NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 958

เมื่อคิดเช่นนี้ หลี่ฝางก็เข้าใจขึ้นมาทันทีว่าทำไมเฮียติงถึงต้องเล่นงานตัวเอง

หลังจากที่คิดเข้าใจแล้ว หลี่ฝางก็หมดความสนใจที่จะไร้สาระกับคนพวกนี้อีกต่อไป เขาถามขึ้นมาตรง ๆ : “เฮียติงล่ะ? เขาอยู่ที่ไหน?”

“ไอ้หนุ่ม อย่างแกยังคิดอยากจะเจอกับเฮียติงงั้นเหรอ? แกเป็นห่วงตัวเองก่อนเถอะ!” เจ้าสามจางหัวเราะแฮะ ๆ ขึ้นมาอย่างเย็นชา แต่ทว่าในใจของเขากลับไม่ได้สงบเหมือนดั่งท่าทีที่เขาแสดงออกมา

ไม่ใช่แค่เพียงเพราะฝีมือที่เกินความคาดหมายนั่นของหลี่ฝาง แต่ยังเป็นเพราะสายตาที่สงบสุดขีดนั่นของหลี่ฝางด้วย

ในดวงตาคู่นั้นไม่ได้มีความรู้สึกใด ๆ อยู่เลยสักนิด ไม่มีความหวัดกลัว ไม่มีการถดถอย ไม่มีแม้แต่การเปลี่ยนแปลงใด ๆ เลย มีเพียงความสงบอันไร้ขอบเขต

ความสงบเช่นนั้น ทำให้หัวใจของเขารู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นมา

ดังนั้นเจ้าสามจางจึงได้ลั่นไกลปืนโดยไม่ลังเลเลยสักนิด

เสียงทุ้มต่ำเสียงหนึ่งดังขึ้น ลูกกระสุนพุ่งออกมาจากปากกระบอกปืนไปทางหลี่ฝาง และทำให้เจ้าสามจางรู้สึกเหมือนกับยกภูเขาออกจากอก

ปืนนัดนี้ยิงออกไป ต่อให้เขาเป็นนักสู้ หนึ่งนัดยิงไม่ตาย แต่ก็น่าจะสูญเสียพลังในการตอบโต้ไปแล้วสินะ

ความจริงแล้วหลี่ฝางเองก็คิดไม่ถึงว่าเจ้าสามจางจะลั่นไกลปืนอย่างกะทันหัน ดังนั้นเขาจึงไม่ทันที่จะหลบไป ไม่เช่นนั้นละก็ลูกปืนเล็ก ๆ เพียงลูกหนึ่ง ไม่มีทางที่จะยิงโดนเขาได้ เขาสามารถหลบไปตั้งแต่ตอนที่เจ้าสามจางลั่นไกลปืนแล้วด้วยซ้ำ

แต่ทว่าวินาทีที่ลูกกระสุนพุ่งออกมาจากปากกระบอกปืนนั้น ค่อยหลบไปก็ไม่ทันการณ์แล้ว หลี่ฝางทำได้เพียง ขับเคลื่อนพลังภายในอย่างเร่งด่วน เพื่อปกป้องอวัยวะส่วนที่ต้องรับลูกกระสุน

“ฮ่า ๆ ๆ ไอ้หมอนี่ยังคิดว่าตัวเองร้ายกาจมากอยู่อีก ต่อให้ร้ายกาจแค่ไหน ปืนหนึ่งนัดก็สามารถโค่นลงได้เหมือนกันไม่ใช่เหรอ?”

เมื่อเห็นหลี่ฝางถูกยิง เจ้าสามจางก็หัวเราะขึ้นมาทันที เขาหันไปคุยโม้กับลูกน้องของตัวเองอย่างภาคภูมิใจ

ลูกน้องที่อยู่รอบ ๆ ก็หัวเราะเสียงดังตาม เพื่อแสดงความยินดีที่เจ้าหนุ่มที่ร้ายกาจคนนี้ถูกปืนยิงตาย และเพื่อความหวัดกลัวที่ได้ถูกขจัดออกไปจากหัวใจ

ฉินวี่เฟยในเวลานี้ กลับน้ำตาไหลอยู่เต็มใบหน้าโดยไม่รู้ตัว

เธอเห็นหลี่ฝางถูกยิงกับตาตัวเอง วินาทีนั้นสมองของเธอว่างเปล่าไปทันที ราวกับทั้งโลกได้สูญเสียสีสันไป ทุกอย่างหมดความหมายไปในชั่วพริบตา

ในตอนที่เธอโศกเศร้าเสียใจกับการตายของหลี่ฝางอยู่นั้นเอง ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกถึงความผิดปกติขึ้นมา เพราะเสียงระคายหูที่ดังอยู่รอบ ๆ พวกนั้นจู่ ๆ ก็ได้หายไป

ภายใต้ความเงียบสงบ ฉินวี่เฟยมองไปยังทิศทางที่หลี่ฝางอยู่ และก็ได้เห็นว่าทุกคนต่างมีท่าทางราวกับเห็นผีอย่างไรอย่างนั้น ความหวาดกลัวและความไม่อยากจะเชื่อถูกแสดงออกมาอย่างไม่ปกปิดเลยแม้แต่น้อย

นั่นก็เพราะว่าหลี่ฝางยังคงยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่เป็นอะไรเลย อีกทั้งยังส่งยิ้มให้กับฉินวี่เฟย

“หลี่ฝาง!” ฉินวี่เฟยอดไม่ได้ที่จะร้องตะโกนออกมาอีกครั้ง น้ำตาแห่งความปีติยินดีหลั่งไหลออกมา

ส่วนเจ้าสามจางในเวลานี้ก็ได้หวาดกลัวถึงขั้นสุด มือทั้งสองข้างกุมปืนเอาไว้และเล็งไปที่หลี่ฝาง พลางตวาดเสียงดัง: “แกเป็นตัวอะไรกันแน่!”