NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 989

“เหอะๆ ” หลี่ฝางยิ้มอีกครั้ง “เห็นแววตาของนายแบบนี้ เห็นทีจะรู้จักฉันมานานแล้ว ที่ฉันมาถึงที่นี่ เป็นนาย หรือว่าเป็นแผนร้ายของคนที่อยู่เบื้องหลังนายกัน?”

“ไม่……เห็นที่ความทรงจำของนายยังไม่กลับมาสินะ”

จู่ๆ จอร์จก็ยิ้มฮี่ๆ อย่างเย็นชา： “ของที่ฉันอยากได้ก็ได้แล้ว นายก็ไม่มีประโยชน์แล้ว ที่จริงหลังจากเข้ามาถึงที่นี่ ฉันก็คิดว่าจะกำจัดนายทิ้งซะ แต่ว่าก็กังวลว่าด้านในจะมีอันตรายอะไร ดังนั้นจึงเก็บนายไว้ลองทาง แต่ว่าเรื่องพวกนี้ฉันก็ไม่จำเป็นที่จะต้องบอกนาย นายจงตายไปพร้อมกับความสงสัยเถอะ”

“อย่างนายเหรอคิดจะฆ่าฉัน?” หลี่ฝางทำหน้าแบบบอกไม่ถูก： “นายเอาความกล้ามาจากไหน?”

“หึๆๆ ……” จอร์จหัวเราะอย่างเย็นชารัวๆ จู่ๆ ก็ยกมือขึ้นตบรูปปั้น เมื่อได้ยืนเสียงดังขึ้น ขณะที่จอร์จยกมือขึ้นมา ด้านบนนั้นก็มีรอยมือปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน

“อันดับกำลังภายในลำดับที่หก สามารถแบบนี้ พอจะฆ่านายได้แล้วใช่มั้ย”

“อันดับกำลังภายในลำดับที่หก? มารพันหน้า?” หลี่ฝางสีหน้าเปลี่ยน

มารพันหน้า เป็นปรมาจารย์กำลังภายในที่ปลอมตัวได้เก่งมาก แม้กระทั่งเปลี่ยนรูปร่างส่วนสูงของตัวเองได้ แปลงกายเป็นบุคคลอื่นถึงขึ้นที่แยกตัวจริงตัวปลอมได้ยากมากๆ

ฐานะของมารพันหน้านั้นลึกลับมากๆ ถึงตอนนี้ ก็ยังไม่มีใครเคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา

“ถึงแม้นายจะเข้าแดนเต๋าแล้ว แต่พลังของนายยังฟื้นฟูมาไม่ครบ นี่คือผลลัพธ์ที่ฉันสังเกตอย่างระมัดระวังมาตลอดทาง

นายในตอนนี้ ก็เหมือนกับปลาดุกที่อยู่บนเขียง ฉันจะฆ่านาย เป็นเรื่องที่ง่ายแบบไม่ต้องใช้แรงเลย”

เมื่อเสียงหยุดลง จอร์จก็แว๊บตัวอย่างเร็ว และมาอยู่ตรงหน้าหลี่ฝาง ปัดมือขวา แล้วใช้มีดพกแทงไปทางหน้าหน้าอกของหลี่ฝาง

หลี่ฝางตั้งรับไว้นานแล้ว วินาทีนั้นก็บิดตัว และตีลังกาหลบด้วยมือข้างเดียว ปรับท่าทางพร้อมกับการหลบหลีกการโจมตี เตรียมตัวสวนกลับได้แล้ว

“แหมๆ ……สมแล้วที่เป็นผู้แข็งแกร่งของแดนเต๋า แม้ว่าจะเสียพลังไม่ส่วนใหญ่ ก็ยังคงมีปฏิกิริยาตอบสนองเร็วเช่นนี้”

จอร์จมองท่าทีของหลี่ฝาง และพูดอย่างสนใจ “แต่เสียดาย……ที่นายต้องมาเจอฉัน”

วินาทีต่อมา แว๊บเดียว เงาร่างของเขาก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้าหลี่ฝางอย่างไม่ให้สุ้มให้เสียง และชกหลี่ฝางลงไปกองกับพื้น

หมัดนี้หนักเอาการ ทำเอาหลี่ฝางรู้สึกว่ากระแสเลือดในร่าง ลมหายใจ แม้กระทั่งหัวใจ ทั้งหมดล้วนหยุดทำงาน

“เป็นยังไง รู้สึกว่าร่างกายตัวเองอ่อนแรงไร้กำลังแล้วใช่มั้ย” จอร์จเดินรอบหลี่ฝางอย่างไม่ช้าไม่เร็ว “รับรู้ความจริงแล้วใช่มั้ย นายในตอนนี้ ก็แค่เหมือนลูกแกะที่รอให้ฉันฆ่าเท่านั้น！”

“เหอ เหอะๆ ……”

หลี่ฝางที่ถูกจอร์จชกจนกองอยู่กับพื้น จู่ๆ ก็ส่งเสียงหัวเราะอย่างเย็นชา

“นายหัวเราะอะไร！” เมื่อได้ยินว่าหลี่ฝางหัวเราะ ทันใดนั้นจอร์จก็รู้สึกโมโหขึ้นมาทันที เขาตะคอกและเตะไปที่ตัวหลี่ฝาง จนหลี่ฝางกระเด็นออกไป กระแทกกับรูปปั้น และไหล่ลงมา นั่งบนพื้นพิงขนาบกับรูปปั้น

หลี่ฝางที่พิงรูปปั้น ยังคงก้มหน้า ไหล่สองขยับยึกยัก และมีเสียงดังขึ้นเป็นระยะๆ เสียงหัวเราะเยาะเย้ยอย่างเยือกเย็น