NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 985

เสียงฟ้าผ่าดังขึ้นเปรี้ยงๆ เมฆก็ค่อยๆ ครึ้มขึ้น ท้องฟ้าก็เป็นสีดำแล้ว ทุกอย่างบ่งบอกว่าพายุฝนกำลังใกล้เข้ามา

ส่วนหลี่ฝางกับจอร์จในตอนนี้เพิ่งจะเดินได้แค่หนึ่งในสาม อยากจะข้ามแม่น้ำไปนั้นอันตรายสุดๆ แต่ว่าย้อนกลับก็ยังทัน หลังจากกลับไปยังขอบแม่น้ำอย่างน้อยทั้งสองก็ยังสามารถเลือกทางเดินอ้อมไปได้

“กลับกันเถอะ?” หลี่ฝางลากจอร์จไว้อย่างอดไม่ได้

“ไม่ ฉันไม่อยากกลับ” จอร์จส่ายหน้าพูด “นายรู้มั้ย ฉันรู้สึกได้ว่าอันตรายจากด้านหลังมันใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ฉันไม่กลัวถูกน้ำซัด ซัดไปที่น้ำตก ฉันก็ไม่กลับไป”

หลี่ฝางถอนหายใจอีกครั้ง และรู้สึกได้ถึงหยาดฝนเย็นๆ กระทบลงที่หน้าเขา

“ว่ายไปเถอะ”

“ว่าย！”

จอร์จตะโกนเสียงดัง ยังไงก็มุ่งไปข้างหน้า ก็เริ่มว่ายไปข้างหน้าอย่างสุดแรง

วินาทีนั้น ฝนก็โปรยปรายลงมาอย่างต่อเนื่อง ความรู้สึกแบบนี้ไม่เหมือนฝนตก และเหมือนกับพระเจ้าในใช้ปืนฉีดน้ำยักษ์แรงดันสูงยิงลงมาข้างล่าง มันเทลงมาราวกับน้ำตก

พวกหลี่ฝางทั้งสองคนไม่ได้คิดถึงปัญหาเรื่องของแรงร่างกาย คิดแค่ว่าต้องรีบว่ายไปถึงอีกฝั่งของแม่น้ำให้ได้

ไม่งั้น ตามขนาดฝนที่ตกลงมาแล้ว ไม่ต้องใช้เวลามาก ระดับน้ำของแม่น้ำทั้งสายนี้ก็จะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว กระแสน้ำก็จะกลายเป็นปั่นป่วนอย่างรวดเร็ว ถึงแม้จะเป็นหลี่ฝาง ในสถานการณ์แบบนี้ก็แย่เหมือนกัน

โชคดีก็คือ ทั้งสองคนว่ายน้ำไม่ช้า กำลังร่างกายก็ไม่เลว หลังจากที่ว่ายอย่างสุดแรงมาสองนาที ทั้งสองก็ว่ายมาถึงอีกฟากของแม่น้ำ

มองไปยังกระแสน้ำวนแรงนั่น หลี่ฝางก็รู้สึกหนาว โขดหินโคนต้นไม้ไหลลงมาในน้ำขุ่นจากปลายแม่น้ำ ถ้าหากเมื่อกี้ไหลลงมากระแทกพวกเขา เกรงว่าวันนี้ในปีหน้าครอบครัวพวกเขาก็จุดธูปไหว้พวกเขาได้เลย（เป็นธรรมเนียมจีน ตอนที่ถึงวันที่ระลึกคนตาย จะไปจุดธูปไหว้เพื่อระลึกคนที่เสียชีวิต）

แม้ว่าจะเป็นนักรบ เมื่ออยู่ต่อหน้าพลังของธรรมชาตินั้นดูเล็กนิดเดียวไปเลย เขาไม่แข็งแกร่งพอที่จะเผชิญหน้ากับพลังอันยิ่งใหญ่ของสวรรค์หรือเผชิญกับมันได้อย่างง่ายๆ

“ไปเถอะ ไปหาที่หลบฝนก่อน” หลี่ฝางพักอยู่ครู่ แล้ววพูดกับจอร์จ

ทั้งสองคนตากฝนที่ตกหนักอยู่สักพัก ถ้าหากไม่รีบหลบฝนแล้วจุดไฟ ไม่แน่จะไม่สบายเอา

“ไปเถอะ” อารมณ์ของจอร์จดีขึ้นไม่น้อย เขารู้สึกว่าศัตรูถูกพวกเขาสลัดทิ้งแล้ว ถึงแม้จะเสี่ยง แต่เขาก็สามารถนอนหลับสนิทได้

“จอร์จ” จู่ๆ หลี่ฝางก็ลุกขึ้นยืนนิ่ง “พวกเราอันตรายแล้ว”

“อะไร?” จอร์จชะงักเล็กน้อย และพูดอย่างช็อกทันที： “เวลานี้ไม่ต้องมาล้อเล่นแล้ว！”

“ไม่ เรื่องที่ฉันจะพูด นายอย่ากลัวนะ ความจริง ตอนนี้ฉันก็ตกใจแล้ว……”

จอร์จได้ยินหลี่ฝางพูดแบบนี้ ทันใดนั้นก็ถามอย่างติดอ่าง： “สรุปแล้วมันเรื่องอะไร?”