NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 984

เพียงพริบตา สีหน้าของหลี่ฝางก็กลายเป็นดูแย่ขึ้นทันที

เพราะว่านั่นคือสิ่งมีชีวิตที่รูปร่างเหมือนมนุษย์ หลี่ฝางไม่ได้มองผิดแน่ๆ สิ่งนั้นมันคือสิ่งมีชีวิต แต่แค่แว๊บเดียวก็หายไปแล้ว

“หยุดก่อน อย่าเดิน” หลี่ฝางพูดขึ้นเสียงเข้ม

“ทำไมเหรอ?” จอร์จหันกลับมาถามอย่าแปลกใจ

“มีบางอย่างตามเรามาด้านหลัง” หลี่ฝางพูดเสียงเบา “ฉันเห็นเหมือนว่าจะเป็นคน”

“อะไรนะ!” ขณะที่จอร์จกำลังจะกรีดร้อง ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงสถานการณ์แวดล้อมของตน จึงรีบลดเสียงลง แล้วถาม ： “คนป่าพวกนั้นตามมาทันแล้วเหรอ? พวกมันอยู่ที่ไหน? พวกเรารีบหนีกันเถอะ！”

“อย่าลนลานไป” หลี่ฝางพูดเสียงเบา “ไม่ใช่คนป่า เป็นสิ่งมีชีวิตรูปร่างคล้ายคน แต่ว่า……”

เขานึกถึงเงาที่เห็นแค่แว๊บเดียวนั้นอยู่ครู่ สีหน้าประหลาดเล็กน้อยพลางพูด： “สิ่งนั้นมันดำๆ อย่างกับถ่านหินตอนที่ฉันเห็นก็แอบอยู่บนต้นไม้ เสียงก่อนหน้านี้ที่นายได้ยินจะใช่เสียงของเจ้าสิ่งนี้มั้ยนะ?”

“หมายความว่าไง? นายเห็นลิงเหรอ? สถานที่บ้าๆ แบบนี้คงไม่มีคนผิวสีหรอกมั้ง！” จอร์จพูดอย่างลนลาน

“……” หลี่ฝาง： “ที่นี่ไม่มีคนผิวสี ถึงแม้จะมี ยังไงก็ไม่ใช่ชาวเผ่าที่นี่”

ถึงแม้จะพูดแบบนั้น หลี่ฝางก็ได้เตรียมตัวปะทะเรียบร้อยแล้ว

สัญชาตญาณมันบอกเขา ไอ้เจ้าสิ่งนี้มันอันตรายกว่าคนป่าเยอะมากเลย

“เจ้าสิ่งนั้นมองดูแล้วไม่สูง มองคร่าวๆ เหมือนว่าจะแค่ประมาณร้อยยี่สิบเซนติเมตร แต่ว่าสัดส่วนของร่างกายก็ปกติ ก็เหมือนกับผู้ใหญ่ธรรมดาตัวหดเล็กลงอย่างนั้น มันแปลกมากๆ ” หลี่ฝางอธิบายต่อ

“เขาแบบดำมากๆ เหมือนกับใส่ชุดบอดี้สูทสีดำเงาทั้งตัว ไม่สิ เหมือนกับทั้งตัวโดนน้ำมันสีดำสาดไปทั้งตัว ถ้าหากเป็นตอนกลางคืน พวกเขาแอบอยู่ในความมืดคงจะไม่ถูกพบแน่ๆ”

“พวกเรารีบไปกันเถอะ” จอร์จพูดเสียงเบา “ถึงยังไงเจ้าสิ่งนั้นก็ไม่ได้ทำอะไร งั้นก็ไม่ต้องสนใจมัน”

“ไม่ได้ทำอะไร? งั้นมันตามพวกเรามาทำไม นี่มันตามมาทั้งวันเต็มๆ” หลี่ฝางพูดอย่างซีเรียส “คงจะไม่ใช่ชอบนายเข้าแล้วหรอกมั้ง?”

“ฉันว่า เวลานี้อย่ามาล้อเล่นเลย……” จอร์จพูดอย่างเอือมๆ

หลี่ฝางอดหัวเราะไม่ได้： “หลังจากออกไปได้จะแนะนำเพื่อนคนนึงให้รู้จัก นายถึงจะได้รู้ว่าอะไรที่เรียกว่าล้อเล่น……”

เขานึกถึงโหจื่ออย่างอดไม่ได้ ถ้าหากเขาอยู่ที่นี่ก็ดีสิ เจ้าหมอนั่นไม่ว่าจะเวลาไหน ปืนก็จะไม่ห่างมือ แม้ว่าตัวเองจะได้รับบาดเจ็บ มีปืนอยู่ในมือ ประสิทธิภาพในการต่อสู้ก็ไม่ลดลงมากเท่าไหร่

ไม่เหมือนตน ช่วงเวลาสำคัญทำได้แค่ใช้ก้อนหินเท่านั้น

เมื่อเสียงเพิ่งหยุดลง เขาก็เขวี้ยงก้อนหินอยู่ในมือ เมื่อได้ยินเสียงเบาดังขึ้น เงาดำนึงที่อยู่บนต้นไม้ก็ตกลงมา หลังจากเสียงกลุ๊กๆ ดังขึ้น ก็ไม่มีเสียงอะไรดังขึ้นอีก

สถานที่บ้าๆนี่มันประหลาดจริงๆ ทั้งสองแทบจะอดไม่ไหวที่จะหนีออกไปจากที่นี่ เพราะตอนนี้ใช้พลังงานทั้งหมด เหนื่อยแล้วจึงพัก พักพอแล้วก็รีบเดินต่อ ไม่อยากจะหยุดอยู่ที่นี่แม้แต่วินาทีเดียว

ยังดีที่ตรงนี้สามารถหาของกินได้ทุกที่ ไม่อย่างนั้นจอร์จคงจะเสียสติไปแล้ว

เดินไปเดินมา ทั้งสองก็พบว่าฟ้ามืดแล้ว ไม่ใช่เพราะค่ำ แต่ฝนใกล้ตกแล้ว

และพอดีที่สองคนนั้นมาถึงที่ลำธารสายนึงพอดี เมื่อเห็นลำธารตรงหน้ากับฝนหนักที่ใกล้จะมา ทั้งสองก็รู้สึกลำบากขึ้นมาทันที

“ไปเถอะ ตอนที่ฝนยังไม่มารีบข้ามลำธารนี้ไปกัน ไม่งั้นน้ำในแม่น้ำลำธารจะสูงขึ้นมาก” จอร์จพูดเรียก

“ฉันว่าฝนกำลังจะตกลงมาแล้ว” หลี่ฝางเงยหน้ามองฟ้า แล้วก็รู้สึกถึงละอองเปียกๆ “ฉันไม่แนะนำให้ข้ามไปตอนนี้ แม่น้ำนี้ไม่เล็กนะ ถ้าหากฝนเทลงมาตอนที่พวกเราอยู่ในแม่น้ำ พวกเราก็……”

“ฉันรู้ พวกเราจะถูกขังอยู่ในแม่น้ำ จากนั้นก็จะจมน้ำตาย ไม่นานก็จะได้พบพระเจ้าแล้ว” จอร์จพูด “แต่ว่ามันก็เป็นโอกาสนึงนะ ถ้าฝนตก แม่น้ำนี้คนคงเดินข้ามไปไม่ได้ ถ้าหากพวกเขาข้ามไปได้ นั่นก็จะสลัดอันตรายที่ไม่รู้จักนั้นทิ้งได้ไม่ใช่เหรอ?”

เขาพูดพลาง เดินลงไปในแม่น้ำ

หลี่ฝางถอนหายใจ ไม่ได้พูดอะไร และก็เดินตามไป

เขารู้ ว่าที่จอร์จพูดนั้นก็มีเหตุผล