NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 967

ตระกูลลู่ในฐานะที่เป็นตระกูลชั้นสูง ทรัพยากรที่มีอยู่ก็เป็นจำนวนที่น่ากลัว แต่ตระกูลใหญ่แบบนี้ การแจกจ่ายทรัพยากรก็เข้มงวดมาก

ให้ลูกหลานทุกคนมีทรัพยากรส่วนหนึ่งไปพัฒนาตัวเอง ยิ่งพัฒนาได้ดี ทรัพยากรที่มีก็จะมากขึ้นเรื่อยๆ แบบนี้ถึงจะรับประกันได้ว่าตระกูลลู่สามารถสืบทอดโดยผู้มีความสามารถมากพอ

ตอนนี้ลู่เผิงเฟยได้รีบทรัพยากรมากขึ้นเพราะว่าเรื่องของหลี่ฝาง เลยได้รับโอกาสพัฒนามากขึ้นไปด้วย โอกาสในการช่วงชิงหัวหน้าครอบครัวตระกูลลู่ ก็มากขึ้นเยอะ

เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว ทรัพยากรที่ลงทุนช่วยหลี่ฝางครั้งนี้ ก็ไม่ได้หนักหนาอะไรเลย

……

วันถัดมา พวกหลี่ฝางนั่งเครื่องบินไปจากเมืองเซี่ยงไฮ้ ครั้งนี้แม้ว่าการเดินทางมาเมืองเซี่ยงไฮ้จะเหนือความคาดหมาย แต่สุดท้ายก็ประสบความสำเร็จมาก และพวกเขายังประสบความสำเร็จในการเอาสัญญาความร่วมมือกับบริษัท เทียนไห่ กรุ๊ปมาด้วย กำไรหลายร้อยล้านทุกปีก็ไม่ไปไหนแล้ว

และตอนนี้ที่หลี่ฝางไม่รู้คือ ที่เมืองเอก มีเซอร์ไพรส์หนึ่งกำลังคอยเขาอยู่

แป๊บเดียว พวกเขาก็กลับไปที่เมืองเอก ออกมาจากสนามบิน หลี่ฝางก็มองเห็นร่างที่คุ้นเคย

“ลุงเฉียน？”หลี่ฝางมองชายวัยกลางคนที่ยิ้มหวานๆให้ตัวเองอย่างตกใจ เขายืนตะลึงอยู่ที่เดิม

“ผมกลับมาแล้ว”ลุงเฉียนเดินเข้ามา ยิ้มให้หลี่ฝางแล้วพูด

เวลานี้ หลี่ฝางรู้สึกแค่ว่าภายในใจสะดุดใจไปทั่ว อารมณ์บางอย่างระเบิดออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่

“ลุงเฉียน！”

……

ครึ่งชั่วโมงถัดมา

สถานตากอากาศวันนี้หยุดทำการ ด้านในสถานตากอากาศก็ปลาบปลื้มยินดีเป็นที่สุด เหมือนกับฉลองเทศกาลอย่างนั้น ด้านหลังครัวกำลังยุ่งอยู่กับการจัดเตรียม อาหารแต่ละจานเสิร์ฟไปที่โต๊ะเรื่อยๆไม่หยุด

ลุงเฉียนนั่งลงบนเก้าอี้พร้อมกับหัวเราะเหอะเหอะ โหจื่อไปๆมาๆอยู่รอบๆเขา โหจื่อเหมือนกับกำลังหาเหาอย่างนั้น หยิกๆแตะๆไป เหมือนกับอยากดูว่าใช่ลุงเฉียนตัวจริงหรือไม่

“ไอ้ห่าโหจื่อนี่ หยุดก่อนได้ไหม”ลุงเฉียนดึงโหจื่อกดลงไปที่เก้าอี้“นั่งลงเดี๋ยวนี้เลย มีอะไรอยากถามก็ถามมาตรงๆก็พอ！”

“หึหึ ก็ผมแปลกใจนี่”โหจื่อถูมืออย่างอึดอัด จากนั้นก็ถามด้วยใบหน้าแปลกใจ：“ลุงเฉียน รีบบอกผมมาคุณดีขึ้นได้ยังไงกันแน่？”

“จะดีขึ้นยังไงได้อีกล่ะ ก็ค่อยๆรักษาไปไง”ลุงเฉียนหัวเราะเหอะเหอะ กลับมองเห็นคนที่อยู่รอบๆมีท่าทางสนใจอย่างมาก รวมทั้งหลี่ฝางก็มีท่าทีแปลกใจ

“โอเค ในเมื่อพวกคุณต่างอยากรู้ งั้นผมก็จะบอกพวกคุณ”ลุงเฉียนไอออกมาสองที แล้วอาการก็ดูเคร่งขรึมขึ้นมาเล็กน้อย

“เมื่อก่อนพวกเราลงทุนในห้องปฏิบัติการเองไม่กี่แห่งแล้วทำผลลัพธ์ออกมาได้ ทุกคนก็คิดว่าสุดยอดมากแล้ว รู้สึกพึงพอใจ อย่างไรก็ตามมีประสบการณ์ครั้งนี้แล้ว ผมจึงพบว่า ที่แท้เมื่อก่อนพวกเราก็แค่กบในกะลา เห้อ”