NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 948

“หลี่ หลี่ฝาง ฉันเป็นคนตระกูลหวาง แกต้องคิดให้ดีนะ ตระกูลหวางของฉัน แกไม่อาจมีเรื่องด้วยได้......” หวางซีหมิงหวังว่าภูมิหลังของตระกูลตัวเองจะทำให้ชายคนนี้วางมือลงได้ แต่ทว่าเสียงของเขากลับอ่อนแอไม่มีแรงเอาซะอย่างนั้น

“เหอะ ๆ ตระกูลหวางเหรอ?” หลี่ฝางเดินมาถึงตรงหน้าของหวางซีหมิง จากนั้นก็คว้าจับเข้าไปที่แขนของเขา แล้วยกเขาขึ้นมา: “ดีเลย ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเพื่อแกแล้ว ตระกูลหวางจะมาเป็นศัตรูกับฉันหรือเปล่า!”

กล่าวจบ มือข้างที่หลี่ฝางใช้จับแขนของหวางซีหมิงนั้น ก็พลันออกแรงขึ้นมา

เสียง “กรอบ” ดังขึ้น แขนข้างนั้นของหวางซีหมิงถูกหลี่ฝางหักแตกทันที

หวางซีหมิงร้องโอดโอยขึ้นมาอย่างเจ็บปวด ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีตับหมูขึ้นมา แล้วคุกเข่าลงไปกองบนพื้น

ร่างของเกาจื่อหมิงและมู่หรงฉางเฟิงต่างก็สั่นสะท้านขึ้นมา

หลี่ฝางหันหน้ากลับไปมองดูคนทั้งสอง ในสายตามีแววอาฆาตอยู่เล็กน้อย

“ตุ้บ!”

ถูกสายตาของหลี่ฝางกวาดมองมา มู่หรงฉางเฟิงก็คุกเข่าลงไปด้วยความหวาดกลัว เดิมทีเขาพยายามดึงดันไม่ให้ตัวเองคุกเข่าลงไป แต่ทว่าร่างกายของเขากลับเร็วกว่าความดึงดันของเขาไปหนึ่งก้าว ไม่ได้หยุดชะงักเลยสักนิด

ส่วนเกาจื่อหมิงที่เดิมทีก็ได้คุกเข่าอยู่บนพื้นอยู่แล้วนั้น ก็ได้กล่าวยอมรับผิดขึ้นมารัว ๆ : “พี่หลี่ ผมผิดไปแล้ว ผมมันเป็นไอ้โง่ ที่อยู่ดี ๆ ก็วิ่งมาหาเรื่องพี่ ผมยอมรับผิด”

เกาจื่อหมิงกล่าวอย่างไม่หยุด หวังว่าหลี่ฝางจะไม่ลงมือกับเขา

มีเพียงเจิ้งจิ้นเผิงที่ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ หลี่ฝางเองก็ไม่ได้อะไรกับเขา เพราะยังไงซะชายคนนี้ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรขึ้นมาเลย หลี่ฝางเองก็ไม่ทำร้ายผู้บริสุทธิ์อย่างมั่วซั่ว

ส่วนเกาจื่อหมิง......ตัวเองก็ไม่ได้ตำหนิเขาเลยสักนิด แต่เป็นเจ้าหมอนั่นเองที่ไม่ได้เรื่อง หลี่ฝางไม่ได้จะไปเอาเรื่องอะไรเขาเลย เขาตกใจกลัวจนกลายเป็นแบบนี้ไปเอง

“หวางซีหมิง ถ้าหากยังกล้ามารุกรานตระกูลฉินอีก ครั้งหน้าจะไม่ใช่แค่แขนหนึ่งข้างอย่างนี้อีกแล้ว” หลี่ฝางหัวเราะอย่างเย็นชา และไม่ได้สนใจคนพวกนั้นอีก เขาพาฉินวี่เฟยหันหลังเดินออกไป

......

ภายในคฤหาสน์ที่หรูหราหลังหนึ่งในเมืองเซี่ยงไฮ้ ผู้คนกลุ่มหนึ่งกำลังยุ่งวุ่นวายเดินเข้า ๆ ออก ๆ ห้องใหญ่ห้องหนึ่ง

บนใบหน้าของคนเหล่านี้มีความหดหู่อยู่บาง ๆ ราวกับได้พบเจอเรื่องราวบางอย่างที่ทำให้หนักใจมาก

ส่วนหวางซีหมิงในเวลานี้ได้นอนอยู่บนเตียงในห้องนี้นั่นเอง ร่างกายของเขาได้ผ่านการรักษามาแล้ว แต่ว่าแววตาที่ว่างเปล่านั่นของเขา ราวกับยังไม่ได้ฟื้นจากแรงโจมตีที่ได้เผชิญในวันนี้

ในเวลานี้ชายชราในชุดจงซานจวงคนหนึ่งกำลังตรวจดูอาการบาดเจ็บบนร่างกายให้กับหวางซีหมิง ผ่านไปสักพัก เขาก็ได้เก็บอุปกรณ์ในมือลงไปด้วยใบหน้าสงบนิ่ง

ที่ข้างกายของชายชราคนนี้ มีหญิงชายวัยกลางคนที่มีบุคลิกไม่ธรรมดาคู่หนึ่งยืนอยู่ เมื่อเห็นชายชราหยุดการเคลื่อนไหวลง ก็ได้รีบเอ่ยถามขึ้นมา: “ท่านหยาง ลูกชายของฉันเป็นยังไงบ้าง?”

“คุณชายไม่เป็นอะไรแล้ว อีกฝ่ายไม่ได้ลงมือถึงขั้นเอาชีวิต อาการบาดเจ็บบนร่างกายต่างก็สามารถฟื้นฟูได้” ชายชรากล่าวด้วยรอยยิ้ม: “เพียงแต่ว่าระยะนี้ให้คุณชายนอนพักอยู่บนเตียงก่อนจะดีกว่า”

“แต่ทำไมตอนนี้เขายังเป็นแบบนี้อยู่ล่ะ?” หญิงวัยกลางคนมองแววตาที่ไม่มีชีวิตชีวาของลูกชายตัวเอง แล้วกล่าวอย่างเป็นกังวล

“คนวัยรุ่น ได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจเลยไม่สามารถแบกรับได้ไปชั่วขณะ อกสั่นขวัญหายเล็กน้อย ไม่เป็นไรหรอก ผ่านไปสักระยะก็จะดีขึ้นเอง”