อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 22

เฟิงหานชวนอุ้มเฉินฮวนฮวนเดินไปที่โต๊ะอาหาร

เฉินฮวนฮวนเบิกตากว้าง เขาอุ้มตัวเองแบบนี้ในห้องโถงของตระกูลเฟิงได้อย่างไร

ถ้าคนรับใช้ของตระกูลเฟิงมาเห็นจะอธิบายอย่างไร!

ในตอนนี้เอง สิ่งที่เฉินฮวนฮวนกำลังคิดก็เกิดขึ้นจนได้

แม่บ้านหลี่ยกถ้วยเดินออกมา และเจอพวกเขาอยู่ตรงหน้า

เสียง “เพล้ง” ดังขึ้น ถ้วยและตะเกียบตกลงบนพื้น เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว

ดวงตาทั้งสองของแม่บ้านหลี่เบิกกว้างยิ่งกว่าระฆังทองแดงเสียอีก เฉินฮวนฮวนรีบดิ้นรนลงจากอ้อมแขนของเฟิงหานชวน และยืนบนพื้น

ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ เธอรีบเดินไปหาแม่บ้านหลี่ และหยิบถ้วยกับตะเกียบบนพื้นขึ้นมา ก่อนจะอธิบายว่า “แม่บ้านหลี่ คุณอย่าเข้าใจผิดนะคะ ฉันกับคุณชายสามไม่ใช่อย่างที่คุณคิด…”

ตอนนี้เฉินฮวนฮวนรู้สึกทั้งอึดอัดทั้งกังวลใจ ในใจของเธอราวกับมดบนหม้อร้อนๆ กระวนกระวายใจอย่างไม่รู้จะอธิบายอย่างไร

ความคิดของเธอกำลังตีกันในหัวอย่างวุ่นวายไปหมด เธอคิดหาเหตุผลที่จะอธิบายตอนนี้ไม่ได้จริงๆ

ในตอนนี้เอง เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มดังมาจากด้านหลัง “เฉินฮวนฮวนเพิ่งเป็นลม ผมก็เลยจะอุ้มเธอไปที่เก้าอี้”

“เป็น เป็นลม?” เฉินฮวนฮวนเอ่ยขึ้น ทันทีที่เธอหันหน้าไป ก็สบตากับสายตาอึมครึมของเฟิงหานชวนพอดี

เธอพยักหน้าทันที จากนั้นหันไปอธิบายกับแม่บ้านหลี่ว่า “แม่บ้านหลี่ มันเป็นแบบนี้นะคะ ฉันน้ำตาลในเลือดต่ำ ฉันเพิ่งเป็นลมอยู่ที่พื้นในห้องรับแขกน่ะค่ะ”

“อ๋อ อ๋อ เป็นแบบนี้นี่เอง! ฮวนฮวน งั้นคุณรีบไปนั่งเถอะค่ะ ฉันจะไปล้างถ้วยกับตะเกียบใหม่” แม่บ้านหลี่หยิบถ้วยและตะเกียบในมือของเธอ และหันหลังเดินเข้าไปในห้องครัว

เฉินฮวนฮวนเม้มริมฝีปากแน่น และยกมือขึ้นขยุ้มศีรษะย่างอดไม่ได้ จากนั้นเธอก็หันหน้ากลับมาอีกครั้ง และมองเฟิงหานชวนอย่างเดือดดาล

เดิมทีเธอคิดจะหนีออกไปเลย แต่เมื่อคิดว่าตอนนี้ตัวเองเป็นโรค “น้ำตาลในเลือดต่ำ” จำเป็นต้องกินข้าวเช้าก่อนออกไป ไม่อย่างนั้นแม่บ้านหลี่คงไม่เชื่อคำอธิบายเมื่อสักครู่

ดังนั้น เฉินฮวนฮวนทำได้เพียงกัดฟันเดินไปข้างหน้า เมื่อเดินเพียงสองก้าว ในใจของเธอก็โกรธขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อคิดถึงเรื่องที่ผู้ชายคนนี้จูบเธออย่างดุเดือดเมื่อคืน

ยิ่งไปกว่านั้น เขามีคนรักแล้ว คิดไม่ถึงว่าเขาจะทำเรื่องแบบนี้กับเธอ น่ารังเกียจที่สุด!

ยิ่งเธอคิดเรื่องนี้ เธอก็ยิ่งโกรธมากขึ้น เฉินฮวนฮวนหันกลับมาอีกครั้ง และยืนอยู่ตรงหน้าของเฟิงหานชวน

เฟิงหานชวนเห็นท่าทางของเธอ คิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ความงงงวยปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

ขณะที่เขากำลังคิดว่าผู้หญิงคนนี้คิดจะทำอะไร เขาก็รู้สึกเจ็บบนบริเวณหลังเท้า เมื่อเขาก้มลงดู ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะเหยียบเท้าของเขา

เฉินฮวนฮวนกัดฟันกรอดมองเขา เธอกดเสียงต่ำพูดลอดไรฟันออกมา “คนแก่หน้าไม่อาย!”

เมื่อพูดจบ เธอก็หันกลับไป และเดินไปที่โต๊ะอาหาร จากนั้นก็นั่งลงบนเก้าอี้

เฟิงหานชวนยืนอยู่ที่เดิม มองรองเท้าหนังของเขาที่เปื้อนรอยรองเท้า คำพูดเมื่อสักครู่ยังดังก้องในหูของเขา จากนั้นมุมปากของเขาก็กระตุกขึ้น

คนแก่หน้าไม่อาย?

พูดว่าเขาหน้าไม่อาย แต่พูดว่าเขาแก่ไม่ได้!

เฟิงหานชวนสาวเท้าไปข้างหน้า และนั่งตรงข้ามกับเฉินฮวนฮวน เขาจ้องหน้าเธออย่างไม่วางตา

เฉินฮวนฮวนรู้สึกได้ถึงสายตาที่มองเธออย่างโจ่งแจ้งของเขา อย่ามองไป มองไปนอกหน้าต่าง อย่ามองเขา เธอเมินเฉยต่อสายตาคู่นั้น

“อะแฮ่ม!” เฟิงหานชวกระแอมไอขึ้น ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ผมแก่กว่าคุณแค่เก้าปีเองนะ”

ปีนี้เขาอายุ 29 เฉินฮวนฮวนอายุ 20 พวกเขาต่างก็อายุขึ้นเลข 2 เธอพูดว่าเขา “แก่” ได้อย่างไร

เอะอะอะไรก็เรียกเขาว่าคนแก่ เฟิงหานชวนโกรธจนเจ็บปวดรวดร้าวไปถึงตับไตไส้พุงเลยทีเดียว

แม้ว่าเมื่อคืนตัวเองจะทำเรื่องผิดศีลธรรมจริงๆ เขาหุนหันพลันแล่นจูบผู้หญิงคนนี้อย่างดุเดือด แต่เขาก็ขอโทษเธอไปแล้ว ทำไมเธอถึงยังค้างคาใจอีก