NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 902

ชิวทิงหยุนไม่ใช่เด็กน้อยนะ ทำไมถึงจะฟังความหมายที่พ่อบ้านเฒ่าพูดไม่ออก? เธอรู้ว่าต่อจากนี้จะต้องเจอกับเรื่องที่น่าสังเวช แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถต่อต้านได้

เพราะว่าในตระกูลชิว คำพูดของชิวเฉิงหลี่ไม่มีใครกล้าต่อต้าน

“พ่อแม่ของเธอล่ะ ทำไมพวกเขาถึงเห็นด้วยกับเรื่องนี้?” หลี่ฝางลังเลอยู่ครู่ แล้วขมวดคิ้วพลางถาม

คนเป็นพ่อแม่มีไม่กี่คนหรอกที่จะสามารถเห็นลูกของตนมาเสียสละตัวเองแบบนี้ได้ หลี่ฝางสงสัยมากๆ ว่าพ่อแม่ของชิวทิงหยุนคิดยังไงกันแน่

เมื่อได้ยินหลี่ฝางถามแบบนี้ ชิวทิงหยุนกลับก้มหน้า และร้องไห้ออกมา

“พวกเขา พวกเขานั้น……”

“เธออย่าร้องไห้สิ พูดดีๆ ได้มั้ย?” ไท่ซางไม่ชอบเห็นคนร้องไห้งอแง จึงถามออกไป

ชิวทิงหยุนลนลานในใจ แล้วรีบเช็ดน้ำตาของตน และคุกเข่าลงอย่างตื่นตระหนกไม่รู้จะทำยังไงดี

เธอไม่กล้าทำให้ไท่ซางไม่พอใจ ถึงยังไงเจ้าบ้านก็เคยเตือนเธอไว้ บทลงโทษที่รุนแรงของตระกูลชิวราวกับคมมีดปักอยู่บนหัวของชิวทิงหยุนตลอดเวลา

แต่ว่ายิ่งเธออยากกลั้นน้ำตาไว้ ก็ยิ่งกลั้นได้ยากขึ้น ความเจ็บปวดในใจยิ่งยากที่จะเก็บกดไว้ จึงยิ่งร้องยิ่งหนักขึ้น ไม่นานแม้แต่แขนเสื้อทั้งสองข้างก็ถูกเอามาเช็ดจนเปียกแฉะไปหมด

ไท่ซางมองชิวทิงหยุนอย่างหมดหนทาง ถ้าเปลี่ยนเป็นผู้ชาย คงถูกเขาจัดการจนไม่กล้าร้องสักแอะไปนานแล้ว หรืออาจจะไม่มีทางได้ร้องอีกต่อไป แต่ว่าชิวทิงหยุนที่อยู่ตรงหน้าเป็นผู้หญิงอ่อนแอบอบบาง แถมยังอยู่ต่อหน้าหลี่ฝาง เขาก็ไม่รู้ว่าควรทำยังไงแล้ว

หมดหนทางจริงๆ ไท่ซางจึงทำได้แค่พูดขู่อย่างโหดๆ ： “หุบปากซะ ถ้ายังร้องฉันจะโยนเธอออกไป！”

คิดไม่ถึงว่าประโยคนี้พูดจบ ชิวทิงหยุนจะร้องไห้อย่างเจ็บปวดกว่าเก่า ราวกับยอมแพ้ในชีวิตแล้วอย่างนั้น ร้องไห้คร่ำครวญ ดาวน์จนหาที่เปรียบไม่ได้

“ได้โปรดนายอย่าโยนฉันออกไปเลยนะ ให้ฉันทำอะไรก็ได้ ขอแค่นายอย่าให้ฉันไปจากที่นี่ ฉันทำได้หลายอย่างเลยนะ……”

หลี่ฝางมองชิวทิงหยุนที่ร้องไห้คร่ำครวญ จู่ๆ ก็นึกถึงตอนแรกที่พ่อแม่ของเขายังไม่ได้กลับมา เขาตัวคนเดียวคุยถึงสถานการณ์ของชีวิต

ในตอนนั้น เขาอยู่ตัวคนเดียว บนตัวก็ไม่มีเงิน เพิ่งพาการทำงานให้เพื่อนร่วมชั้น ทำในสิ่งที่คนอื่นไม่ยินดีที่จะทำเพื่อหาเงินเลี้ยงชีพ ใช้ชีวิตยากพอๆ กับชิวทิงหยุนเลย

หลี่ฝางในวันนี้เกือบจะลืมเรื่องราวในอดีตที่ไม่อยากจะนึกถึง แต่ว่าตอนนี้เขากลับถูกชิวทิงหยุนทำให้นึกถึงขึ้นมา แม้แต่อารมณ์ของเขาก็ได้รับผลกระทบ

ในตอนนี้ไท่ซางก็ตะคอกขึ้นมาอย่างเหลืออด： “ฉันทนไม่ไหวแล้ว หุบปากซะ！”

“ไท่ซาง！” ขณะที่ไท่ซางกำลังจะลงไม้ลงมือ ข้างหูก็มีเสียงเย็นชาของหลี่ฝางดังขึ้น

วินาทีนั้น ร่างของไท่ซางตกใจตัวจนสั่นไปทั้งร่าง และใจเย็นลงทันที เขามองหลี่ฝางด้วยสีหน้าหวาดกลัวและประจบประแจง