NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 866

หลี่ฝางพยักหน้า ถึงแม้ตอนแรกสวีคางจะชอบหาเรื่อง แต่ตอนนี้ดูท่าแล้ว เป็นคนที่สามารถพัฒนาได้

"คืนนี้พวกนายรอฟังคำสั่งอยู่ที่เดิม ฉันจะไปดูสถานการณ์ เจิ้งหงหยางคอยติดต่อกันตลอดเวลา พวกนายอย่าทำอะไรบุ่มบ่าม รอฟังคำสั่งฉัน"

"พี่หลี่ ผมไปกับพี่นะครับ?"

หลี่ฝางเพิ่งพูดจบ จี้หมิงก็รีบพูดขึ้น

หลี่ฝางส่ายหน้า ไม่ได้ตอบ

เขาไปคนเดียวสะดวกกว่า พาจี้หมิงไปด้วย กลับกลายเป็นลำบาก

แต่ว่าหลี่ฝางเองก็รู้ เพราะว่าตนไม่เคยได้รับการฝึกซ้อมด้านนี้ การที่จี้หมิงเป็นห่วงก็เป็นเรื่องปกติ

หลังจากวางแผนเสร็จ หลี่ฝางก็บอกให้พวกเขารอฟังคำสั่ง สิ่งเดียวที่พวกเขาต้องทำในตอนนี้คือ รักษาสภาพจิตใจให้พร้อมที่สุด เพื่อต้อนรับการต่อสู้ที่จะมาถึง

ตอนกลางคืน หลี่ฝางอาศัยโอกาสตอนที่ฟ้ามืดวิ่งในพื้นที่กว้างใหญ่ไร้ผู้คน

เพื่อลดความเสี่ยงในการเปิดเผยตัวตนของตน หลี่ฝางทิ้งทุกช่องทางการขนส่ง อาศัยแค่ขาสองข้างของตน วิ่งไปยังฐานประจำการที่ถูกค้นพบ

ซ่อนตัวอยู่ในที่ลับ หลี่ฝางสังเกตฐานประจำการด้วยความระมัดระวัง

เขาพบว่ามีคนอยู่ทั้งหมดสามสิบกว่าคน เพราะบนตัวของพวกเขามีสัญลักษณ์ของกองทหารรับจ้างซีโส่ ดังนั้นจึงง่ายที่จะแยกแยะ

แต่ท่ามกลางคนเหล่นี้หลี่ฝางยังเจอคนที่ไม่ติดตราสัญลักษณ์ ใบหน้าของพวกเขาเป็นคนผิวขาวอย่างเห็นได้ชัด

สิ่งนี้ทำให้หลี่ฝางรู้สึกสับสน ไม่ได้ทำอะไรบุ่มบ่าม

มุมหนึ่งภายในฐานประจำการหลี่ฝางเห็นบ้านหลังเล็กๆหลายหลัง ไม่รู้ว่าข้างในเป็นยังไง

หลี่ฝางคาดเดา เกาเมิ่งฉีและครอบครัวน่าจะถูกขังอยู่ด้านใน

แต่ยอดฝีมือกำลังภายในที่หลิวฮุยบอกว่าอาจจะอยู่นั้น หลี่ฝางไม่รู้สึกถึงลมปราณพิเศษใดๆ สิ่งนี้ไม่ตรงกับเนื้อหาของข้อมูล

"คงจะไม่มีฐานประจำการอีกฐานรึเปล่า?" ภายในใจของหลี่ฝางมีความคิดนี้ขึ้นมา

ครุ่นคิด หลี่ฝางไม่ได้ทำอะไรบุ่มบ่าม เขาค่อยๆถอยหลังออกไป

ในเวลานี้ ต้องยิ่งเงียบ ถ้าใจร้อนเกินไป มีความเป็นไปได้ที่จะเปิดเผยออกมา

"พี่หลี่ สถานการณ์เป็นยังไงบ้างครับ?"

หลี่ฝางกลับมา จี้หมิงและทุกคนก็ล้อมวงเข้ามาหาทันที

หลี่ฝางส่ายหน้า พูด：“ไม่ใช่เรื่องใหญ่เท่าไหร่ " ขณะพูด เขาก็เล่าเรื่องสถานการณ์ที่เห็นทางนั้นให้ทุกคนฟัง

"พวกเราไปจับตัวคนกลับมาสักคนแล้วถามดีไหมครับ"

"เฮ้อ" สวีคางถอนหายใจ ผายมือให้ต้วนหงกวง พูด：“เมื่อกี้เพิ่งบอกว่าฐานประจำการนี้อาจจะมีเงื่อนงำอะไรบางอย่าง ถ้าพวกเราบุกโจมตีเข้าไป ทำให้พวกเขาได้รับสัญญาณ ปะทะกับยอดฝีมือจะทำยังไง?"

"แล้วนายว่าควรจะทำยังไง?" ต้วนหงกวงพูดด้วยความจนปัญญา

"ไม่อย่างนั้น พวกเราจับคนกลับมาสักคน?" สวีคางเสนอความคิดเห็นโดยการลองถามออกไป

"ความคิดเห็นนี้ฉันก็เคยพูดไปแล้ว！” ต้วนหงกวงบ่นพึมพำทันที

หลี่ฝางพูดด้วยความปวดใจเล็กน้อย：“ไม่ได้ ฉันเคยคิดแล้ว ทำแบบนี้จะเปิดเผยตัวตนง่ายเกินไป เพราะถึงยังไงพวกมันก็มีแค่นั้น สังเกตเห็นง่าย"

"ไม่ คือแบบนี้" สวีคางพูดด้วยความมั่นใจ：“ฉันสังเกตว่าคนในฐานประจำการจะสลับผลัดเปลี่ยนกันมาจ่ายตลาด ถ้าพวกเราคว้าโอกาสนี้เอาไว้ รวบตัวคนในฐานประจำการ หลังจากถามจนรู้คำตอบแล้วเราก็รีบตัดสินใจว่าจะลงมือหรือไม่ลงมือ ไม่แน่ว่าอาจจะมีโอกาสแล้วก็ได้！”

"อื้ม?" นี่เป็นวิธีที่ดี หลี่ฝางพูดชม

"จริงด้วย มีความเป็นไปได้ที่บางครั้งพวกเขาอาจจะนอนที่นี่ ถ้าเป็นแบบนี้ละก็ พวกเราอาจจะได้เวลาหนึ่งคืนเต็มๆ！”สวีคางพูดอีกครั้ง

"นายพูดถูก บางทีพวกเราอาจจะลองดู！” ดวงตาทั้งสองข้างของหลี่ฝางเป็นประกายแวววับขึ้นเรื่อย ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกวางใจได้

ถึงแม้สุดท้ายเลี่ยงยากที่จะถูกจับได้ แต่ก่อนที่จะถูกจับได้ พวกเขามีเวลามากพอ ถึงตอนนั้นไม่ว่าจะอะไร ก็ไม่สะทกสะท้านแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น ไม่แน่ว่าเรื่องหลายเรื่องสามารถทำได้ทันที ไม่ต้องรอจนถึงวันที่สอง

คิดถึงตรงนี้ หลี่ฝางพูดเสียงหนักแน่น ：“ดี ถ้าอย่างนั้นก็ทำตามนี้ ออกปฏิบัติการ！”