NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 981

หลี่ฝางถอนหายใจ ขณะที่กำลังจะกลับไปที่เครื่องบิน คิดหาวิธีอื่นๆ แต่เมื่อเขาหันตัว จู่ๆ ก็เดินเซ จนล้มลงไปกองกับพื้น

ต่อมา ทัศนวิสัยของเขาก็พร่ามัวขึ้น

“เกิดอะไรขึ้น?” ความคิดดังกล่าวแวบเข้ามาในหัวของหลี่ฝาง และแรงในร่างกายของเขาก็หายไปอย่างรวดเร็ว

ไม่นานก็มีเงาร่างของคนหลายคนเข้ามาล้อมเขา และพูดพร่ำด้วยภาษาที่หลี่ฝางไม่เข้าใจ

ในตอนนี้ถึงแม้หลี่ฝางจะมีสติคิดได้ แต่ว่ามองอะไรเบลอๆ ร่างกายไม่มีแรงสักนิดเลย ทำได้แค่ทำตามที่อีกฝ่ายจัดการ

หลังจากนั้นเขาก็รู้สึกว่า ตนถูกมัดเอาไว้ ให้คนอุ้มไปไม่รู้ว่าเดินไปที่ไหน

และก็ไม่รู้ว่าเดินมานานเท่าไหร่แล้ว สายตามองเห็นเรือนบางหลังอย่างรางๆ มีทั้งกลิ่นควันและกลิ่นหอมของอาหาร

หลังจากนั้นเขาก็รู้สึกสึกว่าร่างกายหนักๆ ถูกคนโยนเข้าไปในสักที่นึง ราวกับว่าข้างกายยังมีอยู่อีกหนึ่งคน ซุกตัวอยู่ที่มุมไม่กระดิกเลย ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย

หลี่ฝางก็ยังคงไม่สามารถขยับได้ ทำได้แค่จ้องอย่างหมดหนทางอยู่ครู่ ร่างกายถึงค่อยๆ กลับคืนสภาพเดิม

เขาค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง แล้วมองไปที่คนผู้นั้น

“นี่ ยังมีชีวิตอยู่มั้ย?” หลี่ฝางเรียก

“โดนยาชาเข้าไปน่ะสิ” คนนั้นตอบกลับมาอย่างเย็นชา

เห็นแค่ว่าเขาอายุประมาณสามสิบกว่าๆ เป็นคนต่างชาติ สภาพโทรมๆ มองดูราวกับถูกซ้อมมาไม่ใช่น้อย

“ยาชา?” หลี่ฝางรีบคลำคอของตัวเอง และรู้สึกได้ถึงปากแผลเล็กๆ

“เป่าลูกดอกใส่เหรอ? ฉันไม่รู้สึกตัวเลย”

“เหอะๆ” คนๆนั้นฉีกยิ้มที่ดูแย่ๆออกมา ก่อนจะยื่นมือไปทางหลี่ฝาง “จอร์จ เจอรัลด์ นายเรียกฉันว่าจอร์จก็ได้”

หลี่ฝางจับมือกับเขา： “กู่เทียน”

ในสถานการณ์ที่ไม่ชัดเจน เขาก็ยังคงใช้ชื่อปลอมอยู่

“นายก็มาสำรวจที่นี่เหมือนกันเหรอ?” จอร์จถาม

“ไม่ใช่” หลี่ฝางพูดพลางถอนหายใจ “ฉันเครื่องบินตก”

ไม่รู้ว่าทำไม เวลาที่หลี่ฝางอยู่ต่อหน้าจอร์จ มักจะรู้สึกว่าต้องแอบซ่อนสถานะตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง ราวกับว่ามีความรู้สึกบางอย่างบอกเขา ว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเชื่อใจไม่ได้อย่างนั้นแหละ

“เครื่องบินตก? นายนี่โชคดีนะ ขนาดนี้แล้วยังไม่ตาย” จอร์จพูดอย่างอดไม่ได้ “น่าเสียดาย โชคดีของนายถูกใช้หมดไปแล้ว”

“ทำไมถึงพูดแบบนั้น?” หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะพูด