NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 950

“เพ่ยเพ่ย เธอบอกว่าบริษัท เทียนไห่ กรุ๊ป ได้ติดต่อไปหาตระกูลฉินใหม่อีกครั้งแล้วงั้นเหรอ?”

หวางซีหมิงนั่งอยู่ในห้องประชุมที่ว่างปล่า เขาแสร้งทำท่าทำทางตั้งอกตั้งใจทำงาน

หญิงสาวหน้าสวยคนหนึ่งกลับกำลังนั่งคุกเข่ายุ่งอยู่ใต้เก้าอี้

หลังจากได้ยินที่หวางซีหมิงกล่าว นิ่งเพ่ยเพ่ยก็ได้หยุดการเคลื่อนไหวไป เธอเงยหน้าขึ้นกล่าว: “แน่นอน ฉันได้ยินจากปากของประธานหวางเลย”

“คุณลุงของฉันงั้นเหรอ? ถุย ไอ้เต่าเฒ่านั่น ธุรกิจที่ฉันกว่าจะคว้ามาได้ กลับถูกเขาทิ้งออกไปฟรี ๆ งั้นเหรอ? โง่เง่าเต่าตุ่น! จะต้องเป็นคำสั่งจากคุณปู่แน่! ไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าคุณปู่กำลังคิดอะไรอยู่ หลี่ฝางคนนั้นต่อให้ฝีมือดีขนาดไหน ก็เป็นแค่พวกเศรษฐีใหม่เล็ก ๆ เท่านั้นเอง คุณปู่จำเป็นต้องประจบประแจงแบบนี้เชียวเหรอ?”

หวางซีหมิงตะโกนด่าออกมาอย่างเคียดแค้น นิ่งเพ่ยเพ่ยฟังหวางซีหมิงแหกปากด่า ก็ไม่กล้าส่งเสียงใด ๆ ทำได้เพียงตั้งใจทำงานอย่างขะมักเขม้นต่อไป

และในตอนนั้นเอง ด้านนอกประตูของห้องประชุม จู่ ๆ ก็ได้มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น หวางซีหมิงรีบจัดระเบียบเสื้อผ้าทันที แล้วให้นิ่งเพ่ยเพ่ยไปนั่งที่อีกด้วย เสแสร้งทำท่าทางตั้งใจทำงาน

ในตอนที่ลุงของหวางซีหมิง หวางเจียโล่เดินเข้ามาในห้องประชุม ก็ได้กลิ่นที่มีความเฉพาะลอยอยู่ในอากาศ เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา สีหน้าของเขาก็ได้แคร่งขรึมลงทันที

ห้องประชุมห้องนี้ของเขาให้สำหรับรับรองลูกค้ารายใหญ่โดยเฉพาะ อีกทั้งอีกสักครู่จะมีลูกค้าคนสำคัญของเขามาคุยธุรกิจ ตอนนี้หวางซีหมิงกลับทำเรื่องแบบนั้นในห้องประชุมแห่งนี้ ถ้าหากการเจรจาครั้งนี้ล้มเหลวเพราะเรื่องนี้ งั้นมันก็คงน่าเสียดายเกินไป

ณ เวลานี้ หวางเจียโล่เพียงอยากชี้หน้าด่าหวางซีหมิงอย่างหนัก ๆ จากนั้นก็ไล่เขาออกไปจากที่นี่ แต่ว่าเขาทำได้เลยสักนิด

เพราะว่าเขาเป็นแค่ลูกหลานห่าง ๆ ของตระกูลหวางเท่านั้น สำหรับตระกูลหวางแล้วไม่ได้มีความสำคัญอะไรเลยสักนิด ตำแหน่งของเขา สู้หลานอย่างหวางซีหมิงไม่ได้ด้วยซ้ำ

พอเห็นหวางเจียโล่ สีหน้าท่าทางของหวางซีหมิงจริงจังขึ้นมาเล็กน้อย เพียงแต่ว่าก็แค่เพียงจริงจังเล็กน้อยเท่านั้นเอง จากแววตาที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ของเขา หวางเจียโล่ก็เข้าใจขึ้นมาทันทีว่าหวางซีหมิงไม่ได้ใส่ใจคำพูดของเขาเลยสักนิด

ในที่สุดหวางเจียโล่ก็ระงับไฟโกรธเอาไว้ไม่อยู่ เขาเอ็ดด่าขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

“หวางซีหมิง ตอนอยู่ที่บริษัทนายจะจริงจังหน่อยไม่ได้หรือไง? ต้องทำเรื่องแบบนั้นอยู่ที่นี่ให้ได้งั้นเหรอ? ถ้าหากอีกสักครู่เรื่องนี้ของนายทำให้ลูกค้ายกเลิก ฉันจะต้องไปคุยกับพ่อของนายแน่!”

“ขอโทษครับ คุณลง ต่อไปผมจะไม่ทำอีกแล้ว” เมื่อเห็นหวางเจียโล่โกรธขึ้นมาจริง ๆ หวางซีหมิงก็รีบเอ่ยขอโทษทันที

“หึ ไม่ทำอีก? นายคิดว่าฉันไม่ได้ยินที่พวกนายพูดเมื่อกี้หรือยังไง?” หวางเจียโล่ทำเสียงหึอย่างเย็นชา สายตาจ้องเขม็งไปที่นิ่งเพ่ยเพ่ยอย่างเยือกเย็น

ไม่เหมือนกันกับความโมโหที่มีต่อหวางซีหมิง หวางเจียโล่ในเวลานี้ทั่วทั้งร่างของเขาแผ่รัศมีความน่าเกรงขามออกมาเล็กน้อย ทำให้นิ่งเพ่ยเพ่ยรู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นมาในใจ

“นายเองก็อย่าเกิดความไม่พอใจ ยกธุรกิจนี้ให้คนอื่นเป็นคำสั่งจากคุณท่าน เพราะเรื่องที่นายสร้างขึ้นในครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก ขอโทษขอโพยคนอื่นไปอย่างเหมาะสม อย่างน้อยก็ดีกว่าผูกปมแค้นกันในวันข้างหน้า”

“ขอโทษ?”

ทันทีที่ฟังหวางเจียโล่กล่าวจบ หวางซีหมิงก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้นมา: “จะว่ายังไงผมก็เป็นคนตระกูลหวาง จำเป็นต้องให้ผมไปขอโทษหลี่ฝางด้วยเหรอ?”

“นาย.....”

หวางเจียโล่ยังอยากจะกล่าวต่อ แต่กลับถูกหวางซีหมิงตัดบทไปทันที: “พอเถอะ ลุง ธุรกิจยกให้คนอื่นไปแล้วก็แล้วไปเถอะ ผมจะไม่โต้เถียงอะไรอีก แต่ความแค้นในครั้งนี้ ไม่มีทางที่จะปล่อยผ่านไปง่าย ๆ แบบนั้น”