อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 351

กลางดึก มีหมอกบางเป็นชั้นในตอนกลางคืน

เนื่องจากเวลาที่ต่างกัน เป๋าฮวนเคยผ่านเวลากลางวันที่นี่มาก่อน แล้วค่อยถึงเวลากลางคืน

สภาพอากาศในประเทศเฉินค่อนข้างชื้น ตอนเป๋าฮวนมาครั้งแรกก็ไม่ชินกับมันมากนัก

แต่ตอนนี้สำหรับเธอ มันเป็นความเคยชินไปแล้ว

เธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จในตัวมีกลิ่นหอมจางๆ สวมชุดนอนผ้าไหมที่ทำขึ้นเอง นั่งเหม่อลอยบนเก้าอี้หวาย

มองดูท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ไม่มีที่สิ้นสุด เป๋าฮวนไม่ได้รู้สึกง่วงนอนเลย

หรือเป็นเพราะได้นอนบนเครื่องบิน หรือบางทีอาจจะเป็นคำพูดเหล่านั้นที่ลุงเป๋าเฉินพูด หรืออาจเป็นเพราะ......ผู้ชายคนนั้น

สรุปก็คือเธอไม่อยากนอนเลย

เธอยกแขนขึ้น ยังมีรอยแดงเข้มบนแขนของเธอ เธอส่องกระจกในห้องน้ำเมื่อครู่นี้ ที่คอกระดูกไหปลาร้าก็มีที่แผ่นหลังของเธอยิ่งมีมากกว่าอีก

ในใจอดไม่ได้ที่จะนึกถึงฉากเมื่อคืนนี้ และใบหน้าก็แดงขึ้นโดยไม่รู้ตัว

เป๋าฮวนลุกขึ้นจากเก้าอี้หวายพร้อมกับเสียง"ชู่ว์" หันตัวและเดินเข้าห้องนอนของตัวเอง เข้าไปในผ้าห่มและหยิบโทรศัพท์มือถือที่โต๊ะข้างเตียง

ปลดล็อกรหัสโทรศัพท์แล้วเธอก็เปิดอัลบั้มรูปทันที รูปถ่ายร่างเปลือยเปล่าของเฟิงหานชวนเป็นจำนวนมากก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์

มือของเขาถูกแยกออกจากกันและผูกติดกับด้านซ้ายและขวา และในตอนท้ายยังมีวิดีโอ เป๋าฮวนกดเข้าไปดู

ในห้องมีเธอเพียงคนเดียว ดังนั้นเธอจึงเปิดดูโดยตรง

เป๋าฮวนมองชายหนุ่มในวิดีโออย่างจริงจัง ดูผลงานชิ้นเอกเมื่อคืนของตัวเอง

จากนั้นก็หน้าแดงและใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ

เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าเฟิงหานชวนจะถูกเธอกลั่นแกล้ง และมีวันที่ตกอยู่ในกำมือเธอ

เพียงแต่ว่า เธอจำทุกสิ่งทุกอย่างของเมื่อคืนได้ แม้ว่าอยู่ในกำมือเธอตอนแรก แต่หลังจากนั้น......

เป๋าฮวนถอนหายใจ สุดท้ายแล้วเธอก็ไม่สามารถเอาชนะเฟิงหานชวนได้

"ฮวนฮวน"

ทันใดนั้น เสียงที่ทุ้มลึกดั่งแม่เหล็กของชายคนนั้นก็ดังขึ้น

เป๋าฮวนก้มลงมองที่วิดีโอบนโทรศัพท์มือถือ วิดีโออยู่ในสถานะที่หยุด เธอจำได้ว่าเมื่อครู่เธอได้หยุดวิดีโอแล้ว

แล้วทำไมเธอถึงได้ยินเฟิงหานชวนเรียกชื่อเธอ?

ขณะที่เป๋าฮวนกำลังสงสัย จู่ๆก็ได้ยินความเคลื่อนไหวบนระเบียง เธอลุกจากเตียงทันทีและเดินไปที่หน้าต่างสูงจากเพดานจรดพื้นแล้วเปิดผ้าม่านออก

ในตอนนี้เธอยืนโง่อยู่กับที่

ใบหน้าที่คุ้นเคยไม่มีใครเทียบ ชายหนุ่มคนที่ทำให้เธอคุ้นเคยไม่มีใครเทียม ยืนอยู่บนระเบียงห้องนอนของเธอ

เป๋าฮวนขยี้ตาโดยไม่รู้ตัว เธอสงสัยว่าตัวเองประสาทหลอนหรือเปล่า? แต่เมื่อเธอลืมตากว้าง ชายหนุ่มก็ทำปากจู๋ให้เธอ

เฟิงหานชวนเดินมาข้างหน้าไม่กี่ก้าวก็ยืนอยู่หน้าเธอ เพียงแต่ทั้งสองคนถูกคั่นด้วยกระจกบานหนึ่ง

เป๋าฮวนตกตะลึงอย่างแท้จริง นี่คือเฟิงหานชวนที่มีชีวิต คือเฟิงหานชวนตัวเป็นๆ

เพียงแค่ว่า.....เฟิงหานชวนมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?

เฟิงหานชวนมาหาถึงตระกูลเป๋าหรือ?

เพียงแต่ว่า การรักษาความปลอดภัยของตระกูลเป๋านั้นเข้มงวดมาก จู่ๆเขาโผล่มาที่ระเบียงของเธอได้ยังไง?

ในขณะที่สมองของเธอว่างเปล่า เฟิงหานชวนก็เดินมาถึงหน้าประตูกระจก เปิดประตูและเดินเข้ามา เขาเดินมาจนถึงข้างเธอถึงหยุดฝีเท้า

เป๋าฮวนหันกลับมากะทันหัน หันหน้าไปทางเฟิงหานชวนและเปิดปาก แต่พูดอะไรไม่ออกสักคำ ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ

“คุณ.....คุณ……”

“ฮวนฮวน คุณต้องการที่จะถามผมว่าเข้ามาได้อย่างไรใช่มั้ย?” ใบหน้าของเฟิงหานชวนไม่มีความโกรธเลย กลับมีร่องรอยของความได้ใจบนใบหน้า

“อืม” เป๋าฮวนประหลาดใจจริงๆ และรอไม่ไหวที่จะพยักหน้า

“ผมสืบที่อยู่ของบ้านคุณพบ พาคนนั่งเครื่องบินมาที่ประเทศเฉิน จากนั้นก็ใช้เฮลิคอปเตอร์ตรวจสอบพื้นที่ของบ้านคุณ และกระโดดลงจากเฮลิคอปเตอร์โดยตรง” เฟิงหานชวนตอบอย่างจริงจัง

“อะ อะไรนะ? กระ...... กระโดดลงมาโดยตรง?” เป๋าฮวนตกใจยิ่งกว่าเดิม รู้สึกเพียงว่าดวงตาดับมืด

เพราะเธอสามารถสรุปได้ว่าเฮลิคอปเตอร์ขับสูงมาก ไม่อย่างนั้นรปภ.ของตระกูลเป๋าต้องเห็นแน่ แต่ถ้าเฮลิคอปเตอร์อยู่สูงมาก เฟิงหายชวนกระโดดลงมาได้อย่างไร?

“ไม่ต้องห่วง ผมมีร่มชูชีพ” เฟิงหานชวนขดริมฝีปากเบาๆและก้าวเข้ามาใกล้เป๋าฮวนอีกก้าว

เป๋าฮวนก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว แต่ไม่ค่อยเชื่อคำพูดของเฟิงหานชวนแล้วพูดอย่างจริงจังว่า: "คุณโกหกฉันหรือ? ความปลอดภัยของตระกูล เป๋าแข็งแกร่งมาก แม้ว่าคุณจะมีร่มชูชีพแล้วคุณเดินมาที่ห้องของฉันได้ยังไง? ไม่มีใครตรวจเจอคุณเหรอ?”

ถ้าไม่มีใครตรวจเฟิงหานชวน พรุ่งนี้เป๋าฮวนจะต้องเตือนเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ปฏิบัติหน้าที่ในวันนี้

“ที่จริงผมเตรียมใจที่จะถูกจับโดยตระกูลเป๋าของพวกคุณ แต่...…” วันนี้เฟิงหานชวนอารมณ์ดีและพูดตามจริงว่า: “พระเจ้าช่างสวยงาม ผมลงจอดที่หน้าห้องของคุณพอดี และยื่นมือจับราวที่ระเบียงของคุณแล้วกระโดดเข้ามาที่ระเบียง”

“ดังนั้น จึงไม่มีใครสังเกตเห็นผมชั่วขณะ เว้นแต่จะถูกกล้องวงจรปิดถ่ายไว้” เขากล่าวเสริมขึ้นอีกไม่กี่ประโยค

เป๋าฮวน : "......"

นี่มันคืออะไรกับอะไรกันเนี่ย?

“คุณ......เฟิงหานชวน ดังนั้น คุณมาทำอะไรที่ประเทศเฉิน?” เป๋าฮวนขมวดคิ้วและถาม

“ผมมาที่นี่เพื่อถามคุณให้ชัดเจน!” สีหน้าของเฟิงหานชวนเปลี่ยนไปกะทันหัน เปลี่ยนเป็นหมองคล้ำและหมองคล้ำมาก

เสียงเหมือนถูกบีบออกจากช่องว่างระหว่างฟัน ท่าทางแตกต่างจากเมื่อครู่อย่างกับคนละคน

เป๋าฮวนกระตุกมุมปากและถามกลับว่า "มีอะไรน่าถาม? คงไม่ใช่เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นกับเราเมื่อคืนนี้ ทั้งหมดก็เป็นชายหญิงที่โตแล้ว คุณคงไม่คิดที่จะให้ฉันรับผิดชอบใช่ไหม? "

“ใช่” ชายหนุ่มพูดอย่างหนักแน่น

“......” เป๋าฮวนพูดไม่ออกและโต้กลับทันที: “คุณไม่ใช่ผู้ชายบริสุทธิ์ซะหน่อย ยิ่งกว่านั้นคุณเป็นคนเริ่มไม่ใช่เหรอ? ฉันไม่ได้บังคับคุณซะหน่อย คุณมีสิทธิ์อะไรที่จะให้ฉันรับผิดชอบ?”

“คุณบังคับผมก่อน และผมเป็นคนเริ่มในภายหลังเพราะสัญชาตญาณ” เฟิงหานชวนตอบด้วยใบหน้าจริงจัง

“......” เป๋าฮวนไม่รู้จะพูดอะไรในขณะนี้

เธอเกาหัวแล้วมองไปยังชายที่หม่นหมองตรงหน้าและอธิบายว่า “ที่จริงแล้ว ความหมายที่ฉันทำเมื่อคืนนี้คือการชดเชยเรื่องก่อนหน้านี้ที่บลูส์คลับ ดังนั้นคุณไม่มีสิทธิ์ที่จะให้ฉันรับผิดชอบ”

“คุณหมายถึงชดเชยเรื่องคืนนั้นที่บลูส์คลับ?” ดวงตาของเฟิงหานชวนหมองลง

“ใช่สิ อย่าลืมว่าคุณก็เคยทำเรื่องที่เกินไปแบบนี้กับฉันมาก่อน ดังนั้นสิ่งที่ฉันทำกับคุณ คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะจับฉันไว้ พวกเราถือว่าหายกัน!” เป๋าฮวนสองมือเท้าเอว เพราะมีเหตุมีผลก็กลายเป็นมีความชอบธรรมขึ้นมา

“เพราะอะไร?” เฟิงหานชวนก้าวถอยหลัง พึมพำสามคำนี้ออกมา

“อะไรเพราะอะไร?” เป๋าฮวนขมวดคิ้วและถามว่า: “หรือฉันพูดผิดเหรอ?”

“ไม่ใช่เพราะเรื่องนี้ แต่เป็นเพราะหลิวหลี่ถงและหลิ่วเยว่เอ่อร์ คุณบอกเองว่าอยากเห็นพวกเขาเผชิญหน้ากันไม่ใช่เหรอ? ทำไมคุณถึงรีบร้อนจากไป?” เฟิงหานชวนไม่เข้าใจมาตลอดทาง

เขาไม่เข้าใจมาตลอดว่าทำไมเป๋าฮวนถึงวิ่งเร็วขนาดนี้

แม้ว่าเธอจะไม่ต้องการอยู่เคียงข้างเขา แต่ด้วยสถานะของเธอตอนนี้ ตัวเขารั้งเธอไว้ไม่อยู่ ทำไมไม่รอค้นหาความจริงของเรื่องนี้ กลับรีบหนีจากไป?

ราวกับว่ารอไม่ไหวที่จะหลบหนีเขา ไม่ต้องการเห็นเขาอีกตลอดชีวิต และดูเหมือนว่าจะไม่สนว่าเรื่องจริงตอนนั้นคืออะไร แค่คิดที่จะไปจากเขา

อันที่จริง หัวใจของเฟิงหานชวนตึงเครียดอยู่ตลอด

“ฉัน.....” เป๋าฮวนจู่ๆก็พูดไม่ออก

ความคิดที่จะกลับไปประเทศเพราะเธอต้องการนำผลผลิตจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งการเผชิญหน้าระหว่างหลิวหลี่ถงและหลิ่วเยว่เอ่อร์ไว้เบื้องหลัง

สำหรับเธอ ความจริงของตอนนั้นจะเป็นยังไง ก็ดูเหมือนจะไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว เธอแค่ต้องการให้ตระกูลเป๋ามีทายาทเท่านั้น

“ตึ่งตึ่งตึ่ง!”

ในเวลานี้มีเสียงเคาะหน้าประตูดังขึ้น

“คุณหนูใหญ่ ขอถามหน่อยว่าต้องการผลไม้ไหมคะ?” จากนั้นเสียงของหญิงวัยกลางคนก็ดังขึ้น

เมื่อเป๋าฮวนได้ยินว่าเป็นเสียงของซูซาน ถึงนึกขึ้นได้ว่านี่เป็นเวลาทานผลไม้ในตอนกลางคืนของเธอ

ซูซานเป็นสาวใช้ที่ดูแลอาหารการกินและชีวิตประจำวันของเธอหลังจากที่เธอย้ายมาอยู่บ้านตระกูลเป๋า

เพียงแต่ว่า ชายหนุ่มด้านหน้ายังคงยืนอยู่ที่นี่ หากซูซานเห็นเข้า จะต้องบอกคุณตาอย่างแน่นอน

ถ้าคุณตารู้ว่าเฟิงหานชวนกล้าบุกเข้ามาในบ้านตระกูลเป๋า ไม่มีทางปล่อยเฟิงหานชวนอย่างแน่นอน

“ไม่ต้อง คืนนี้ไม่ต้องกิน” เป๋าฮวนตอบ

“แต่คุณหนูใหญ่ ตอนเย็นคุณไม่ได้ทานอาหารเย็นมากนัก ไม่หิวหรือ? ไม่ต้องทานผลไม้สักหน่อยจริงๆหรือ? คุณรู้สึกไม่สบายหรือเปล่า ต้องการให้ฉันโทรเรียกหมอให้ไหม?” ซูซานถามด้วยความเป็นห่วง เพราะเธอรู้ดีถึงการทำงานและพักผ่อนของเป๋าฮวน ดังนั้นเธอจึงรู้สึกแปลกๆ

“ฉันไม่หิว เพิ่งกลับมาจากประเทศฮัว คงเพราะเวลาที่แตกต่าง เธอไปพักผ่อนเถอะ” เป๋าฮวนแสร้งทำเป็นตอบอย่างสงบนิ่ง

“ก็ได้ค่ะ คุณหนูใหญ่ ถ้าคุณมีอะไรให้รับใช้ เรียกชั้นได้ตลอด” น้ำเสียงของซูซานแสดงความเคารพอย่างมาก

"ได้"

เธอจากไปพร้อมกับเสียงฝีเท้า เป๋าฮวนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกในทันที แต่ทันทีที่เธอลืมตาขึ้น เธอเกือบจะตกเข้าไปอยู่ในวังวนอันมืดมิด

“คุณรีบไปเถอะ!” เป๋าฮวนเร่งชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้า

“ทำไมคุณไม่บอกสาวใช้ของคุณล่ะ?” เฟิงหานชวนถามเธอ

“ฉัน......” เป๋าฮวนชะงัก แต่ไม่นานก็สงบสติอารมณ์ได้และกล่าวว่า “หากคุณถูกจับได้ คุณจะลำบาก”

“ลำบากยังไง?” เฟิงหานชวนถามอีก

“คุณตาของฉันน่ากลัวมาก คุณบุกเข้าตระกูลเป๋ากลางดึก อย่างน้อยก็ให้คนทุบตีคุณอย่างหนัก แล้วส่งตัวไปที่โรงพักจำคุกสักระยะ ให้คุณกินไม่อิ่มดื่มไม่พอนอนไม่สบาย! " เป๋าฮวนพูดขู่

“พรุ่งนี้ผมถึงจะไปได้” เฟิงหานชวนท่าทีที่ดูสงบนิ่ง

“เพราะอะไร? คุณต้องไปเดี๋ยวนี้!” เป๋าฮวนเป็นกังวล

“คนของผมไปแล้ว คุณจะให้ผมไปยังไง? ถ้าตอนนี้ผมออกไปจากประตูห้องคุณ หรือกระโดดลงไปจากระเบียงของคุณ จะมีผลลัพธ์เดียวเท่านั้น——ก็คืออย่างที่คุณพูดเมื่อครู่

เป๋าฮวน : "......"

“แล้วคุณยังจะไล่ผมไปหรือเปล่า?”

“แล้วพรุ่งนี้พวกเขาจะมารับคุณเมื่อไหร่?” เป๋าฮวนถามด้วยสีหน้าที่ยุ่งเหยิง

"มาแต่เช้า" เฟิงหานชวนตอบ "ดังนั้น ผมขออยู่ที่ห้องคุณหนึ่งคืน"

“คุณพูดว่าอะไรนะ?” เป๋าฮวนใช้มือปิดที่ด้านหน้าตัวเองทันที

เฟิงหานชวนหัวเราะเบาๆ หันหลังและเดินไปที่ห้องน้ำแล้วพูดว่า “ไม่ต้องห่วง ผมมาเพื่อถามคุณให้ชัดเจน ไม่ได้มาทำอะไรคุณ”

เฟิงหายชวนอารมณ์ดีขึ้นในทันทีเพราะเขาเห็นว่าเป๋าฮวนเป็นห่วงเขา กังวลว่าคุณตาของเธอจะเจอเขา กังวลว่าเขาจะถูกคุณตาของเธอลงโทษ

เฟิงหายชวนไปอาบน้ำ แต่เป๋าฮวนกลับเดินไปมาในห้อง

สมองของเธอยังอยู่ในสภาพมึนงงมาจนถึงตอนนี้ เพราะเธอไม่เคยคาดคิดว่าเฟิงหานชวนจะหาตระกูลเป๋าพบ และทำทุกวิถีทางเพื่อตามหาเธอที่นี่ โดยไม่นึกถึงผลที่ตามมาทั้งหมด

ถ้าร่มชูชีพเกิดผิดปกติหล่ะ? ถ้าเขาลงจอดในเขตสำคัญของตระกูลเป๋าแล้วถูกหน่วยสืบลับของตระกูลเป๋าจับได้?

เป๋าฮวนไม่กล้าคิดต่อไปอีก

เสียง "คลิ๊ก" ในขณะนั้นประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก

เป๋าฮวนหันไปมองและชะงักงันอีกครั้ง

เฟิงหานชวนเดินออกจากห้องน้ำด้วยผมเปียกชุ่ม และทั้งเนื้อทั้งตัวเขาสวมกางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียวเท่านั้น

กล้ามเนื้อทั้งร่างเผยความชัดเจนไม่มีใครเทียบและคมชัดไม่มีใครเทียม