อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 393

คนที่เหมาะสมกับเขา?

จะมีใครเหมาะสมกับเขามากกว่าเธออีก?

ในสายตาของเขา เธอคือคนเดียว เขาไม่เคยมองผู้หญิงคนอื่น เขา...

อยากอยู่กับเธอคนเดียว

“ฮวนฮวน ถ้าคุณไม่ยอมรับผมเพราะผมอยู่ต่างประเทศ ผมย้ายไปประเทศเฉินก็ได้ ตอนนี้การติดต่อสื่อสารสะดวก ผมอาศัยอยู่ที่ประเทศเฉินนานๆได้” ดวงตาของเฟิงหานชวนเต็มไปด้วยความกังวล แต่ก็จุดไฟความหวังขึ้นอีกครั้ง

ถ้าเพราะเหตุผลนี้ มันก็สามารถพิสูจน์ได้ว่าในใจฮวนฮวนยังมีเขา

แต่เพราะปัจจัยหลายอย่าง เธอถึงไม่ยอมรับเขา

“ฉัน...” เป๋าฮวนอ้าปาก ไม่รู้จะพูดอะไร

เธอต้องการปฏิเสธ งอริมฝีปาก “กลุ่มธุรกิจหลักของคุณอยู่ประเทศฮัว ประเทศเฉินไม่เหมาะกับคุณหรอก ประเทศเฉินเป็นเพียงประเทศเล็กๆ เทียบไม่ได้กับประเทศฮัว คุณไม่จำเป็นต้องย้ายไปที่นั่น อีกอย่าง...ครอบครัวของคุณอยู่ที่นี่”

“ฮวนฮวน!” เฟิงหานชวนขัดจังหวะเธอ เขาจ้องเธอด้วยดวงตาสีดำที่เงียบสงบ และถามเธอด้วยเสียงที่จริงจังมาก: “คุณกำลังคิดแทนผม ก็เลยปฏิเสธ ใช่ไหม?”

ตอนแรกเขาคิดว่าฮวนฮวนไม่เต็มใจมาประเทศฮัว ไม่อยากอยู่ต่างประเทศ แต่เมื่อได้ยินเธอพูดต่อ สิ่งที่เธอพูดและคิด ที่จริงแล้วกำลังคิดแทนสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้นกับเขา

เธอกำลังนึกถึงเขา

“ฉัน...” เป๋าฮวนรู้สึกวูบวาบอยู่ในใจ เธอกำลังสับสนในใจ

เธอกำลังคิดแทนเฟิงหานชวน? เธอไม่ได้กำลังปฏิเสธเฟิงหานชวน?

แล้วตอนนี้เธอกำลังพูดถึงอะไรอยู่?

หรือว่า เธอยังรักเฟิงหานชวนอยู่?

เป็นไปได้อย่างไร 3ปีที่ผ่านมา เธอเกลียดเขา หลังจากที่ความเกลียดลดน้อยลง มันควรไร้ความรู้สึกไม่ใช่เหรอ?

“ฮวนฮวน ในใจคุณยังมีผม ยังรักผม ใช่ไหม?” เฟิงหานชวนถามเธอ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

เขาไม่กล้าแสดงออกมาก ระงับความตื่นเต้นไว้ เพราะเขากลัวมาก กลัวว่าจะหมดหวัง กลัวว่าเธอจะปฏิเสธ กลัวว่าเธอจะไม่ยอมรับเขา

เมื่อเป๋าฮวนได้ยินคำถามของเฟิงหานชวน เธอก็ตะลึงไปครู่หนึ่ง เธอยังคงรักเฟิงหานชวน...

เธอไม่เข้าใจ เธอไม่เข้าใจจริงๆ

ในหัวของเธอว้าวุ่นไปหมด หัวใจของเธอก็สับสนวุ่นวาย

“ฮวนฮวน คุณตอบคำถามของผมได้ไหม?” เฟิงหานชวนรู้สึกประหม่า หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ เหงื่อที่ไหลออกมาจากหน้าผากของเขาราวกับว่าหัวใจลอยอยู่ในอากาศ

“ฉัน...” เป๋าฮวนหลับตาลง เธอไม่กล้ามองตาที่คาดหวังของเฟิงหานชวน ยังคงลังเลไม่รู้จะพูดอะไร

ในวินาทีต่อมา เฟิงหานชวนก้มศีรษะลง ริมฝีปากร้อนบางของเขากดลงที่เธอ ใช้แรงทั้งหมดจูบอย่างดูดดื่ม

เป๋าฮวนไม่ขัดขืน ราวกับว่าคนทั้งคนหยุดคิดและปล่อยให้ผู้ชายจูบเธอ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เฟิงหานชวนค่อยๆปล่อยเธอ ดวงตาสีดำของเขายังคงจ้องไปที่ดวงตาของเธอ เสียงแหบของเขากล่าวอย่างเคร่งขรึม: "ฮวนฮวน ในใจคุณยังมีผม ผมมั่นใจ"

“คุณไม่ปฏิเสธผม”

“เพราะงั้นฮวนฮวน อย่าปฏิเสธอีกเลย ต่อให้คุณจะปฏิเสธ ผมก็ไม่เชื่อแล้ว”

“ฮวนฮวน ผมรักคุณ”

เมื่อได้ยินคำพูดสุดท้ายของเฟิงหานชวน เป๋าฮวนรู้สึกว่าดอกไม้ในใจของเธอกำลังจะระเบิด เธอตะลึงและไม่ตอบสนอง

เธอเม้มริมฝีปากที่เปียกของเธอ หันกลับมาอย่างรวดเร็ว หันหลังให้กับผู้ชาย และบ่นว่า: "คุณไปที่ระเบียง ฉันจะไปอาบน้ำ"

เธอต้องสงบสติอารมณ์

“ฮวนฮวน อย่าหนี” เฟิงหานชวนพูดเบาๆ จับมือเธอ ดึงเธอหันกลับมาอีกครั้ง

เป๋าฮวนทำได้เพียงเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง เธอก้มศีรษะ หลีกเลี่ยงการจ้องมองที่แผดเผาของเขา

“ฮวนฮวน คุณบอกผมมา จูบเมื่อกี้ของผม คุณรังเกียจไหม?” เฟิงหานชวนถามเธอด้วยเสียงทุ้มลึก

เป๋าฮวนตะลึงชั่วขณะ รังเกียจไหม?

ดูเหมือนว่าจะไม่มีความรังเกียจเลย

หากเธอรู้สึกรังเกียจในใจจริงๆ เธอคงไม่ยืนนิ่ง เธอจะผลักเขาออกไปอย่างแน่นอน แต่เธอไม่ทำ

“ฮวนฮวน คุณอยู่นิ่ง คุณไม่ได้ผลักผมออกไป คุณไม่ได้รังเกียจผม ใช่ไหม?” น้ำเสียงของเฟิงหานชวนหนักแน่น

ในหัวของเป๋าฮวนยุ่งเหยิงไปหมด เธอเงยหน้าขึ้นมองชายผู้น่ารักที่อยู่ตรงหน้าเธอ ปฏิเสธว่า: "ฉัน...เพราะตอนนี้ฉันไม่ได้เกลียดคุณ ฉันจึงไม่จำเป็นต้องรังเกียจคุณ แต่ไม่ได้หมายความว่าในใจของฉันยังมีคุณ...”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ ริมฝีปากของเธอก็ถูกจูบอีกครั้ง

คราวนี้รุนแรงกว่าเดิม มือของเป๋าฮวนแนบกับหน้าอกของผู้ชาย เธอต้องการผลักออกไป แต่แรงของอีกฝ่ายแข็งแกร่งเกินไป และในท้ายที่สุด เธอก็ทำได้แค่ปล่อย

“ฮวนฮวน ผมรักคุณมากจริงๆ...” ผู้ชายพูดอย่างเสน่หา ออกจากริมฝีปากของเธอ จูบหูของเธอ ค่อยๆลงต่ำ

เขาพิงใบหน้าของเขาไว้บนไหล่และคอของเธอ ดมกลิ่นของเธออย่างลึกล้ำ กลิ่นที่ทำให้เขาฝันถึง กลิ่นที่มีเฉพาะตัวเธอ

ประโยคนี้เหมือนระเบิดในใจของเป๋าฮวน

ในขณะที่เธอกำลังเคลิ้ม จู่ๆผู้ชายก็ปล่อยเธอ อ้อมแขนอันอบอุ่นนั้นก็พัดผ่านไปพร้อมกับสายลมเย็นๆ

เป๋าฮวนได้สติกลับมา เธอเงยหน้าขึ้นมองเฟิงหานชวน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน และสัมผัสของความเศร้า

หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้น

ในขณะที่เธอกำลังอ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง ผู้ชายก็หันกลับและพูดเบาๆว่า: “ผมจะรอคุณที่ระเบียง คุณไปอาบน้ำเถอะ”

หลังจากพูดจบ เป๋าฮวนยังไม่ตอบ เฟิงหานชวนก็เดินไปที่ระเบียง

เมื่อเห็นแผ่นหลังสูงของเขา เป๋าฮวนก็ตกตะลึง ส่ายหัวระงับความคิด จากนั้นหันหลังเดินเข้าห้องน้ำ ถอดเสื้อผ้าแล้วไปอาบน้ำ

อันที่จริง เธออยากอาบน้ำอย่างผ่อนคลาย แต่สถานการณ์ตอนนี้ไม่เหมาะกับการอาบน้ำ ดังนั้นเธอจึงรีบอาบ เดินออกจากห้องน้ำในชุดนอน

เธอเห็นเฟิงหานชวนยังคงยืนอยู่บนระเบียง โดยหันหลังให้เธอ ดูเหมือนเขาจะไม่เคยแอบมองเลย เธอควรจะเชื่อในนิสัยของเขา

ถ้าเขาอยากจะทำอะไรกับตัวเองจริงๆ เมื่อกี้ตอนที่จูบ เขาก็คงจะทำไปแล้ว แทนที่จะกลับไปที่ระเบียงและรอให้เธออาบน้ำ

เป๋าฮวนกัดริมฝีปาก เดินไปที่หน้าต่างสูง เปิดประตูกระจก และเดินไปที่ระเบียง

เมื่อเฟิงหานชวนได้ยินการเคลื่อนไหว เขาหันไปมองเธอและถามว่า: “อาบเสร็จแล้วเหรอ?”

“อืม คุณไปอาบเถอะ” เป๋าฮวนพยักหน้า พูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

“โอเค” เสียงของเฟิงหานชวนก็เบามากเช่นกัน เมื่อเขาเดินผ่านเธอ เขาก็คว้าแขนเธอ

เป๋าฮวนเอียงศีรษะมองเขา ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ในวินาทีต่อมา หลังจากได้ยินสิ่งที่เขาพูด ก็ขมวดคิ้วทันที

“อย่าตากลม ข้างนอกอากาศหนาว เดี๋ยวเป็นหวัด” เขาพูดเบาๆด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน จากนั้นเอื้อมมือออกไปจับแขนของเป๋าฮวน แล้วพาเธอเข้าไปในห้องนอน

หลังจากเข้าไปในห้องนอน เฟิงหานชวนก็ปล่อยมือเป๋าฮวน และเดินตรงไปที่ห้องน้ำ

แต่เป๋าฮวนยืนอยู่หน้าประตูกระจกด้วยความงุนงง เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ห้องน้ำ...