NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 982

จอร์จรู้สึกความจริงจังของหลี่ฝาง สีหน้าก็ค่อยๆ ซีเรียสขึ้นมา

“ที่นายพูดไม่ได้หลอกฉันเหรอ?” เขาค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง เปลวไฟแห่งการรอดชีวิตราวกับจุดประกายขึ้นมาอีกครั้ง

“ฉันไม่เคยยอมแพ้ต่อความหวังที่จะมีชีวิตรอด” หลี่ฝางพูดอย่างจริงจัง “ขาของนายไม่บาดเจ็บใช่มั้ย ยังวิ่งได้มั้ย?”

“ได้ วิ่งได้” จอร์จรีบพูดขึ้นอย่างเร็ว “แต่ว่าฉันไม่ได้กินอะไรมานานมากแล้ว ฉันกลัว……”

“ไม่เป็นไร วิ่งได้ก็วิ่งให้สุดแรงเกิด” หลี่ฝางพยักหน้า พลางชี้ไปที่ทางๆ นึงแล้วพูด： “อีกแป๊บฉันจะเปิดกรง พอฉันบอกให้วิ่ง พวกเราก็วิ่งไปทางนั้นอย่างสุดแรงเกิดเลยนะ”

“เดี๋ยวก่อน ไปทางนั้นไม่ค่อยดีมั้ง” จอร์จแสดงความเห็นต่าง “ตรงนั้นเป็นทางที่พวกคนป่ามักจะเดินไป จะถูกพบเอาได้ง่าย”

จอร์จพูด พลางชี้ไปที่อีกฝั่ง แล้วพูด： “พวกเราไปทางนั้นดีกว่ามั้ย ฝั่งนู้นปกติแล้วไม่มีใครไป”

“ก็เพราะว่าด้านในนั้นไม่มีคนไป ดังนั้นฉันจึงไม่เลือกทางนั้น” หลี่ฝางส่ายหน้า “คนป่าต้องรู้จักที่นี่ดีกว่าพวกเราอยู่มากแล้วแน่ๆ ทำไมพวกมันถึงไม่เดินไปทางนั้น? แน่นอนว่าฝั่งนั่นไม่ดี ไม่ว่าจะเป็นหน้าผาหรือว่าบึง ถ้าหากพวกเราไปเจอก็มีแต่ทางตาย”

“ฉันเข้าใจแล้ว” จอร์จพยักหน้า

หลี่ฝางยิ้ม พลางสังเกตความเปลี่ยนแปลงในร่างกายของตน

เขาใช้โอกาสที่จอร์จไม่ได้สังเกต ก็แอบควักช็อกโกแลตหลายชิ้นยัดเข้าปากตัวเอง หนึ่งคือกลัวว่าจอร์จจะคิดมาก สองในตอนนี้เห็นได้ชัดว่าเอาช็อกโกแลตให้ตนกินมันมีประโยชน์มากกว่าให้จอร์จกินมาก

เพราะว่าตอนที่หลี่ฝางรู้สึกได้อย่างชัดเจน ว่ากำลังภายในของเขาฟื้นฟูมาส่วนนึงแล้ว และส่วนนี้ ก็เพียงพอที่จะให้เขาหนีไปได้แล้ว

หลี่ฝางคิดแบบนี้ สองมือพลางจับไม้ท่อนนึงของรั้วไม้ไว้

“นาย นายจะทำอะไร?” จอร์จเบิกตากว้าง “นายคงไม่คิดจะหักมันทิ้งหรอกนะ?”

“แน่นอนว่าไม่ใช่” หลี่ฝางยิ้ม “ฉันมีวิธีอื่น”

ขณะที่เขาพูด ก็มีเสียง “เป๊าะ” เบาๆ ดังขึ้นมาจากท่อนรั้วไม้ในมือของเขา ท่อนไม้นั้นก็แตกหักออกจากกัน

“นาย……นายทำได้ยังไง?” จอร์จเบิกตากว้าง

หลี่ฝางยิ้มฮี่ๆ ： “ใช้คำพูดที่สามารถอธิบายให้นายเข้าใจได้ทันที นั่นก็คือศิลปะการต่อสู้”

"ศิลปะการต่อสู้? กังฟูที่มหัศจรรย์ที่มาจากโบราณของฝั่งตะวันออก? พระเจ้า ที่แท้เรื่องพวกนั้นก็เป็นเรื่องจริงเหรอเหนี่ย?" จอร์จทำหน้าเหลือเชื่อ