NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 901

ในใจพ่อบ้านเฒ่าเย็นยะเยือกเพิ่มขึ้น กังวลและโมโหชิวเฉิงหลี่ ไม่กล้าพูดอะไรอีก ทำได้แค่พูดอย่างนอบน้อม： “ไม่กล้า！”

พูดจบ เขาก็แอบถอนหายใจในใจอย่างไร้เสียง

ส่วนสีหน้าของไท่ซางในเวลานี้กลับเป็นทุกข์

ที่จริงเขาคิดว่าจะใช้ช่วงตอนที่หลี่ฝางไปพักผ่อนที่เรือน3แล้วตนจะแว๊บออกไปเดินเล่น แต่สุดท้ายหลี่ฝางก็อ้อยอิ่งอยู่ที่ห้องของเขาไม่ยอมไปไหน ไม่แม้แต่จะเดินไปทางเรือน3เลยสักก้าว

ไท่ซางคิดอยู่ครู่ แล้วพูดอย่างระมัดระวัง： “ลูกพี่ พวกเราสองคนอยู่แต่ในห้องจะไม่ค่อยดีมั้ย? ไม่แน่อาจจะทำให้คนอื่นเข้าใจผิด”

“ก็ช่างมันสิ ถึงยังไงก็ถูกเข้าใจผิดไปแล้ว” หลี่ฝางพูดแบบไม่แคร์อย่างห่วงตนเอง และจิบชาอย่างสงบนิ่ง

ถึงยังไงคำพูดที่ไท่ซางพูดต่อหน้าพ่อบ้านเฒ่าก็ทำให้พ่อบ้านเฒ่าไม่รู้คิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ตอนนี้เขาก็ขี้เกียจจะอธิบายให้เข้าใจแล้ว

ไท่ซางพูดร้องไห้อย่างไม่มีน้ำตา： “ลูกพี่ แบบนี้ไม่ดีมั้ง！”

“หึ นายคิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่านายคิดอะไร?” หลี่ฝางเหล่มองไท่ซางไปหนึ่งที่ แล้วพูด： “หลังจากกลับไปเมืองเอกต้องการสาวๆ เท่าไหร่ก็มี ทำไมยังต้องมาคลุกอยู่กับผู้หญิงที่นี่?”

ไท่ซางหัวเราะฮี่ๆ พลางพูด： “นี่มันนี่มัน ไม่เหมือนกันนี่”

“เหอะๆ” หลี่ฝางหัวเราะอย่างเย็นชา ขี้เกียจจะพูดมากกับไท่ซาง และก็ไม่พูด แค่ความหมายเดียว ขอแค่เขาอยู่ที่นี่ ไท่ซางก็อย่าได้คิดจะก้าวออกไปสักก้าวเดียว

ไท่ซางถอนหายใจ และล้มลงนอนบนเตียง ไม่มีความร่าเริงเลยสักนิด

ในตอนนั้น

ด้านนอกห้อง จู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นมา หลังจากนั้นประตูก็ถูกเคาะ เสียงของพ่อบ้านเฒ่าก็ดังเข้ามาในห้องจากด้านนอก

“ปรมาจารย์ไท่ซางอยู่มั้ยครับ? ผมเอง สะดวกให้เข้าไปมั้ยครับ?”

“เข้ามาเถอะ！” ไท่ซางที่เบื่อๆ ก็ลุกพรึ่บขึ้นมานั่งบนเตียง สองตาข้างเป็นประกาย

พ่อบ้านเฒ่าได้รับคำตอบรับอย่างแน่ชัดแล้ว ไม่นานก็เปิดประตูเข้ามาจากด้านนอก จากนั้นก็ชะงักอยู่ครู่ เมื่อเห็นหลี่ฝางนั่งอยู่ตรงห้องโถง

“กู่ คุณกู่? คุณก็อยู่ด้วยเหรอครับ” พ่อบ้านเฒ่ายิ้มแห้งๆ นัยน์ตากลายเป็นประหลาดใจสุดๆ

เพราะว่าในตอนนั้นไท่ซางยังคงนั่งอยู่บนเตียง ทั้งสองคนนี้……

พ่อบ้านเฒ่าหนาวสั่นขึ้นทันที ทันใดนั้นก็รู้สึกสงสัยว่าแผนใช้สาวสวยล่อลวงสำหรับไท่ซางแล้วสุดท้ายแล้วจะได้ผลมั้ย

“มีเรื่องอะไรเหรอ?” หลี่ฝางแอบถอนหายใจในใจ และแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นสีหน้าแปลกๆ ของพ่อบ้านเฒ่า และถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

“คือแบบนี้ครับ” พ่อบ้านเฒ่ารีบพูดอย่างนอบน้อม “เจ้าของบ้านได้ยินว่าปรมาจารย์ไท่ซางมาจากต่างถิ่น เลยเป็นห่วงว่าปรมาจารย์ไท่ซางจะไม่คุ้นชิน จึงตั้งใจส่งผู้น้อยคนนึง มาดูแลปรมาจารย์ไท่ซาง”

ไท่ซางได้ยินแบบนี้ กลับเข้าใจผิด ไม่ได้คิดถึงความหมายในคำที่พ่อบ้านพูดเลย ก็โกรธขึ้นมา