่นมือออกไปจะเก็บเงินตรงหน้า

ทว่าหลี่ฝางไม่ให้โอกาสนั้นกับเขา เก็บเงินก้อนนี้เอาไว้

หึๆ เมื่อกี้ให้นาย นายไม่เอา ตอนนี้อยากจะเอาแต่ฉันไม่ให้แล้ว！

หลี่ฝางจงใจอยากจะจัดการคนที่เห็นเงินแล้วตาลุกวาว เมื่อกี้ตนเพิ่งช่วยเขา เขาไม่ขอบคุณก็ไม่เป็นไร แต่ยังอยากจะเอาเงินจากเขา เขาทนไม่ได้จริงๆ