NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 894

มู่หรงฉางเฟิงตัวสั่นไปทั้งตัว：“หลี่ฝาง คุณวางยาในแอปเปิล？คุณจะฆ่าผมใช่ไหม？”

หลี่ฝางสบตากับโหจื่อ หลังจากได้รับคำตอบปฏิเสธก็เบะปาก：“ผมอยากฆ่าคุณ ก็ฆ่าคุณตายง่ายๆด้วยนิ้วเดียวแล้ว ต้องใส่ยาพิษลงในผลไม้ด้วยเหรอ？ทำไมล่ะ คุณชายมู่หรงไม่ไว้หน้าผม เพราะดูถูกผมใช่ไหม？”

เห็นการแสดงออกของหลี่ฝางกับโหจื่อสองคนนี้ดูประสงค์ร้าย ในใจมู่หรงฉางเฟิงก็แอบร้องไห้เงียบๆ ตัดสินใจ“กรอบแกรบ”กัดแอปเปิลไปคำหนึ่ง

“ห่าเอ๊ย……”

หน้าของมู่หรงฉางเฟิงแดงทันที เพิ่งด่าไปแล้วจะคายของที่อยู่ในสุดออกมา กลับถูกโหจื่อตบไปที่คาง กลืนคำนั้นที่กัดไปพร้อมกับคำพูดที่พูดไม่จบ

มู่หรงฉางเฟิงไม่ใช่แค่น้ำตาไหลข้างในใจ ดวงตาทั้งคู่ก็น้ำตาไหลไม่หยุด ใบหน้าดูเหยเกขึ้นมา　

“คุณให้เขากินอะไร？”มองสภาพของมู่หรงฉางเฟิงแล้ว หลี่ฝางแปลกใจสุดๆ

โหจื่อหัวเราะจนเอนตัวไปหน้าหลัง：“นี่มันแอปเปิลปลอม ผมตั้งใจให้คนใช้พริกบุตโจโลเกียทำออกมาเลย”

หลี่ฝางเข้าใจทันที ยกนิ้วโป้งให้โหจื่อ：“แยบยล แยบยลมาก！”

มู่หรงฉางเฟิงที่อยู่บนเตียงคนไข้ดิ้นรนอย่างหนักทันที แต่ถูกโหจื่อจับไว้ แล้วหัวเราะใส่：“อย่ารีบร้อนสิ ผมเตรียมผลไม้ให้คุณตั้งเยอะ คุณต้องกินให้หมด มา ชิมอันนี้ น้ำมะพร้าวนำเข้า”

เขาไม่สนที่มู่หรงฉางเฟิงดิ้นรน มือข้างหนึ่งบีบบังคับปากเขาให้อ้าออก มืออีกข้างหยิบมะพร้าวที่เปิดแล้วเทใส่ปากของมู่หรงฉางเฟิง

ทันใดนั้น กลิ่นเหม็นเน่าของปลากับกุ้งก็ส่งกลิ่นออกมาอย่างแรง กลิ่นนั้น หลี่ฝางที่อยู่ไกลยังรับไม่ได้ จนต้องปิดมูกไว้

“ห่า นี่มันอะไรอีกเนี่ย”

โหจื่อก็อุดจมูก ถอยหลังไปสองก้าวแล้วหัวเราะอย่างร้ายกาจออกมา：“น้ำปลาเฮร์ริงกระป๋อง ผมให้เพื่อนเอามาเป็นพิเศษ รับรองว่าของแท้”

“ผมยอมเลย”หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะครั่นเนื้อครั่นตัว สิ่งนี้อย่าว่าแต่มู่หรงฉางเฟิง เป็นเขาก็รับไม่ได้เหมือนกัน

“อ้วก！”มู่หรงฉางเฟิงอาเจียนออกมา เพราะว่าแขนขาของเขาถูกพันแผลไว้หมด พอขยับก็ไปแตะต้องบาดแผล จนกรีดร้องออกมา

“หลี่ฝางแม่เอ๊ย คุณทำกันเกินไปหรือเปล่า ไม่มีใครเขาเล่นอย่างคุณแบบนี้หรอก ถ้าคุณเจ๋งจริงก็จัดการผมทิ้งซะสิ！”มู่หรงฉางเฟิงทนไม่ไหวแล้ว น้ำมูกน้ำตาไหลรวมที่ใบหน้า ตะโกนใส่หลี่ฝาง

“แข็งแกร่งจริงๆเลยนะ”โหจื่อหัวเราะอย่างเยือกเย็นแล้วหยิบกล้วยขึ้นมา：“ได้ มา อ้าปากกินอันนี้ ……”

“หยุด！”

มีเสียงตะโกน ประตูห้องคนไข้ถูกผลักออก คนตระกูลมู่หรงพุ่งเข้ามา จ้องหลี่ฝางด้วยความโมโห แทบอยากจะฉีกเขาเป็นชิ้นๆตรงนั้น

“โหย มาไวเหลือเกินนะ”หลี่ฝางหัวเราะ ตบมือพูดว่า：“ดูเหมือนพวกคุณจะอยู่รอบๆนี้ตลอดนะ”

“หลี่ฝาง คุณคิดว่าไงล่ะ”คนหนึ่งถามด้วยสีหน้าหม่นลง：“ทำแบบนี้ไม่เห็นพวกเราตระกูลมู่หรงในสายตามากไปแล้วนะ”