NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 884

ราฟาเอลฝ่าฟันกำลังภายในไปได้อย่างผ่อนคลาย ผ่อนคลายกระทั่งว่าแม้แต่ตัวเขาเองยังยากที่จะเชื่อ

“น่าเสียดายที่‘มรณะ’ของผม แทบจะเบิกเงินในการโจมตีกับตระกูลซูครั้งนี้ไปหมดแล้ว ไม่อย่างนั้นก็จะให้ bossใช้ได้”ราฟาเอลทัดผมสีทองของเขา เอาไปไว้ด้านหลัง พูดอย่างเสียใจ

พอฝ่าฟันได้ หน้าตาของเขาก็ดูเยาว์วัยอีกครั้ง ภายนอกดูเหมือนยี่สิบเจ็ดยี่สิบแปด มีทั้งความกระฉับกระเฉงของวัยรุ่น และก็มีความเป็นผู้ใหญ่ของชายวัยกลางคนด้วย บวกกับหน้าตาที่ไม่ใช่ดาราหนังของเขา ก็ทำให้สาวๆคลั่งไคล้ได้

หลี่ฝางพอเข้าใจอารมณ์รีบร้อนของราฟาเอลในตอนนั้นได้บ้าง นั่นเป็นของที่ทำให้เขาแข็งแกร่งยิ่งขึ้น ยืดอายุได้ด้วย ถึงแม้จะมีความเป็นไปได้นิดเดียว ก็เพียงพอที่ทำให้เขาเอาทุนทั้งหมดของตัวเองมาสู้

แค่เสียดายก็คือราฟาเอลหรือซูโน่ต่างมองพลังของตัวเองสูงเกินไปหมด สุดท้ายก็ทำให้บอบช้ำไปทั้งสองฝ่าย เกือบจะประสบความพินาศด้วยกัน

“ไปเถอะ ผมก็ควรจะกลับไปได้แล้ว หลายวันก่อนผมเพิ่งรับลูกน้องมาคนหนึ่ง ก็ทำกำลังภายในได้ด้วย คุณเพิ่งฝ่าฟันไปได้ ก็สามารถเรียนกับเขาได้ ผมไม่มีเวลาสอนคุณมากขนาดนั้น”

ลูกน้องคนนั้นที่หลี่ฝางพูดแน่นอนว่าเป็นไท่ซาง สองคนนี้ล้วนแต่เป็นคนที่เขาเพิ่งรับมา พวกเขามีความภักดีหน่อยๆ ที่จริงหลี่ฝางไม่มั่นใจ และให้ไท่ซางไปประเทศจีนตามลำพังในสองสามวันนี้ทำให้เขาไม่วางใจอย่างมาก ในเมื่อเตรียมกลับไปแล้ว ก็เอาพวกเขาสองคนมาไว้อยู่ข้างกายคอยดูละกัน

ตัดสินใจแล้ว หลี่ฝางก็เตรียมไปจากตระกูลซู

จากนั้นที่หลี่ฝางคิดไม่ถึงก็คือ พอได้ยินว่าเขาจะไป ซูเชี่ยนเสียใจอย่างมาก

“อาจารย์ คุณอย่าไปได้ไหม？”ซูเชี่ยนชงชาไป ก็ขอร้องหลี่ฝางไปด้วย

“ไม่ไปไม่ได้ ผมกลับไปยังมีธุระอีก”หลี่ฝางชักหน้าให้โหดเหี้ยมแล้วปฏิเสธ

“เอ่อ……”ซูเชี่ยนทำใบหน้าน่าสงสาร “คุณพาฉันไปได้ไหม？”

“ไม่ได้ ผมมาบ้านคุณ พอกลับไปก็จะเอาคุณไปด้วยแบบนี้ แล้วบ้านคุณจะคิด？”

“อาจารย์……”ซูเชี่ยนเอามือค่อยๆยื่นไปที่เสื้อของตัวเอง

หลี่ฝางหูไวตาไว รีบคว้ามือของเธอ แล้วถอนหายใจ

“อย่าบุ่มบ่าม ผมมีผู้หญิงที่ผมรักแล้ว ผมรักแค่เธอคนเดียว”หลี่ฝางพูดคำที่เขาเองก็ไม่อยากจะเชื่อ

ไม่ใช่เขาไม่อยาก ก็แค่จิตใต้สำนึกสุดท้ายในใจดึงเขาไว้ ทำให้เขาไม่ลงมือกับสาวน้อยคนนี้

“ฉันเข้าใจ อาจารย์ไม่หยุดอยู่ข้างกายฉันแน่”น้ำตาของซูเชี่ยนค่อยๆไหลออกมาจากหางตา“แต่ว่า ไม่มีคุณ ชีวิตครึ่งหลังของฉันก็ไม่มีแสงสว่าง ……”

“เหลวไหลอะไรอีก”หลี่ฝางทนไม่ไหวลูบหัวของซูเชี่ยน“อย่ามาคิดเพ้อเจ้อที่นี่ คุณอายุแค่เท่าไหร่เอง ก็จะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับผมแล้ว โตอีกหน่อยเถอะ”

พูดจบ หลี่ฝางก็ออกไปทันที ไม่กล้าทำให้เสียเวลา

ทิ้งไว้เพียงแต่ซูเชี่ยนที่คุกเข่าอยู่ในห้องเล็กๆคนเดียว น้ำตาค่อยๆไหลอาบแก้มของเธอ

“อาจารย์ ถ้าอยู่กับคุณไม่ได้ แล้วทำไมต้องให้ฉันต้องพบเจอคุณล่ะ？”

เธอเงยหน้าขึ้น แววตามีความมุ่งมั่น