NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 983

ดังนั้นเขาจึงพลางวิ่งพลางตอบโต้ เขาเก็บพวกก้อนหินขึ้นมาแล้วเขวี้ยงไปข้างหลังก็สามารถทำให้คนป่าที่ไล่ตามมาหัวแตกเลือดออกได้ ทำให้พวกนั้นช้าลง

แล้วก็ หลี่ฝางยังเดินและพลางปกปิดร่องรอยการหนีของเขาด้วย ทำให้พวกนั้นสับสน ไม่ให้ชาวเผ่าพวกนั้นไล่ตามมา

เพราะว่าตอนที่จอร์จวิ่งนั้นมันลนลานไปมาก จึงทำให้ร่องรอยที่พื้นนั้นชัดเจน แม้ว่าตอนนี้จะวิ่งมาไกลแล้ว ถ้าคนป่าพวกนั้นตามร่องรอยนี้มา ไม่นานก็ไล่ตามมาจับเขากลับไปได้

ขณะที่หลี่ฝางพาชาวเผ่าพวกนั้นวิ่งในป่าไปหลายรอบ ทำให้พวกเขางงกับเส้นทางแล้วนั้น ก็สลัดจากพวกชาวเผ่าได้สำเร็จ และไม่นานก็พบว่าจอร์จล้มตัวลงที่พื้นเหนื่อยหอบอย่างกับหมา

เขาเหนื่อยจนแม้แต่จะคลานยังคลานไม่ไหว

“เอาล่ะ พักกันก่อนเถอะ ตอนนี้พวกเราสลัดคนป่ากลุ่มนั้นทิ้งได้แล้ว” หลี่ฝางเดินขึ้นมาแล้วพูด

จอร์จพักอยู่ตรงนั้นสักพัก ถึงจะมีแรงคลานขึ้นมา ใบหน้าแสดงสีหน้าดีใจและตื่นเต้นที่ได้รอดชีวิตพลางพูด： “หนีรอดแล้ว พวกเราหนีรอดออกมาได้จริงๆ ！”

“ใช่แล้ว หนีรอดแล้ว” หลี่ฝางคิดอยู่ครู่ จึงควักไฟแช็กออกมา และยื่นให้จอร์จพลางพูด： “ด้านหน้ามีถ้ำอยู่ พวกเราไปหลบอยู่ในนั้นสักคืนนึงก่อน นายไปจุดไฟ ฉันจะไปหาของกิน”

“ได้” จอร์จไม่พูดมาก พยักหน้า รับไฟแช็กมาและมุ่งหน้าเดินไปยังถ้ำ

……

หลี่ฝางหาอาหารกลับมาได้เล็กน้อย ทั้งสองก็กินกันอย่างง่ายๆ ไปหนึ่งมื้อ หลังจากนั้นทั้งสองคนที่เหนื่อยทั้งกายและใจก็ผล็อยหลับไปในถ้ำแห่งนี้

พวกเขาไม่ได้มีเฝ้ายามตอนดึกหรือว่าป้องกันอะไร หนึ่งคือทั้งสองเหนื่อยแล้ว สองคือหลี่ฝางรู้ว่า พวกชาวเผ่าจะไม่ออกมาเคลื่อนตัวตอนกลางคืน

ที่ตรงนี้ถือเป็นที่ที่ลึกลับ ธรรมดาแล้วจะไม่มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญโผล่มาที่นี่

หลี่ฝางเห็นจอร์จที่นอนหลับลึกอยู่ข้างๆ ก็ถอนหายใจ

ที่จริงเขาแค่ต้องคิดว่าจะออกไปจากสถานที่บ้าๆ นี่ได้ยังไง ถ้าหากสามารถหาความทรงจำที่หายไปอย่างลึกลับได้จะดีที่สุด แต่ว่าตอนนี้ กลับมีภาระอย่างจอร์จโผล่เข้ามา แถมยังมีพวกกลุ่มชาวเผ่าที่จ้องตนอย่างถมึงทึงในความมืด

ทั้งหมดนี้ทำเอาหลี่ฝางปวดหัวไม่จบไม่สิ้น

หลี่ฝางหลับไม่สนิท ขณะที่สะลึมสะลือ เขาก็ได้ยินว่ามีคนเรียกตน

“กู่เทียน รีบตื่น รีบตื่นเร็ว!” จอร์จเขย่าหลี่ฝางอย่างแรง

และพวกคนป่าที่ไม่มียานพาหนะช่วงบริเวณล่าของพวกเขาคงไม่ใหญ่มากนักอย่างแน่นอน ทั้งสองรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องเดินนานมากนัก ก็น่าจะปลอดภัยอย่างไม่ต้องกลุ้มแล้ว

ถึงยังไงก็เป็นไปไม่ได้ที่จะออกไปจากเขตแดนของคนป่าได้อย่างง่ายๆ จากตรงนี้ก็จะบุกรุกเข้าไปในอาณาเขตของคนป่าอีกกลุ่มหนึ่งทันที

ทั้งสองเดินไปเรื่อยๆ จนพระอาทิตย์ขึ้น ทั้งเหนื่อยทั้งหิว ทำได้แค่หยุดพักแค่ครู่เดียว และกินของต่างๆ ประทังความหิว

ยังดีที่บนต้นไม้ในป่ามีของที่กินได้มากมาย ทั้งสองจึงพอหาของมากินได้ ไม่สนใจว่าจะอร่อยมั้ย ขอแค่กินแล้วไม่เป็นอะไร ในเวลาแบบนี้ก็ไม่มีอารมณ์มานั่นสนใจเรื่องรสชาติแล้ว

หลังจากกินเสร็จ พลังของทั้งสองก็ฟื้นฟูมาเล็กน้อยและรีบเดินกันต่อ เดินข้ามลำธารไปหลายสาย และเดินผ่านบึงใหญ่ๆ ไปหนึ่งแห่ง เดินไปบ่ายนึงเต็มๆ

ทั้งสองก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลง คิดว่าคนป่าจะไล่ตามยังไงก็คงไม่ไล่ตามมาถึงที่นี่

ดังนั้นพวกเขาจึงคิดว่าจะหยุดพักผ่อนสักครู่ ถึงยังไงการเดินทางที่ทรหดอันยาวนานแบบนี้ สำหรับคนธรรมดาแค่เส้นทางปกติก็ยังถือว่าเป็นเรื่องท้าทาย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่ามาเดินอยู่ในป่าในดงแบบนี้ เส้นทางเดี๋ยวลาดเดี๋ยวชัน พื้นก็ดูซับซ้อนเดินยาก ทั้งสองถือได้ว่าเหนื่อยสุดๆ จริงๆ

ขณะที่หลี่ฝางจะเรียกจอร์จ เตรียมตัวถามถึงเรื่องการหยุดพัก เขาก็ได้เห็นเงาดำประหลาดแว๊บผ่านไป ทันใดนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนทันที