NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 903

“เธอกลับไปเถอะ” เมื่อรู้สึกเห็นใจชิวทิงหยุน หลี่ฝางก็ไม่อยากทำให้เธอลำบากใจ ปัดมือแล้วพูด: “ไท่ซางไม่ต้องการให้เธอมารับใช้หรอก”

“ไม่ ไม่นะ ได้โปรดอย่าให้ฉันกลับเลยนะ” ความหวังดีของหลี่ฝาง กลับทำให้ชิวทิงหยุนเผชิญหน้ากับความหวาดกลัว ร่างกายสั่นไปทั่วร่าง

“ลูกพี่ จะทำแบบนี้ไม่ได้นะ คนๆนี้ตระกูลชิวส่งมาให้ฉันนะ” ไท่ซางแสร้งทำเป็นน้อยใจอย่างเร็ว และรีบพูดขึ้น

เมื่อเห็นท่าทีที่ดูน่าตลกของไท่ซาง ทันใดนั้นในใจของชิวทิงหยุนก็เกิดความประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนจะมาพ่อบ้านเฒ่าเคยเตือนเธอ ปรมาจารย์ในยุทธภพปรมาจารย์ไท่ซางนั้นเมื่อเทียบกับชิวเฉิงหลี่แล้วเป็นยอดฝีมือที่แกร่งว่าอีก ต้องให้เธอปรนนิบัติเขาให้ดีๆ

แต่ตอนนี้เธอกับประหลาดใจที่พบว่า เหมือนความสัมพันธ์ของสองคนนี้ไม่ธรรมดาเลย

กลับกันผู้ชายที่หน้าตาดูบ้านๆ นั้นอยู่ในตำแหน่งผู้นำเสมอ และไท่ซางก็เคารพผู้ชายคนนั้นอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ น่าประหลาดใจสุดๆ

ทันใดนั้นในใจของชิวทิงหยุนก็เกิดความอยากรู้อยากเห็น คาดเดาว่าผู้ชายที่สามารถทำให้ปรมาจารย์เคารพได้ ที่จริงแล้วมีฐานะอะไรกันแน่

“ลูกพี่ ทิ้งหล่อนไว้ให้ฉันเถอะ หล่อนก็ยินยอมเองแล้วด้วย ทำไมนายต้องห้ามด้วย?”

จู่ๆ ไท่ซางก็โยนประเด็นไปที่ชิวทิงหยุน ดวงตาสองข้างจ้องหล่อนเขม็ง สายตานั้นความหมายชัดเจนในตัวมันเอง ทำให้ชิวทิงหยุนต้องพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้และพูด: “ชะ……ใช่ ฉัน……”

“ฮ่าๆ ลูกพี่ ครั้งนี้พูดไม่ออกแล้วใช่มั้ย!” เมื่อได้ยิน ทันใดนั้นไท่ซางก็มีชีวิตชีวาขึ้นมา

เมื่อหลี่ฝางเห็นภาพนี้ก็หมดหนทาง เขาคิดอยู่ครู่ จู่ๆ ก็พูดขึ้น: “ชิวทิงหยุน ตอนนี้เธอเลือกได้ว่าจะไปกับฉัน หรือเลือกจะอยู่ที่นี่ และก็เลือกได้ว่าจะออกไปเอง เธอเลือกเองแล้วกัน!”

ทันใดนั้นชิวทิงหยุนก็ลังเล

เธอไม่มีทางเลือกที่จะออกไปเองแน่ๆ แบบนี้เหมือนรนหาที่ตายอย่างไม่ต้องสงสัย คงจะถูกชิวเฉิงหลี่ตีตายแน่ๆ

แต่ถ้าตามความต้องการของชิวเฉิงหลี่ เธอต้องมาปรนนิบัติไท่ซางปรมาจารย์ยุทธภพคนนี้ และพ่อบ้านเฒ่ายังบอกเธอว่า หลี่ฝางก็แค่ผู้ฝึกยุทธฝีมือต่ำ ถ้าหากเธอไปกับหลี่ฝาง แล้วชิวเฉิงหลี่รู้เข้า เธอก็ยังคงจบไม่สวยเหมือนกัน

แต่จากที่ชิวทิงหยุนสังเกตเมื่อกี้ กลับรู้สึกว่าฐานะของหลี่ฝางต้องไม่ธรรมดา ไม่เช่นนั้น ทำไมไท่ซางถึงปฏิบัติต่อเขาอย่างเคารพแบบนั้น?

ตอนนี้ ในที่สุดชิวทิงหยุนก็ตัดสินใจเลือกอย่างบ้าบิ่น หลังจากหันไปโค้งคำนับให้ไท่ซาง ก็หันหลังตามหลี่ฝางไป

“เนื้อป้อนถึงข้างปากแล้วนะ!” ไท่ซางโมโหทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ตาสองข้างไร้อารมณ์ อย่างซังกะตาย

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นจากด้านหลัง บนหน้าของหลี่ฝางก็มีรอยยิ้มเล็กน้อย

“ทำไมเธอถึงตามมา?” หลี่ฝางหันหลัง และถาม

“ฉันเชื่อนาย” ชิวทิงหยุนจ้องที่ไปหลี่ฝางพลางพูด

“อือ เข้ามาเถอะ” หลี่ฝางยิ้มเบาๆ และหันหลังเดินเข้าไป

ชิวทิงหยุนรีบเดินตามหลี่ฝางเข้าไป และถามขึ้นอีกครั้ง: “นี่คุณ ฉันควรเรียกคุณว่าอะไรเหรอ?”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง