NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 951

“ไม่ ๆ ๆ ไม่ใช่แน่นอน” จ้าวเฉิงโบกมืออย่างเขินอาย จากนั้นก็หมุนตัวขึ้นไปนั่งที่ที่นั่งข้างคนขับ เพียงแต่วินาทีที่เขาหันหน้าไปนั่นเอง สีหน้าของเขาก็บึ้งตึงขึ้นมาเล็กน้อย

หลี่ฝางหัวเราะเยาะออกมาหนึ่งครั้ง ความรู้สึกที่ไม่ดีที่มีต่อจ้างเฉิงได้เพิ่มขึ้นมาอีก

คิดจะขุดฐานกำแพงต่อหน้าต่อตาฉันงั้นเหรอ? รนหาที่ตาย!

เพียงแต่ว่าการหัวเราะเยาะอย่างเปิดเผยของเขานั้น เมื่อตกอยู่ในสายตาของคนขับรถที่อยู่ด้านหน้า ก็ได้ทำให้คนขับรถไม่พอใจขึ้นมาทันที รวมทั้งในสายตานั้นยังมีความโมโหรวมอยู่ด้วย

แน่นอนว่าหลี่ฝางไม่ได้ใส่ใจความโมโหของคนขับรถเลย เขายิ้มพลางยกนิ้วกลางตั้งชันขึ้นมา เพื่อแสดงท่าทีของตัวเอง

“เฉียงจื่อ!”

คนขับรถผมทรงสกินเฮดคิดอยากจะหันหน้ากลับไป แต่กลับถูกจ้าวเฉิงตะคอกด่าเอาไว้ก่อน

เฉียงจื่อหุบปากไปโดยไม่ได้เอ่ยอะไรเลย ไม่นานก็ขับรถมาจนถึงโรงแรม

ในครั้งนี้เจ้าเฉิงได้จองโรงแรมระดับห้าดาวเอาไว้ บรรยากาศก็นับว่าไม่เลว

ทีมงานที่พวกเขาพาออกมาในครั้งนี้ นอกจากหลี่ฝางและฉินวี่เฟยแล้ว ทั้งหมดมีอยู่ห้าคน เป็นผู้ชายสามผู้หญิงสอง

หลี่ฝางเองก็ไม่ได้ขาดเงินอะไร แน่นอนว่าจะไม่ให้พวกเขาพักห้องรวมกัน เลยจองไว้หนึ่งคนต่อหนึ่งห้อง ออกมาคุยธุรกิจในครั้งนี้ สิ่งที่เขาและฉินวี่เฟยต้องทำก็คือเจรจาโครงการให้สำเร็จ ส่วนเรื่องรายละเอียดและแผนการต่าง ๆ ยังต้องอาศัยทั้งห้าคนนี้มาดำเนินการ

หลังจากที่ได้จัดของอยู่ที่โรงแรมเสร็จแล้ว ฉินวี่เฟยก็ได้ดึงแขนของหลี่ฝางพลางกล่าวอย่างดีอกดีใจ: “ได้ออกมาทั้งที พวกเราออกไปเดินเล่นกันเถอะ”

หลี่ฝางมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดหวังของฉินวี่เฟย แล้วพยักหน้าอย่างจนปัญญา พลางกล่าว: “ได้สิ แต่ก็อย่าลืมคนอื่น ๆ ล่ะ ให้เงินทุนกิจกรรมกับพวกเขาสักหน่อย ให้พวกเข้าออกไปเที่ยวเล่นเอง”

......

ไม่นาน ทั้งสองคนก็ได้มาถึงถนนคนเดินที่คึกคักแห่งหนึ่ง ที่นี่มีผู้คนเดินพลุกพล่านไปมา ฉินวี่เฟยเองก็เที่ยวเล่นอย่างสนุกสนาน

เพียงแต่ว่าอากาศนั้นร้อนเกินไป เดินเล่นอยู่ราว ๆ หนึ่งชั่วโมง ฉินวี่เฟยก็เริ่มรู้สึกหมดแรงและเตรียมหาที่นั่งพักสักหน่อย

“เอ ทางนั้นมีร้านปิ้งย่างอยู่ พวกเราไปที่นั่นกันเถอะนะ?”

สถานที่ที่ฉินวี่เฟยเสนอออกมา หลี่ฝางจะปฏิเสธได้ยังไงกัน

ดังนั้นทั้งสองคนจึงได้เดินไปยังร้านปิ้งอย่างกลางแจ้งแห่งนั้น

“เอ๊ะ นั่นไม่ใช่พวกเหล่าเหอหรอกเหรอ?” ห่างจากร้านปิ้งย่างอยู่สักระยะ ทั้งสองสองคนก็เห็นเงาร่างที่คุ้นเคยนั่งอยู่ตรงนั้น นั่นก็คือเหล่าทีมงานที่พวกเขาพามาด้วยนั้นเอง ทั้งห้าคนนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ขาดแม้แต่คนเดียว

“คิดไม่ถึงว่าพวกเขาก็มาที่นี่เหมือนกัน” หลี่ฝางยิ้มกล่าว

“นั่นน่ะสิ บังเอิญมากจริง ๆ พวกเราข้าไปทักทายหน่อยเถอะ” ฉินวี่เฟยดึงแขนหลี่ฝางเดินเข้าไปทางนั้น

แต่ว่ายังไม่ทันที่ทั้งสองคนจะเดินไปถึง ก็ได้เห็นกลุ่มชายแปลกหน้าเดินเข้าไปที่โต๊ะของทั้งห้าคนนั้น และได้ล้อมพวกเขาเอาไว้

“พวกแกทำอะไรน่ะ?”

เหล่าเหอที่มีอายุมากสุดในกลุ่มห้าคนสัมผัสได้ถึงความไม่ประสงค์ดีของคนเหล่านั้น ก็ได้ตะโกนเสียงดังขึ้นมาทันที

“แหะ ๆ” ชายที่บนได้หน้าเต็มไปด้วยความดุร้ายหัวเราะเยาะเขาสองสามครั้ง จากนั้นก็ถีบเขาไปที่บริเวณท้องของเหล่าเหอ

เหล่าเหอเอามือกุมท้องตัวเองด้วยใบหน้าที่เจ็บและไปกองบนพื้นทันที บางทีอาจจะเป็นเพราะพึ่งกินพวกอาหารปิ้งย่างไป อีกทั้งได้ดื่มเบียร์ไปไม่น้อย จึงได้ “อ้วก” อาเจียนออกมาครั้งหนึ่ง

ชายคนนั้นนั่งลงไปบนเก้าอี้ที่อยู่ติดกับผู้หญิงที่ชื่อจวงเชี่ยน ทั้งยังได้จับเหล่าเหอยกขึ้นมา เตรียมที่จะทิ้งเขาลงไปเพื่อปกปิดกองอ้วกนั่น

การกระทำที่เหยียดหยามเช่นนี้ ทำให้วัยรุ่นทั้งสองคนนั้นรับไม่ได้ขึ้นมาทันที แล้วลุกขึ้นมาคว้าเหล่าเหอเอาไว้ ขัดขวางการกระทำของชายฉกรรจ์ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เหล่าเหอต้องแปดเปื้อนสิ่งสกปรก

ส่วนจวงเชี่ยนก็ได้ถอยห่างจากชายฉกรรจ์ที่ขยับใกล้เข้ามาด้วยใบหน้าขยะแขยง ขณะเดียวกันนั้นเธอก็ได้ตะคอกออกมาเสียงดัง: “พวกเราจะแจ้งตำรวจแล้วนะ! ฉันแนะนำให้พวกนายรีบหนีไปดีกว่า!”