NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 892

“คุณไม่รู้เหรอ？”หลิวฮุยได้ยินหลี่ฝางพูดแบบนี้ก็มีอาการเหลือเชื่อ：“พลังภายนอกแบ่งออกเป็นทั้งหมดสี่ขั้นตอนมีขั้นต้น ขั้นกลาง ขั้นปลาย และขั้นสุดยอด ต่อไปก็คือกำลังภายใน ก็เป็นสี่ระดับเช่นกันมีขั้นต้น ขั้นกลาง ขั้นปลาย และขั้นสุดยอด พวกนี้ตระกูลของคุณไม่เคยบอกเหรอ？”

“เอ่อ”หลี่ฝางลูบหลังหัวแล้วหัวเราะอย่างเขินอาย：“ผมไม่รู้จริงๆ เวลาน่าจะฝึกยุทธผมน่าจะน้อยไปแหละ”

“……”หลิวฮุยพูดไม่ออก

“งั้นอะไร คุณพูดต่อสิ”หลี่ฝางหัวเราะหึหึ

หลิวฮุยสูดหายใจลึกๆ มองหลี่ฝางแล้วพูด：“ดังนั้นที่ให้คุณไป ที่สำคัญก็คือเอาสนามให้อยู่หมัด อย่าให้แผนร้ายของตระกูลชิวสำเร็จ และอย่าสร้างปัญหาอะไร ผมเชื่อว่า คุณจะต้องมีความแข็งแกร่งทางด้านนี้”

พอพูดถึงสถานภาพนี้ เหมือนว่าหลี่ฝางจะหาเหตุผลปฏิเสธไม่ได้

คิดถึงตรงนี้ ก็ได้แต่พยักหน้า：“โอเค แต่ผมต้องจัดการเรื่องในบ้านก่อน แล้วค่อยเคลื่อนตัวไปที่นั่น”

“ไม่มีปัญหา ยังไงซะยังเหลือเวลาอีกหนึ่งสัปดาห์ ที่ตระกูลชิวจะจัดศึกชิงจ้าวยุทธภพ ถึงตอนนั้นยังไงคุณก็จัดการเรื่องในบ้านเสร็จแล้ว ถึงตอนนั้นก็รีบไป ยังไงก็ไม่สาย”

และหลังจากพูดคุยกับหลี่ฝางเสร็จ หลิวฮุยก็ส่งหลี่ฝางไปที่สถานตากอากาศ แล้วทิ้งช่องทางติดต่อกับที่อยู่ แล้วจึงออกไป

หลี่ฝางเดินเข้าไปในสถานตากอากาศ อยู่ห่างไกลมากก็ยังรู้สึกถึงอารมณ์โกรธอันพลุ่งพล่านด้านใน ที่มาพร้อมกับเสียงต่อว่าและเสียงดังลั่นของการต่อสู้

“คุณหล่อดีจังเลยนะ วันนี้ถ้าไม่ได้ให้คุณลิ้มลองหมัดสุดโหดของผม คุณคงไม่รู้ความสุดยอดของผมหรอกสินะ！”

“ก็แค่คนแก่ๆ อย่ามาทำตัวเป็นผู้อาวุโสคนอายุมากกับผมหน่อยเลย บอกให้นะ ผมเข้ากำลังภายในมาก่อน คุณเรียกผมว่าพี่ชายซะ！”

“ถึงต้องพึ่งพาลูกพี่ผมก็มาก่อนคุณ คุณยังจะกล้ามาแตะต้องผมอีก ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเสียจริงๆ ดูเท้าซะ！”

ได้ยินเสียงดังสนั่นลั่นแบบนี้ หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะจับหัวอย่างปวดหัว

เสียงดังสนั่นนั่นส่งเสียงด่าออกมาทั้งหมดจากคนๆเดียว——ไท่ซาง และในสถานตากอากาศตอนนี้คนเดียวที่จะสู้กับไท่ซาง ก็มีแค่ราฟาเอลคนเดียวแหละ

หลี่ฝางเร่งฝีเท้าขึ้น เดินไปดูใกล้ๆ ก็เป็นไท่ซางกับราฟาเอลสองคนนี้จริงๆ เห็นหมัดและเท้าไท่ซางทำท่าข่มขู่เหมือนเสือ สู้ไปพร้อมกับสบถคำหยาบไปด้วย ส่วนราฟาเอลกลับไม่พูดอะไร ท่ามกลางการต่อสู้ก็ยังรักษาท่าทีของตัวเองไว้ สูทสีขาวทั้งตัวไม่มีรอยเปื้อนใดๆสักนิด

รอบๆก็ล้อมรอบดูกันอย่างครึกครื้น แม้แต่โหจื่อผู้ชายคนนี้ก็ยังดูอย่างสนุกครึกครื้นราวกับไม่เกี่ยวใดๆกับตัวเอง ในมือยังถือดอกไม้สองช่อที่ไม่รู้ว่าเอามาจากไหนแล้วโบกมือหัวเราะคิกคัก เหมือนว่ากำลังปลุกเร้าใจสถานการณ์ให้พวกเขาสองคน

“พวกคุณสองคน กำลังทำอะไรน่ะ？”ในที่สุด หลี่ฝางก็เปิดปากพูดหยุดสองคนนี้ที่ทุ่มเทกับการต่อสู้

หลี่ฝางที่เพิ่งกลับมาตามจังหวะชีวิตอันปกติ ตื่นมาแต่เช้าตรู่ แล้วเก็บของเสร็จก็ออกไปวิ่ง

มองคนบนถนนที่สัญจรไปมา อารมณ์ของหลี่ฝางค่อยๆผ่อนคลายลง

วิ่งไปได้หนึ่งชั่วโมง วนไปรอบหนึ่งแล้วอยู่บนถนนทางที่จะกลับไป ในใจก็คิดถึงฉินวี่เฟย หลี่ฝางจึงเปลี่ยนเส้นทางวิ่งไปที่บ้านฉินวี่เฟย ก็เจอฉินวี่เฟยออกมาพอดี

“หลี่ฝาง คุณกลับมาแล้ว！”

มองเห็นหลี่ฝางที่สวมชุดกีฬากลับมา ฉินวี่เฟยพุ่งเข้าหาด้วยเสียงต้อนรับ

“เดี๋ยวๆๆๆ ผมเพิ่งวิ่งมาเหงื่อเหม็นไปทั้งตัว”หลี่ฝางเห็นฉินวี่เฟยวิ่งเข้ามา รีบจับเธอไว้ หลังจากเรียกก็พบว่าฉินวี่เฟยไม่สนใจ ก็ไม่ เสแสร้งอีกจึงกอดฉินวี่เฟยไว้แล้วจูบอย่างลึกซึ้ง

ทั้งสองคนผละออกจากกัน หลี่ฝางมองใบหน้าฉินวี่เฟยที่ยังคงทำให้คนเคลิบเคลิ้ม แต่กลับซ่อนความเหน็ดเหนื่อยไว้ พูดว่า：“สีหน้าคุณดูไม่ค่อยดีเลย？ช่วงนี้เจอเรื่องอะไรมาล่ะ？”

“เหรอ？”ฉินวี่เฟยยิ้มขมขื่นอย่างไม่มีทางเลือก：“ช่วงนี้น่าจะเหนื่อยไปมั้ง！ที่บ้านเริ่มให้ฉันลองสัมผัสธุรกิจของตระกูลแล้ว ฉันเพิ่งรับช่วงไว้ เลยยังไม่ชินกับธุรกิจ”