อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 239

“ฮวนฮวน ความหมายของคุณก็คือไม่ให้รุ่มร่ามข้างถนน แต่หลังจากที่กลับบ้านไป.......” เฟิงหานชวนส่งเสียงหัวเราะเบา ๆ

สำหรับเขาแล้ว เฉินฮวนฮวนไร้ซึ่งความกลัวและขลาดกลัวใด ๆ ดังนั้นเขาจึงพยายามที่จะลวนลามเธอ เพราะจะทำให้เธอหลุดพ้นจากเงาภายในจิตใจของเธอได้

“ไม่ ไม่ใช่นะ เฟิงหานชวน คุณ......” เฉินฮวนฮวนผลักผู้ชายตรงหน้าออกไป ก่อนจะรีบลุกขึ้นมานั่ง ให้ตัวเองและเฟิงหานชวนรักษาระยะห่างระหว่างเบาะคนขับและเบาะข้างคนขับไว้

“ผมทำไม? ฮวนฮวน คุณเขินเหรอ?” เฟิงหานชวนมองออกอย่างชัดเจน ใบหน้าของเฉินฮวนฮวนแดงระเรื่อและค่อย ๆ ลามไปถึงลำคออย่างเห็นได้ชัด

“เปล่าสักหน่อย ฉันไม่ได้เขินนะ ฉันละอายใจต่างหาก!” เฉินฮวนฮวนม้วนผมเล็กน้อย พร้อมกับรู้สึกร้อนผ่าวอยู่บริเวณหน้าผาก เธอกัดริมฝีปากเล็กน้อย และพูดด้วยเสียงเบา ๆ ว่า : “เพราะคุณเลย วันนี้ฉันเลยเสียหน้า”

“อือ? เพราะผม?” เฟิงหานชวนไม่เข้าใจ

เฉินฮวนฮวนชำเลืองตามองไปทางเขา จากนั้นก็หันกลับมามองทางข้างหน้าอีกครั้ง และบ่นพึมพำว่า : “คุณไม่เห็นฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าใช่ไหมเนี่ย?”

“อ่อ ไม่สิ วันนี้คุณออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้า ก็เลยไม่เห็นว่าฉันแต่งตัวออกจากบ้านยังไง” เธอพบว่าตัวเองนั้นเข้าใจผิด ก็เลยรีบแก้ต่าง

“ฮวนฮวน มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? คุณเปลี่ยนชุด? ผมก็ว่าอยู่ว่าทำไมชุดนี้ถึงไม่ค่อยเหมือนกับสไตล์ที่คุณชอบแต่งเป็นประจำ” เฟิงหานชวนขมวดคิ้วเข้าหาเล็กน้อย พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ช่างเถอะ ๆ ไม่มีอะไรหรอก เรากลับกันเถอะ จอดรถข้างทางแบบนี้มันดูไม่ดี” เฉินฮวนฮวนรีบส่ายหน้าทันที ถึงอย่างไรการพูดคุยอยู่ข้างทางก็เป็นเรื่องแปลกมากพออยู่แล้ว

มุมปากของเฟิงหานชวนกระตุกยิ้ม น้ำเสียงกลับยังคงราบเรียบเช่นเดิม แต่ความหมายที่แฝงอยู่ภายในกลับคลุมเครืออยู่ไม่น้อย : “คุณหมายความว่า กลับไปค่อย ๆ คุยกันงั้นเหรอ?”

“อื้อ” เฉินฮวนฮวนไม่อยากคิดมาก ก็เลยพยักหน้ากลับไป

“ได้ งั้นเรากลับกันเถอะ” ในขณะที่พูด เฟิงหานชวนก็รีบสตาร์ทรถและเหยียบคันเร่งออกไปทันที

.......

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

เฟิงหานชวนก็ได้ขับรถมาจอดอยู่หน้าคฤหาสน์หลังหนึ่ง แต่เฉินฮวนฮวนกลับพบว่า นี้ไม่ใช่บ้านตระกูลเฟิง

“อาฟาน ที่นี่ที่ไหน?” เฉินฮวนฮวนถามขึ้นด้วยความสงสัย

“นี่คือบ้านที่เราจะอยู่ด้วยกันยังไงล่ะ” เฟิงหานชวนรีบตอบกลับไป

“บ้านที่เราอยู่ด้วยกัน? แล้วคืนนี้เราไม่กลับบ้านตระกูลเฟิงเหรอ? “เฉินฮวนฮวนเกิดความแปลกใจ เรื่องนี้ทำให้เธอค่อนข้างตั้งตัวไม่ทัน

“ก่อนที่คุณจะไปค่าย เรานัดกันแล้ว หลังจากที่คุณกลับมา เราจะย้ายออกจากบ้านตระกูลเฟิง?” เฟิงหานชวนเอื้อมมือออกไปลูบผมที่ตรงเรียบของเธอ พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

เฉินฮวนฮวนพยักหน้า และตอบกลับไปว่า : “อื้อ เรานัดกันไว้แล้วจริง ๆ แต่เรายังไม่ได้เก็บกระเป๋าเลยนะ”

“ผมให้คนไปหาซื้อเสื้อผ้าและของใช้และของที่จำเป็นมาเพิ่มแล้ว ซึ่งเพิ่มเติมได้ตลอดเวลา” เฟิงหานชวนเคาะไปบนศีรษะของเธอเบา ๆ ก่อนจะเปิดประตูและลงจากรถ

ถึงแม้ว่าเฉินฮวนฮวนจะรู้สึกตั้งตัวไม่ทันก็ตาม แต่ถึงอย่างไรก็ได้มีการพูดคุยกันแล้วก่อนหน้านั้น ซึ่งเธอเองก็ยอมรับความจริงเรื่องนี้นานแล้ว

ในขณะที่เธอหันข้างกำลังจะเปิดประตูรถนั้น เฟิงหานชวนก็ได้เดินอ้อมรถมาถึงฝั่งของเธอแล้ว จากนั้นก็ช่วยเปิดประตูรถให้กับเธอและกุมมือของเธอลงจากรถ

สำหรับการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเฟิงหานชวน ได้สร้างความอบอุ่นภายในหัวใจให้กับเฉินฮวนฮวนไม่น้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งกลิ่นมินต์จากร่างกายของเขาที่ให้ความรู้สึกสบาย เธออดเอื้อมมือทั้งสองข้างออกไปกอดเฟิงหานชวนไม่ได้

มือของเฟิงหานชวนที่กำลังจะปิดประตูรถนั้นได้หยุดชะงักค้างกลางอากาศทันที เขาไม่ได้ขยับตัว ปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้กอดตัวเองต่อไป

เฉินฮวนฮวนนำหน้าซุกเข้าไปในอ้อมกอดของเฟิงหานชวน เธอสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะคลี่ยิ้มด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข : “อาหาน อ้อมกอดของคุณอบอุ่นที่สุดเลยค่ะ”

“แล้วเมื่อกี้ใครกันนะที่ผลักผม?” เฟิงหานชวนตั้งใจถามขึ้น

เฉินฮวนฮวนรีบปล่อยเขาทันที จากนั้นก็เงยหน้าขึ้น ใบหน้าที่ขาวนวลเนียนนั้นได้มองไปยังผู้ชายตรงหน้า ก่อนจะเม้มปากเล็กน้อยและพูดว่า : “แล้วใครใช้ให้คุณพูดเรื่องพวกนั้นเล่า........”

ในตอนที่รถจอดอยู่ข้างทางนั้น เฟิงหานชวนทั้งขบทั้งกัดใบหูของเธอ และยังพูดว่าจะลงโทษเธอะไรก็ไม่รู้ด้วย ดังนั้นเธอก็เลยผลักเขาออกไป

“ผมไม่พูดแล้วก็ได้ มานี่มา มากอดหน่อย” เฟิงหานชวนกางมือทั้งสองข้าง จากนั้นก็ดึงตัวเธอเข้ามากอดแน่น โดยไม่ได้สนใจว่าเธอจะยอมหรือไม่แต่อย่างใด

เฉินฮวนฮวนก็ไม่ได้ขัดขืน ปล่อยให้เฟิงหานชวนกอดตัวเองอย่างว่าง่าย อีกทั้งแขนเรียวเล็กทั้งสองข้างของเธอก็กำลังโอบกอดรอบเอวที่แข็งแรงของผู้ชายคนนี้ด้วย

หลังจากนั้น มือเล็ก ๆ ก็ทำการกระแทกเข้าใส่อย่างไม่พอใจ และพูดอย่างทอดถอนใจว่า : “อาหาน ทำไมรูปร่างของคุณถึงได้ดีแบบนี้นะ~”

เฟิงหานชวนตัวแข็งทื่อไปในทันที จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า : “แซวผมอีกแล้วอ่อ?”

“เปล่านะ ฉันก็พูดไปงั้นแหละ ทำไมคุณถึงชอบเข้าใจผิดอยู่เรื่อยเลย?” ครั้งนี้เฉินฮวนฮวนไร้เดียงสาจริง ๆ

เธอแค่ทอดถอนใจกับรูปร่างที่น่าดึงดูดใจของเฟิงหานชวน ผลสุดท้ายผู้ชายคนนี้กลับคิดว่าเธอจะแซวเขา ซึ่งในความเป็นจริงเธอไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นเลย

“คุณไม่ได้แซวผมจริง ๆ เหรอ?” เฟิงหานชวนก้มหน้าลง ก่อนที่ฝ่ามือจะเลื่อนมาตรงลำคอด้านหลังของเธอ จากนั้นก็ยื่นหน้าไปตรงหน้าของเธอ และถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“ไม่ได้แซวจริง ๆ นะ” เฉินฮวนฮวนรีบส่ายหน้า ก่อนจะยกมือขึ้นมาทำสัญลักษณ์สาบาน พร้อมกับแสดงความบริสุทธิ์ใจ : “ถ้าฉันตั้งใจจะแซวคุณจริง ๆ ขอให้ฟ้าผ่าเลย”

“ชู่ว์!” นิ้วชี้ของเฟิงหานชวนเลื่อนมาแตะที่ปากของผู้หญิงตรงหน้าทันที เพื่อให้เธอหยุดพูด