อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 392

เป๋าฮวนประหลาดใจทันที

เธอเข้าใจเฟิงหานชวนผิดหรือ? ดังนั้นเขาไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น

ขณะที่เธองุ่มง่ามอยู่นั้น เฟิงหานชวนได้อุ้มเธอไปถึงที่ชั้นสามแล้ว พาเธอเข้าไปที่ห้องนอนที่เคยเป็นห้องหอของพวกเขา

เป๋าฮวนมองดูภาพคุ้นตาตรงหน้า รู้สึกว่าปลายจมูกของเธอมีเมื่อยเล็กน้อยอย่างไม่มีเหตุผล หากไม่ใช่เพราะเรื่องเหล่านั้นเมื่อสามปีก่อน เธออาจจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ตลอดมา

“นี่คือห้องนอนของคุณ ฉันไม่ควรอยู่ที่นี่ มีห้องรับแขกไหม?” เป๋าฮวนจำได้ว่ามีห้องรับแขก ห้องของแม่บ้านหลี่อยู่ชั้นสอง และชั้นสองยังมีห้องว่างอื่นๆอีก

“ห้องรับแขกมีแต่ยังไม่ได้เก็บกวาด เตียงใหญ่มาก นอนที่นี่ไม่ได้เหรอ?” ดวงตาสีเข้มของเฟิงหานชวนดูอ่อนโยนมาก ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง และเขามองดูเธออย่างเงียบ ๆ : “ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก หรือไม่ ผมนอนที่พื้นก็ได้”

เป๋าฮวน: "......คุณกำลังเล่นกลเจ็บกายอยู่เหรอ?"

เฟิงหานชวนปฏิเสธ: "ผมเปล่า ผมพูดจากใจจริง"

เป๋าฮวนพูดไม่ออก “ได้ คุณบอกว่าจะไม่ทำอะไรฉัน ฉันก็ไม่ได้รังเกียจคุณ ฉันจะไปอาบน้ำแล้วก็เข้านอน”

เป๋าฮวนก็ขี้เกียจไปห้องรับแขก เธอไม่ได้ระแวดระวังหรือป้องกันอะไรเฟิงหานชวน อย่างไรก็ตามพวกเขาได้พบกันอย่างตรงไปตรงมาตั้งนานแล้ว นอนเตียงเดียวกันก็ไม่เป็นอะไร

เมื่อเดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ของตกแต่งก็ยังเหมือนเดิม เป๋าฮวนหยิบชุดนอนแล้วเดินไปที่ห้องน้ำ

เพียงแต่ว่า หลังจากที่เธอเข้าไปในห้องน้ำ เธอก็ตะลึงเล็กน้อย ห้องน้ำนี้ไม่มีประตู ในการออกแบบก่อนหน้านี้ เฟิงหานชวนตั้งใจปรับปรุงให้เป็นห้องน้ำแบบเปิด

ถ้าเธออาบน้ำที่นี่ เฟิงหานชวนจะแอบดูไหม?

“เฟิงหานชวน ทำไมคุณไม่ติดตั้งประตูที่นี่?” เป๋าฮวนเดินไปที่หน้าประตูห้องน้ำและเห็นเฟิงหานชวนนั่งอยู่บนโซฟาข้างหน้าต่างสูงจากเพดานจรดพื้น

จากวิสัยทัศน์ของเฟิงหานชวน เป็นไปได้มากที่จะเห็นภาพข้างใน เธอรีบพูดว่า: "คุณไปรอที่ระเบียงหรือลงไปข้างล่าง ฉันอาบน้ำเสร็จแล้วจะเรียกคุณ"

“ผมจะไปสูบบุหรี่ที่ระเบียง” เฟิงหานชวนยืนขึ้น หันหลังกลับไปที่ประตู แล้วเปิดประตูระเบียง

“เดี๋ยวก่อน!” เป๋าฮวนเรียกเขาให้หยุด ขมวดคิ้วและพูดว่า “ห้ามสูบบุหรี่! สุขภาพของคุณไม่ดีอยู่แล้ว ถ้าคุณสูบบุหรี่อีก คุณอยากตายก่อนเวลาหรือไง?”

ร่างกายของเฟิงหานชวนแข็งทื่อ เขาหันหลังกลับและเขามองไปที่หญิงสาวที่อยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว สีหน้าของเขายุ่งเหยิงมาก

เขาอยากจะก้าวไปข้างหน้ากอดเธอ แต่ก็กังวลว่าเธอจะปฏิเสธตัวเขา หัวใจของเขากำลังทุกข์ทรมาน

“คุณมองฉันทำไม? รีบไปที่ระเบียง! ห่ามแอบดูฉันอาบน้ำ!” เป๋าฮวนมองเขาอย่างไร้คำพูด

เพียงแต่ว่า เมื่อเธอหันหลังกลับ มีการเคลื่อนไหวข้างหลัง และทันทีหลังจากนั้น หลังของเธอก็ถูกกดทับด้วยอกที่ร้อนระอุ

เธอรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยมาก แว๊บแรกเธอไม่ได้แม้กระทั่งคิดที่จะต่อต้านด้วยซ้ำ

เมื่อเธอฟื้นคืนสติ เธอไม่ได้ดิ้นรน การดิ้นรนนั้นเสียแรง เธอเพียงแค่ดุอย่างเย็นชาว่า “เฟิงหานชวน คุณต้องการทำอะไร?”

“ฮวนฮวน คุณหวงร่างกายผมไม่ใช่หรือ? ตอนนี้...… ยังหวงหรือเปล่า?” เขาฝังศีรษะลงบนซอกคอของหญิงสาว ดมกลิ่นของเธออย่างลึกล้ำ

เธอเป็นยาของเขา และเป็นตัวซวยของเขา และเป็นสิ่งดึงดูดเขา!

เป๋าฮวน: "???"

เธอเกือบลืมเรื่องนี้ไปเลย

เพื่อยืมยีนของเฟินหานชวน เธอทำเหมือนปลื้มร่างกายของเขา เทคนิคของเขา หลังจากนั้นทั้งสองบ้าคลั่งเป็นเวลาสองคืน

คืนหนึ่งที่ห้องเพรสซิเดนสูทของโรงแรมตี้ฮวง นั่นถือได้ว่าบ้าทั้งคืน และอีกคืนหนึ่งที่ห้องของเธอเองที่ประเทศเฉิง ซึ่งมีการเก็บอาการ

แต่ว่า ยืมแล้วสองครั้งน่าจะเพียงพอแล้ว ตอนนี้เธอไม่ต้องการยืมแล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่จำเป็นต้องเข้าไปพัวพันกับร่างกายของเฟิงหายชวนอีก!

“ตอนนี้ฉันไม่หลงแล้ว ไม่มีอารมณ์แล้ว สองครั้งก็พอแล้ว” เป๋าฮวนเม้มปากพูดปฏิเสธ

เสียงเย็นชาของหญิงสาวแสดงความเบื่อหน่ายของเธอ ซึ่งทำให้ใจของเฟิงหานชวนเย็นลงบางส่วน เขาทำดีไม่พอหรือ? ดังนั้นแค่สองครั้งก็ทำให้เธอเบื่อกับร่างกายของเขาแล้ว?

ดังนั้น แม้แต่เขาคนที่นำพาก็เบื่อแล้วหรือ?

“แล้วตอนนี้คุณหลงใคร? เวินซือเหยี่ยนหรือ? ถ้าไม่ใช่เพราะผมสร้างปัญหา คืนนี้คุณสองคนคงจะเปิดใช่ไหม!” ห้อง? เสียงของเฟิงหานชวนเปลี่ยนเป็นวิตกกังวลขึ้นมา

เป๋าฮวนขมวดคิ้วทันทีและดุว่า “เฟิงหานชวน คุณพูดบ้าอะไร! ฉันกับเวินซือเหยี่ยนเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น สองตระกูลเป็นมิตรกัน คุณอย่าสกปรกแบบนั้น!”

เฟิงหานชวนอารมณ์เสียมากในขณะนี้

เขาจับไหล่ของหญิงสาวแล้วหันเธอกลับมา ให้เธอเผชิญหน้ากับตัวเขา ดวงตาสีดำสนิทของเขาจ้องที่เธอแน่วแน่ "ฮวนฮวน คุณก็บอกว่าเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรือ?" แต่คุณก็เกิดความสัมพันธ์กับผมไม่ใช่หรือ?”

เป๋าฮวน : "......"

จู่ๆเธอรู้สึกยากที่จะโต้เถียง รู้สึกเหมือนแม้กระโดดลงไปในแม่น้ำหวงก็ไม่สามารถล้างตัวให้สะอาดได้

ตอนนี้ในสายตาของเฟิงหานชวน เธอเป็นผู้หญิงลามกที่เมื่อเห็นผู้ชายก็อยากจะลิ้มรส?

ถึงแม้ว่าจะถูกเข้าใจผิดแบบนี้ แต่เธอก็ไม่ได้อยากจะอธิบายเรื่องการยืมเมล็ดพันธุ์ เพราะเธอไม่สามารถบอกเฟิงหานชวนเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้

“จะพูดอะไรก็แล้วแต่คุณเลย ฉันขี้เกียจอธิบาย คุณปล่อยฉัน ถ้าที่คุณไม่ต้อนรับฉัน ฉันจะโทรกลับโรงแรมเดี๋ยวนี้ ให้ฉันอยู่ต่อหรือไม่อยากให้ฉันอยู่ที่นี่!” เสียงของเป๋าฮวนมีเรี่ยวไม่มีแรงและแฝงไปด้วยความโกรธ

เฟิงหานชวนปล่อยมือทันที สีหน้าของเขาแตกตื่นเล็กน้อย และรีบอธิบาย: “ฮวนฮวน ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจเข้าใจคุณผิด ผมแค่ห่วงใยคุณมากเกินไป ผมกังวลว่าคุณจะอยู่กับผู้ชายคนอื่น ดังนั้นผมเลย……”

เป๋าฮวนมองไปที่ท่าทางตื่นตระหนกของชายหนุ่ม จู่ๆหัวใจก็เต้นแรงขึ้นทันที

เธอมองออกอยู่แล้วว่าเฟิงหานชวนห่วงใยเธอและห่วงใยมากด้วย แต่เธอไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับเขาต่อไปยังไงจริงๆ

หรือบางทีเธออาจจะเคยชินกับความเป็นอยู่ในตอนนี้แล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่อยากย้อนกลับไป ยิ่งกว่านั้นเธอยังมีตระกูลเป๋าที่ต้องสืบทอด มีคุณตาที่ต้องดูแล

ดังนั้นเธอจึงไม่ได้คิดที่จะกลับประเทศฮัวเพื่อตั้งหลักปักฐาน เธอไม่สามารถเป็นภรรยาตัวน้อยที่สงบเสงี่ยมข้างกายเฟิงหานชวนได้อีก เพราะเธอไม่ใช่เฉินฮวนฮวนคนเดิมอีกต่อไป

แม้ว่าเธอจะรู้ว่าเมื่อสามปีที่แล้วเป็นความเข้าใจผิด แต่เธอก็ไม่รู้ว่าจะกลับไปอยู่กับเฟิงหานชวนอีกครั้งได้ยังไง

หรืออาจจะไม่เหมาะสมกันอีกต่อไป

“เฟิงหานชวน ในเมื่อความเข้าใจผิดในตอนนั้นคลี่คลายแล้ว ฉันก็ไม่ได้เกลียดคุณอีกต่อไป ดังนั้นฉันหมายความว่าเราอยู่กันอย่างสงบสุขเหมือนอยู่กับเพื่อน” เป๋าฮวนหยุดและพูดต่อ: “ ฉันรับปากว่าจะรับละครราชวงศ์ชิงเรื่องนั้นของเวินซือเหยี่ยน บางทีอาจเป็นแค่ความฝันธรรมดาๆ เพราะตอนที่ฉันยังเป็นเด็กฝึก ฉันฝึกหนักมาเป็นเวลานาน แต่เมื่อกำลังจะเริ่มประกวด ฉันประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์...... "

เพราะอุบัติเหตุนั้น ตอนนี้ร่างกายของฉันไม่สมบูรณ์ ลูกของฉันแท้งไปแล้ว ม้ามของฉันไม่มีแล้ว แม้ว่าตอนนี้ร่างกายของฉันจะแข็งแรงมาก ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อชีวิตปกติของฉัน แต่ฉันไม่สามารถไปเป็นเด็กฝึกได้อีก ไม่สามารถรับการฝึกฝนที่หนักแบบนั้นได้”

“การถ่ายทำเป็นตัวประกอบถือได้ว่าเป็นการเติมเต็มความฝันที่เคยอยากจะก้าวเข้าสู่วงการบันเทิง หลังจากฉันถ่ายทำเสร็จ ฉันจะกลับประเทศเฉิน บางทีฉันอาจจะไม่ได้มาประเทศฮัวบ่อยๆ อาจจะสามหรือห้าปีเพราะกิจกรรมอะไรแบบนี้ งานการกุศลอาจจะมาสักรอบ เวลาส่วนใหญ่ฉันจะอยู่ประเทศเฉิน และตอนนี้ที่นั่นถึงจะเป็นบ้านของฉัน”

“ฉันรู้สึกว่าเราไม่เหมาะสมกันแล้ว ฉันหวังว่าคุณจะไม่ยึดติดกับอดีตและมองไปข้างหน้าใหม่ อนาคตยังอีกยาวไกลและมีสิ่งที่สวยงามอีกมากมาย หรือบางทีคุณอาจจะพบคนคนนั้นที่เหมาะสมกับคุณ.......”