NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 997

ด้านข้างจานเพาะเชื้อ หลี่ต๋าคางยืนอยู่ไม่พูดอะไร มองเมี๋ยวชุ่ยที่นอนอยู่ข้างในเงียบๆแบบนี้

หลี่ฝางมองหลี่ต๋าคางที่เงียบแบบนี้ จู่ๆก็แปลกใจเล็กน้อยตอนนี้ข้างในใจเขากำลังคิดอะไรอยู่

“พ่อ！”หลี่ฝางเรียกเบาๆ

หลี่ต๋าคางหันหน้าไป ยิ้มให้หลี่ฝาง พูดว่า：“แม่ลูกไม่เป็นไรแล้ว พักผ่อนไม่กี่วันก็ดีขึ้น”

เขาเดินเข้ามา สำรวจหลี่ฝางอย่างละเอียด ยกมือขึ้นตบไหล่ของหลี่ฝางเบาๆ ในสายตามีความชื่นชมบางๆ：“ลูกเติบโตแล้ว”

ปีกจมูกหลี่ฝางกระตุกเล็กน้อย จู่ๆก็รู้สึกเศร้าขึ้นมา

“ไป ออกไปกับพ่อ”หลี่ต๋าคางส่งสัญญาณให้หลี่ฝางตามขึ้นมา แล้วกำชับกับโหจื่ออีกว่า：“โหจื่อ คุณระวังหน่อยนะ อย่าให้ใครก็ตามเข้าใกล้ตรงนี้”

“วางใจเถอะลูกพี่”โหจื่อฉีกยิ้ม

ที่ตัวเขาพกปินตลอด ก็แค่ตอนที่ไม่ได้ลงมือกับผู้คน คุณก็จะมองไม่ออกว่าปืนของเขาอยู่ตรงไหนกันแน่

หลี่ฝางตามหลี่ต๋าคางเดินออกมาจากสถานตากอากาศ ทั้งสองจึงชมวิวแบบนี้เงียบๆ เดินไปไม่กี่นาที จู่ๆหลี่ต๋าคางก็พูด

“ลูกก็ไปโซนปีศาจแล้ว รู้สึกอย่างไรบ้าง？”

หลี่ฝางแปลกใจเล็กน้อยทำไมหลี่ต๋าคางถามเช่นนี้ แต่เขาก็ยังบอกความรู้สึกจริงๆของตัวเองไป：“ในนั้นให้ความรู้สึกแปลกๆมากกับผม เหมือนกับซ่อนความลับไว้อย่างมาก และก็ซ่อนอันตรายไว้มากมาย”

“แปลกเหรอ？”หลี่ต๋าคางได้ยินคำตอบนี้ ก็ยิ้ม

“ลูกพูดแบบนี้ก็ไม่ผิด ……ถ้าต่อไปมีโอกาสอีกลูกก็ไปอีกสิ อาจจะมีความรู้สึกที่ต่างไปมากขึ้น ลูกทะลุผ่านแดนเต๋าแล้ว？”

“อือ”หลี่ฝางพยักหน้า：“ก่อนหน้านี้ได้อังคุฐธำมรงค์หยกวงหนึ่งมาอย่างไม่ตั้งใจ เลยทะลุผ่านไปอย่างสับสนแบบนี้”

ดูหลี่ต๋าคางเหมือนจะสนใจมาก หลี่ฝางจึงเล่าประสบการณ์ครั้งนั้นไปรอบหนึ่ง

“ฮ่าฮ่าฮ่า เป็นแดนเต๋าแบบนี้นี่เอง ไม่เลว！ไม่เลวเลยจริงๆ！ฮ่าฮ่าฮ่า……”

หลี่ต๋าคางพยักหน้าหัวเราะอย่างมีความสุขมาก จากนั้นก็ถอนหายใจ：“ทุกครั้งที่โลกเปลี่ยนไป ก็ต้องมีวิกฤติใหญ่เกิดขึ้น เห็นลูกป้องกันตัวเองได้ พ่อก็วางใจแล้ว”

หลี่ฝางใจเต้น รีบถาม：“วิกฤติใหญ่？พ่อ พ่อพูดคำนี้หมายความว่าอย่างไร？”

หลี่ต๋าคางถอนหายใจอีกครั้ง พูดเสียงหม่นว่า：“วิกฤติใกล้จะมาแล้ว สถานการณ์ตอนนี้ ดูเหมือนว่าจะนิ่งสงบ แต่ที่จริงแล้วแอบมีกระแสน้ำเคลื่อนไหวนานแล้ว”

“วิกฤตินี้ มีความเป็นไปได้สูงที่จะแพร่กระจายไปทั่วโลก กระทั่งว่ากลายเป็นหายนะครั้งใหญ่ ดึงทุกคนเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย ไม่มีใครสักคนที่จะรอดพ้นไปได้”

“ลูกคิดว่า บนโลกนี้มีแค่แดนเต๋าไม่กี่แห่งนี้เหรอ？”จู่ๆหลี่ต๋าคางก็หัวเราะออกมา

“หรือว่าไม่ใช่？”หลี่ฝางพูด

“ไม่ใช่อยู่แล้ว！”หลี่ต๋าคางตะโกนออกมา

“ปรมาจารย์กำลังภายในคนหนึ่งมีชีวิตอยู่ได้อย่างน้อยร้อยห้าสิบปี ปรมาจารย์กำลังภายในที่เข้าใจการปล่อยออร่า สมรรถภาพทางร่างกายผ่านการแยกแยะไปอีกก้าว อายุขัยก็จะเพิ่มมากกว่าสองร้อยปีขึ้นไป ส่วนบรรลุแดนเต๋า อายุขัยก็จะยาวนานถึงสามร้อยปี！อายุขัยที่ยืนยาวแบบนี้ เหล่ายอดฝีมือพวกนั้นที่หนึ่งร้อยปีก่อน สองร้อยปีก่อน สามร้อยปีก่อน พวกเขาไปอยู่ไหนหมด？”

หลี่ฝางเข้าใจทันที！

“ทุกคนต่างกำลังจำศีล ต่างกำลังรอการมาถึงของโลกใหญ่นี้！”

“ลูกเข้าใจไหม คนแก่พวกนั้นที่จำศีลมานานหลายร้อยปี ไม่ง่ายที่จะรับมือขนาดนั้น！”

“ลูกคิดว่าพลังของครอบครัวพวกเราแข็งแกร่งเพียงพอแล้วเหรอ？ไม่เลย เมื่อตอนที่โลกใหญ่ที่แท้จริงมาถึง ลูกก็จะรู้ แดนเต๋า มันก็แค่บันไดที่จะก้าวไปสู่ความก้าวหน้าเท่านั้น เหลือเพียงแต่ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดเท่านั้น จะเหยียบศพจำนวนมาก เพื่อขึ้นไปตำแหน่งแดนดั่งเทพที่สูงสุดนั้น！”

หลี่ฝางถอนหายใจ เป็นยุคแห่งอันธพาลอาละวาดจริงๆ

เดิมทีเขาคิดว่าจากความแข็งแรงของแดนเต๋าตัวเองแล้ว อย่าว่าแต่โดดเด่นไม่มีใครเทียบได้ ยังเป็นศัตรูที่หาได้ยากในโลกใบนี้ด้วย คิดไม่ถึงว่าพริบตาเดียวเพียงครู่หนึ่งจะเห็นพ่อตัวเองทำให้ตัวเองมีชีวิตชีวา