NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 893

“อย่าทำตัวเองเหนื่อยเกินไป พวกเรายังมีเวลาอยู่ ค่อยเป็นค่อยไปเถอะ”

เงียบไปเล็กน้อย จู่ๆหลี่ฝางก็ถามอีกว่า：“ช่วงนี้ที่บ้านดีไหม？”

“ไม่เลวเลย”ฉินวี่เฟยพยักหน้า พูดว่า“ฉันก็เพิ่งรับช่วงต่อ ยังไม่ชินกับธุรกิจของครอบครัวนัก”

หลังจากพูดคุยทั่วไป ฉินวี่เฟยก็ขับรถไปทำงาน ตอนที่หลี่ฝางกลับไปที่สถานตากอากาศ ก็พบตงฟางเย่นกำลังรอเขาอยู่อย่างไม่คาดคิด ชักสีหน้าชี้อาหารเช้าธรรมดาๆที่วางอยู่บนโต๊ะ

“นี่คุณทำอะไร？”หลี่ฝางจ้องอาหารเช้าบนโต๊ะด้วยใบหน้าประหลาดใจ

“ชิมสิ”ตงฟางเย่นทำหน้ามุ่ย และก็ไม่อธิบาย พูดสองคำนี้ออกมาอย่างเย็นชา

หลี่ฝางบิดแซนด์วิชมาหนึ่งชิ้น ถามอย่างไม่สบายใจว่า：“คุณคงไม่ได้วางยาไว้ในนี้ใช่ไหม？”

“ไม่กินก็ตามใจ！”ตงฟางเย่นทำเสียงฮึดฮัด จากนั้นก็หันกลับเดินออกไป

“อะไรกันเนี่ย？”หลี่ฝางรู้สึกสับสน กัดแซนด์วิชในมือไปคำหนึ่ง

“รสชาติไม่เลวเลย คนที่หมกมุ่นอยู่แต่กับยุทธทำอาหารเป็นด้วย？วันนี้พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกหรือไง？”

ในฐานะคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลตงฟาง แน่นอนว่าทำอาหารไม่เป็น แต่หลายวันนี้เริ่มเรียนการทำอาหาร การเปลี่ยนแปลงในระหว่างนี้เป็นเพราะอะไรนั้น หลี่ฝางคิดไม่ออก

จัดการอาหารเช้าบนโต๊ะเสร็จอย่างรวดเร็ว หลี่ฝางจึงกลับบ้านไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดเสร็จ จึงออกมาใหม่อีกครั้ง

หลังจากออกมาก็เห็นโหจื่อขยับมือและเท้าอย่างหมดอาลัยตายอยาก พอเห็นหลี่ฝาง ตาทั้งคู่ก็เป็นประกายทันที หัวเราะฮิฮิพูดว่า：“ไป ไปโรงพยาบาลกับผม”

“ไปทำอะไรที่โรงพยาบาล？”หลี่ฝางถามอย่างแปลกใจ

“มู่หรงฉางเฟิงให้ไท่ซางจัดมือและเท้าจนเข้าโรงพยาบาล เราสองคนซื้อผลไม้ไปเยี่ยมเขาเถอะ”

เห็นรอยยิ้มร้ายกาจของโหจื่อ ในใจหลี่ฝางก็รู้สึกสนใจทันที หัวเราะหึหึ：“ไป！”

ทั้งสองคนขับรถอยู่บนถนน แป๊บเดียวก็มาถึงโรงพยาบาลเมือง พอเอารถจอดเสร็จ หลี่ฝางก็เห็นโหจื่อถือกระเช้าผลไม้ออกมาจากข้างในท้ายรถ จึงถามอย่างแปลกใจว่า：“คุณซื้อผลไม้มาเมื่อไหร่？”

“เตรียมไว้นานแล้ว อีกเดี๋ยวคุณก็ดูดีๆนะ”โหจื่อกะพริบตาทางหลี่ฝาง หัวเราะหึหึ

หลี่ฝางไม่รู้ว่าโหจื่อคิดจะทำอะไร แต่นิ้วหัวแม่ตีนคิดก็รู้ว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่ มีจิตใจดูเรื่องครึกครื้น จึงตามโหจื่อขึ้นไปข้างบน ห้องป่วยVIP ของมู่หรงฉางเฟิงโดยตรง

ด้านหน้าห้องคนไข้ของมู่หรงฉางเฟิงมีบอดี้การ์ดสวมสูทสีดำสองคนยืนอยู่ ยืนจ้องคนที่เดินผ่านไปมาเขม็ง แม้แต่พยาบาลกับหมอที่เดินผ่านก็ไม่เว้น เหมือนว่าทุกคนติดเงินสองคนนี้

แต่พอสองคนนี้เห็นหลี่ฝาง ก็ตะลึงเล็กน้อยก่อน จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าหวาดกลัวทันที

ถึงแม้หลี่ฝางไม่เคยเห็นสองคนนี้ แต่เห็นการตอบสนองของพวกเขาแล้ว ก็น่าจะรู้จักตัวเอง

มู่หรงฉางเฟิงตอบกลับอย่างเย็นชา

ในใจเขาคิดว่าผมบาดเจ็บอย่างไรคุณไม่รู้เหรอไง ตอนนี้ยังตั้งใจมาเยาะเย้ยผมอีก？

ในใจมู่หรงฉางเฟิงเสียใจมาก แต่กลับไม่กล้าด่าชี้หน้าใส่หลี่ฝาง ตอนนี้สภาพต่างกับเมื่อก่อนแล้ว ไม่ต้องพูดจาโอเวอร์ ถึงตอนนี้หลี่ฝางกำจัดมู่หรงฉางเฟิงทิ้ง เขาก็หมดหนทาง

“เหอะเหอะ！”

ได้ยินเรียกว่า‘ปรมาจารย์’หลี่ฝางก็ไม่แปลกใจ

น่าจะรู้ความแข็งแกร่งของเขา มู่หรงฉางเฟิงตะโกนไปแบบนี้ก็มีความเสียดสีอยู่ข้างในด้วย

“อ้อ ใช่สิ ผมยังตั้งใจเอาผลไม้มาให้คุณด้วย”

หลี่ฝางกะพริบตาไปทางโหจื่อ โหจื่อเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มในทันที

“ผลไม้ดีนะ กินผลไม้มีประโยชน์ให้ร่างกายแข็งแรง มา คุณชายมู่หรง กินแอปเปิลหน่อย สุภาษิตว่าไว้ว่า กินแอปเปิลวันละลูก จะได้อยู่ห่างมือหมอ”

โหจื่อไม่พูดอะไร หยิบแอปเปิลไปไว้ที่มุมปากมู่หรงฉางเฟิง