NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 865

"หึๆ"

เก็บเงินก้อนนั้นกลับ หลี่ฝางหันไปหัวเราะเย้ยหยันเบ็ค

"พูดทุกอย่างที่นายรู้ให้ฉันฟัง" สำหรับสีหน้าเคียดแค้นของเบ็ค หลี่ฝางไม่สนใจ

"นายมันเหี้ยมมาก" เบ็คเค้นคำพูดออกมาสี่พยางค์ สุดท้ายพูดด้วยความจนปัญญา：“ช่วงหลังมานี้กองทหารรับจ้างซีโส่ปรากฏตัว พวกเขามาจากประเทศจีน น่าจะเป็นคนที่พวกนายต้องการหา"

จากนั้น เบ็คได้เล่าสถานการณ์ของกองทหารรับจ้างให้หลี่ฝางฟังอย่างละเอียด

ความเป็นจริงกองทหารรับจ้างนี้มีชื่อเสียงมาก เพราะขอแค่เพียงพวกเขารับเงิน พวกเขาก็จะทำทุกอย่าง ไม่มีหลักคุณธรรมและหลักการแม้แต่น้อย แม้กระทั่งคนในสายอาชีพเดียวกัน เวลาพูดถึงพวกเขาก็ล้วนทำสีหน้ารังเกียจ

"นายคงไม่หลอกฉันหรอกใช่ไหม" หลี่ฝางจับจ้องไปที่เบ็คแล้วพูด

"ถุย！นายลองออกไปสืบดูนะ ฉันเบ็คคือคนที่ไม่โกหกแม้กระทั่งคนแก่และเด็ก！” ถูกพูดเสียดสีจรรยาบรรณในสายอาชีพของตนเอง เบ็คถึงกับนั่งไม่นิ่ง "ฉันไม่มีวันขายข่าวปลอม！”

"เยี่ยมมาก" ในที่สุดใบหน้าของหลี่ฝางก็มีรอยยิ้ม เขาหยิบเงินสามหมื่นหยวนออกมาอีกครั้งแล้ววางไว้ตรงหน้าเบ็ค บอกให้จี้หมิงกลับ

เบ็คมองโต๊ะตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาของตน นิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง

เขายอมรับว่าตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่เข้าใจคนหนุ่มคนนี้เลย

……

ในเวลานี้ คนในโรงแรมกำลังพูดถึงหลี่ฝางที่ออกไปข้างนอก

ต้วนหงกวงพูดพึมพำด้วยสีหน้าเศร้าหมอง：“พวกนายว่าหัวหน้าของเราออกไปทำอะไรกันแน่ ทำไมยังไม่กลับมา พวกเราอยู่ที่นี่ก็น่าเบื่อเกินไปแล้ว ทำอะไรก็ไม่ได้สักอย่าง หรือว่าทำได้แค่นอนอย่างเดียว?"

"นายพอเหอะ ถ้าหัวหน้าได้ยินสิ่งที่นายพูดนายซวยแน่ๆ！” หนึ่งในสมาชิกพูดหยอกล้อ "ไม่แน่ว่าถึงเวลาอาจจะสั่งให้นายไปเฝ้าเวรตอนกลางคืน นายจะได้รู้ว่าการนอนหลับมันสบายแค่ไหน"

"ถุย！ฉันนะเหรอกลัวเฝ้าเวรตอนกลางคืน? ฉันจะบอกอะไรให้พวกนายฟัง หัวหน้าต้องออกไปเที่ยวเตร่แน่ เฮ้อ น่าอิจฉาจริงๆ ไม่ถูกสิ จี้หมิงก็ไปด้วยไม่ใช่เหรอ หรือว่า......"

ต้วนหงกวงพูดเสียงพึมพำ เสียงของเขาดังขึ้นเรื่อยๆ ประจวบเหมาะเวลานี้หลี่ฝางที่เดินเข้ามาในโรงแรมก็ได้ยินอย่างชัดเจน

นี่เป็นเพราะหลี่ฝางหูดี คนอื่นไม่มีวันได้ยิน

ใบหน้าของหลี่ฝางฉายรอยยิ้มเหี้ยมโหด

"หลี่ พี่หลี่......."

จี้หมิงที่อยู่ข้างๆเห็นภาพนี้ หัวใจเย็นวาบไปครึ่งหนึ่ง ถ้าไม่ใช่เพราะปกติมีการฝึกซ้อม ตอนนี้เขาคงหนีไปแล้ว

"บอกให้พวกนายฟัง ต้องใช่แน่ๆ......"

"พอได้แล้ว เข้าไปนอนเถอะ" หลี่ฝางตบหัวไหล่ของต้วนหงกวงยิ้มแล้วพูด：“วันนี้ไม่ได้ลงมือ พักผ่อนให้เรียบร้อย"

"ครับ！”

ต้วนหงกวงซาบซึ้งอย่างมาก ไม่ได้พูดอะไรมากมาย กลับไปถึงห้องก็นอนหลับทันที ไม่นาน เสียงกรนของเขาแทบจะดังก้องไปทั่วทั้งโรงแรม

หลังจากพักผ่อนตลอดครึ่งเช้า ต้วนหงกวงได้กลิ่นหอมของมื้อเที่ยงแล้วตื่นขึ้นมา หลังจากกินมื้อเที่ยงเสร็จ ทุกคนรวมตัวกันแล้วเริ่มหารือว่าจะปฏิบัติภารกิจยังไง

หลี่ฝางพูดขึ้นก่อน：“จากที่ฉันและจี้หมิงสืบ เรื่องนี้เป็นฝีมือของกองทหารรับจ้างซีโส่ แต่ไม่แน่ใจว่ามีคนอื่นมาช่วยไหม ดังนั้นเป้าหมายของเราคือกองทหารรับจ้างซีโส่เป็นอันดับแรก"

หลังจากพูดถึงสถานการณ์ในตอนนี้เสร็จ หลี่ฝางพูดต่อ：“ตอนนี้พวกเราจำเป็นต้องหาตำแหน่งของกองทหารรับจ้างซีโส่ เจิ้งหงหยาง ทีมอื่นๆถึงพื้นที่เป้าหมายรึยัง?"

เจิ้งหงหยางพยักหน้า：“ทุกคนไปถึงตามคำสั่งแล้วครับ อีกเรื่องหนึ่ง พวกเราเจอเป้าหมายที่น่าสงสัยนอกเมือง เพียงแต่ไม่มีคำสั่งต่อไป ดังนั้นจึงนิ่งเอาไว้ครับ ตอนนี้ผมสงสัยอย่างเต็มเปี่ยมว่าเป้าหมายนั้นก็คือฐานประจำการของกองทหารรับจ้างซีโส่"

"เยี่ยมมาก！” ดวงตาของหลี่ฝางเป็นประกาย รู้สึกว่าครั้งนี้เจอเป้าหมายที่ถูกต้องแล้ว

"ทีมนั้นใครเป็นหัวหน้าทีม?" หลี่ฝางถาม

ไม่ได้ทำอะไรบุ่มบ่าม แหวกหญ้าให้งูตื่น นี่เป็นเรื่องที่ดีมาก ถือว่าความลำบากของตนก่อนหน้านี้ใช้ได้ผล และอธิบายได้ว่าคนที่อยู่กับตนไม่มีปัญหา

"สวีคาง เป็นทีมที่สวีคางนำทีมครับ" เจิ้งหงหยางรีบตอบ