NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 996

บนเครื่องบิน

หลี่ฝางมองกู่ชิงเสว่ที่คุกเข่าตรงหน้าตัวเอง ถือแส้น้ำตาไหลเต็มใบหน้า ใบหน้าไร้ความรู้สึก นิ่งเงียบไม่พูดอะไร ในใจพูดไม่ออก

ยังไงเขาก็คิดไม่ถึงว่ากู่เฟยจางจะทำแบบนี้กับเขา

“ผมว่า คุณลุกขึ้นมาก่อนไหม？”มองกู่ชิงเสว่ที่ดูน่าสงสาร หลี่ฝางพยายามอย่างมากถึงทนไม่ให้ตัวเองคิดเลยเถิดได้

หมดหนทาง กู่ชิงเสว่ก็ไม่มีอะไร กู่ชิงเสว่ที่ถือแส้ ความยั่วยวนนั้นมากจริงๆ！

“ชิงเสว่ไม่กล้า”กู่ชิงเสว่สะอึกสะอื้นเสียงเบา“ในใจชิงเสว่รู้สึกละอายใจ”

หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ：“ได้ งั้นก็คุกเข่าต่อไปละกัน”พูดจบก็นั่งลงไปอีกด้าน ไม่สนใจกู่ชิงเสว่อีก

เวลาผ่านไป พริบตาเดียวก็ครึ่งชั่วโมงแล้ว

กู่ชิงเสว่นิสัยเสียตั้งแต่เด็ก ไม่รู้ว่าการลงโทษทางกายคืออะไรตั้งแต่เด็ก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคุกเข่าครึ่งชั่วโมงเลย

ดังนั้นครั้งนี้เธอเริ่มรับไม่ไหวแล้ว เสื้อผ้าค่อยๆเปียกไปด้วยเหงื่อ

หลี่ฝางเห็นสภาพกู่ชิงเสว่แบบนี้ จึงลุกขึ้นแล้วพูดว่า：“โอเค กู่เฟยจางผู้ชายคนนี้อยากคุยอะไรกับผมกันแน่ คุณพูดมาตรงๆเถอะ”

ในใจกู่ชิงเสว่ดีใจ รีบหยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกมายื่นให้หลี่ฝาง

ถ้าทำ เธอก็ไม่คุกเข่าโง่ๆแน่ แต่จะนั่งขมวดคิ้วนวดเข่าแดงๆอยู่ข้างๆ

หลี่ฝางอ่านเนื้อหาในจดหมายไปส่วนหนึ่ง เกือบจะอยากกลับไปจัดการกู่เฟยจางทิ้ง

กู่เฟยจางขอร้องหลี่ฝางให้ดูแลกู่ชิงเสว่ ให้เธอได้เรียนรู้ อย่าได้บริสุทธิ์อย่างเช่นตอนนี้อีก

หลี่ฝางพูดในใจว่าคุณยังคิดว่าลูกสาวตัวเองบริสุทธิ์อีกเหรอ เธอไม่ได้โง่ เมื่อก่อนที่บริสุทธิ์เพราะไม่มีใครเคยสอนเธอ แต่ตอนนี้ชิวกวางหมิงไอ้ระยำนั่นไม่รู้ว่าสอนเธอไปกี่สิ่งแล้ว คุณยังบอกว่าเธอบริสุทธิ์？

ถ้าไม่ใช่ว่าในใจเห็นสิ่งต่างๆที่กู่เฟยจางแจกแจงออกเป็นค่าชดเชยกับค่าเรียน หลี่ฝางจะต้องกลับไปจัดการฆ่ากู่เฟยจางทิ้งแน่นอน

กู่เฟยจางผู้ชายคนนี้ให้ตัวเองเป็นพี่เลี้ยงเด็ก แต่ไม่กลัวว่าตัวเองจะฟาดลูกสาวของเขาเรียบ！

คิดแบบนี้ หลี่ฝางก็มองไปที่กู่ชิงเสว่แล้วพูดว่า：“รู้ว่าพ่อคุณให้คุณติดตามผมเพื่อทำอะไรแล้วสินะ？”

กู่ชิงเสว่พยักหน้าอย่างน่าสงสาร

“ใหญ่แค่ไหน？”หลี่ฝางถามไปอีก

“36……”กู่ชิงเสว่ตอบ

“ที่ผมถามไม่ใช่อันนี้！”

“ยี่สิบ！”

หลี่ฝางพูดไม่ออก กู่เฟยจางอะไรนั่น คุณลองออกมาพูดอีกสิว่าลูกสาวตัวเองใสซื่อบริสุทธิ์？

แต่ว่า……ดูเหมือนจะไม่ได้หลอกนะ ……หลี่ฝางจ้องกู่ชิงเสว่แล้วก็มอง พยักหน้าอย่างครุ่นคิด

“ผมก็ไม่รู้ แต่ยังไงซะสีหน้าของลูกพี่ก็ดูแย่ตลอด แต่ว่าหมอกลับมีใบหน้าโล่งอก ไม่เข้าใจจริงๆ”

โหจื่อส่ายหน้า ไม่อาจแน่ใจได้

เพิ่งวิ่งไปถึงหน้าประตู ก็มองเห็นหมอพุ่งออกมา พูดกับหลี่ฝางว่า：“ดีมาก ในที่สุดคุณก็มาแล้ว เอายามาให้ผม”

หลี่ฝางเอากล่องยายื่นไป หมอรับกล่องยาเสียงดัง“ปัง”แล้วเอาเข้าไป ขังหลี่ฝางกับโหจื่อต่างที่อยากจะเข้าไปดูไว้ด้านนอก

หลี่ฝางเงียบลง โหจื่อดึงเขา แล้วพูดว่า：“นั่งลงก่อนเถอะ ผมเชื่อว่าเธอจะต้องไม่เป็นไร ตอนนั้นอันตรายขนาดนั้น อุปสรรคมากมายก็ยังผ่านเข้ามาได้ จะล้มเหลวที่นี่ได้อย่างไรกัน？”

หลี่ฝางพยักหน้าอย่างไม่ส่งเสียงใดๆ ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าร่างกายหนักอึ้งอย่างมาก นั่งลงมาอย่างเมื่อยล้า

เวลาผ่านไปทีละนิดๆ

ตอนที่หลี่ฝางแทบจะทนไม่ไหวแล้ว ก็ได้ยินแค่เสียงดังเบาๆ แล้วประตูห้องก็ถูกเปิดออก

หลี่ฝางกับโหจื่อกระโดดขึ้นมาเหมือนกับเป็นการตอบสนองตามธรรมชาติ

เห็นแค่หมอพูดด้วยใบหน้าโล่งอกว่า：“ไม่เป็นไรแล้ว เข้าไปดูเถอะ”

หลี่ฝางพยักหน้า ผลักประตูเข้าไป ก็เห็นเมี๋ยวชุ่ยนอนในจานเพาะเชื้อที่เต็มไปด้วยของเหลวสีเขียวอ่อน เหมือนกำลังหลับสนิท

แต่ว่าการฟังของหลี่ฝางที่ประสิทธิภาพดีก็สามารถได้ยินเสียงหัวใจเต้นของเธอได้ ถึงแม้ไม่ได้แข็งแกร่งมีพลัง แต่อย่างน้อยก็ไม่อ่อนแอ