NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 886

ปราศจากสิ่งกีดขวางทางสายตา ในที่สุดพวกหลี่ฝางทั้งสองคนก็มองเห็นว่าอะไรที่ทำให้โกลาหล

คนจำนวนหนึ่งที่เหมือนบ้าไปแล้ว ที่ตัวของแต่ละคนมาพร้อมกับแผลที่ที่เลือดไหล เลือดที่แผลกลับแข็งตัว มีทั้งชายและหญิง โจมตีอย่างบ้าคลั่งรอบๆตัวเหมือนกัน

ฉากนี้เรียกได้ว่าน่าตกใจ

“นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย？”ราฟาเอลบ่นไปอย่างทนไม่ไหว

“เหอะเหอะ ใครจะไปรู้ล่ะ？”หลี่ฝางพูดไป มองไปที่คนพวกนั้นที่กำลังสู้กับพวก“ซอมบี้”อย่างไม่อาจต้านทานได้

ถ้าไม่ใช่คนพวกนี้ที่พยายามมาหยุดไว้ กลัวว่าซอมบี้คงแพร่กระจายไปแล้ว

หลี่ฝางส่งสัญญาณไปทางราฟาเอล ราฟาเอลโบกมือสะบัดโซ่ออกมา โซ่สีเงินเหมือนกับงูสามเหลี่ยมที่ยืดหยุ่น ตัดข้อเท้าของ“ซอมบี้”พวกนั้นอย่างแม่นยำ

ทันใดนั้น“ซอมบี้”ไม่กี่ร่างพวกนั้นก็ล้มลงพื้น ยังคงกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งและพยายามใช้มือคลานไปด้านหน้า แต่แค่แสงสีเงินกะพริบผ่าน แขนของพวก“ซอมบี้”ก็หมดแรง ขยับไม่ได้เลย

ทันที คนพวกนี้ที่สู้กับ“ซอมบี้”ต่างโล่งอก ใบหน้าแต่ละคนปรากฏความยินดีออกมาหลังจากที่รอดพ้นมาได้

“คุณไปดูสิ”หลี่ฝางพูดกับราฟาเอล

ราฟาเอลเบะปากอย่างทำอะไรไม่ได้ เข้าไปตรวจสอบดู จู่ๆตัดหัวของ“ซอมบี้”คนหนึ่ง

เลือดไม่ได้พุ่งออกมาจากคอของซอมบี้ แต่ของเหลวข้นเหนียวสีดำ ที่เหมือนน้ำมัน ค่อยๆไหลออกมาช้าๆ

“คนพวกนี้ยังไม่ตาย นี่คือไวรัส……บางอย่างที่เจอยากมาก”ราฟาเอลพูด

“คุณแน่ใจ？ไวรัสอะไรร้ายแรงขนาดนี้？”

“แน่ใจ อวัยวะภายในของพวกเขายังเก็บไว้อย่างดี ระบบไหลเวียนของเลือดก็ยังคงทำงาน ก็แค่ความกระตือรือร้นนั้นสูงกว่าปกติหลายเท่า เท่ากับว่าทำลายชีวิตของตัวเองที่มากเกินไปนี้ จะอยู่ได้ไม่นาน”

“โอเค”หลี่ฝางพยักหน้า“จัดการพวกเขาดีกว่า”

ราฟาเอลโบกมือ โซ่สีทองก็ลอยไป หัวของ“ซอมบี้”ทุกตนถูกตัดลงมา

กลุ่มคนรอบๆต่างตะลึง

“ผมว่า อย่าตะลึงเลย ใครบอกผมได้ว่าที่นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่？”หลี่ฝางมองคนพวกนั้นแล้วถาม

ตอนนี้คนที่อยู่ด้านหลังในที่สุดก็พบว่าซอมบี้ตายหมดแล้ว ก็ค่อยๆหยุดทุบประตู เสียงความวุ่นวายก็น้อยลงไปเยอะมาก

ส่วนพวกคนที่ถูกหลี่ฝางถาม หลังจากที่สบตากันก็เอาเรื่องราวทั้งหมดเล่าออกมา

ปรากฏว่าตอนแรกจู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งล้มลงกับพื้น ตอนที่แอร์โฮสเตสคนหนึ่งตรวจดูสถานการณ์ ก็ถูกผู้หญิงคนนั้นกัด จากนั้นทุกคนก็ตกใจหนีกัน หลังจากนั้นในความโกลาหลก็มีอีกคนหนึ่งที่ถูกกัด แล้วก็ค่อยๆปรากฏ“ซอมบี้”มากขึ้น

ฟังคนพวกนี้เล่าเสร็จ หลี่ฝางก็ขมวดคิ้ว คิดถึงชายชราในตอนแรกคนนั้น

“ชายชราคนนั้นล่ะ？”หลี่ฝางถาม

“ไม่เป็นไร”ราฟาเอลตอบไป“กำลังภายในที่ผมเอาไว้ในร่างกายเขาก็ไม่ทันสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ”

“ไปดูชายชราคนนั้น”หลี่ฝางพูด

ทั้งสองคนเดินกลับไป กลับพบว่าคนทางประตูยังไม่ยอมเปิดประตูออก

หลี่ฝางปล่อยหมัดต่อยไป ประตูบานนั้นจึงแตกเป็นเสี่ยงๆ คนที่หน้าประตูค่อยๆอุทานออกมา แล้วเบียดกันถอยไป

หลี่ฝางเดินไปตรงหน้าชายชราคนนั้น ตรวจสอบดูอย่างละเอียด ก็พบว่าร่างกายของชายชรายังคงไม่ดีขึ้น ค่อยๆเข้าใกล้ความตาย

“ไม่ได้ ชายชราคนนี้ถ่วงเวลาออกไปไม่ได้อีกแล้ว ต้องให้เครื่องบินหยุดสนามบินที่ใกล้ที่สุดก่อน”หลี่ฝางพูดตัดสินใจทันที

ตอนนี้เอง ก็มีเสียงประกาศดังขึ้น

“กรี๊ด！！”

หลังจากเสียงกรีดร้อง ก็มีเสียงผู้ชายทุ้มๆที่มีสำเนียงแปลกๆดังขึ้น

“ไปตายซะ！ไอ้ระยำอย่างพวกคุณ！”

สีหน้าหลี่ฝางเปลี่ยนไป ลุยเข้าไปทันที ปล่อยหมัดทุบไปที่ประตูบานนั้น กลับพบว่าในห้องคนขับไม่มีคนมีชีวิตรอดแล้ว

ผู้ชายคนหนึ่งที่สวมชุดพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน เผชิญหน้ากับเขาด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มผิดปกติ ที่หน้าอกเสียบกริชเล่มหนึ่งไว้ ตายคาที่ทันที

เครื่องบินสูญเสียการควบคุม เริ่มเอียงลงไปอย่างช้าๆ