อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 394

เฟิงหานชวน ปลดกระดุมเสื้อของเขา...

ร่างกายที่บอบบาง และการถอดเสื้อผ้าที่สมบูรณ์แบบ

เมื่อเฟิงหานชวนหันกลับมา เขาก็บังเอิญมองหน้าเป๋าฮวน เป๋าฮวนหน้าแดงทันที วิ่งไปที่เตียง แล้วรีบกระโดดขึ้นไปบนเตียง

เธอเตือนเฟิงหานชวนว่าห้ามแอบมองเธอ แต่เธอกลับแอบมองเฟิงหานชวน และถูกจับได้! ! !

มันน่าอายจริงๆ!

เฟิงหานชวนจะคิดว่าเธอคิดถึงความหลังของเขาหรือเปล่า?

ท่าทางของเธอเหมือนจะคืนดีเหรอ?

แต่ถ้าเธอกับเฟิงหานชวนคืนดีกันจริงๆ พวกเขาอยู่คนละประเทศ มันคงมีความลำบากเล็กน้อย

ไกลเกินไป ระยะทางของประเทศเฉินกับประเทศฮัวห่างกันมาก

ต่อให้เฟิงหานชวนเต็มใจที่จะอยู่ประเทศเฉิน เมื่อเทียบกับเขาแล้ว เธอคงจะเห็นแก่ตัวเกินไป

ยิ่งไปกว่านั้น เฟิงหานชวนเต็มใจอยู่ประเทศเฉินระยะยาวเหรอ? ละทิ้งอุตสาหกรรมที่ใหญ่ในประเทศฮัว ละทิ้งญาติและเพื่อนในประเทศฮัว ยอมละทิ้งทุกอย่างในประเทศฮัว?

แม้ว่าเฟิงหานชวนต้องการอยู่กับเธอจริงๆ ยอมจากบ้านแดนไกลไปกับเธอ แต่ถ้าในระยะยาวล่ะ? เขาจะเสียใจทีหลังไหม?

Rกรุ๊ปที่เขาก่อตั้งขึ้น จะยอมปล่อยไปแบบนี้เหรอ?

เป๋าฮวนไม่รู้ว่าควรคิดอย่างไรกับเรื่องนี้ อย่างน้อยเธอก็แน่ใจในความคิดของเธอ เธอจะไม่อยู่ที่ประเทศฮัว เพราะคุณปู่อยู่ที่ประเทศเฉิน ครอบครัวเป๋าอยู่ที่ประเทศเฉิน

ดังนั้น ระหว่างเธอกับเขา ไม่เหมือนเมื่อก่อน เธอไม่สามารถอยู่เคียงข้างเขาได้ เหมือนเด็กผู้หญิงในเมื่อก่อน

แต่……

เมื่อนึกถึงว่าจะไม่ได้เจอเฟิงหานชวนอีก ไม่รู้ทำไม เธอรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจ

กำลังลังเล?

มีเสียงน้ำดังออกมาจากห้องน้ำ เป๋าฮวนรู้สึกคิดหนัก เหนื่อยมาก เธอไม่อยากคิดถึงปัญหาเหล่านี้อีก เธอจึงนอนตัวตรง หลับตาลง กำลังจะนอน

เวลาผ่านไปหลายนาที เธอพลิกตัวไปมา นอนยังไงก็นอนไม่หลับ

เธอลืมตาขึ้น ลุกขึ้นนั่งด้วยความหงุดหงิด วินาทีต่อมา ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างขึ้นทันใด

ผู้ชายเดินออกมาจากห้องน้ำ ส่วนบนเปลือย ส่วนล่างห่อด้วยผ้าเช็ดตัว เส้นผมที่เปียกแฉะมีน้ำหยดลงมาจนทั่วตัว

เป๋าฮวนหน้าแดง กลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว ยิ้มอย่างเชื่องช้า: "คุณ... คุณอาบเสร็จแล้วเหรอ... "

เธอทักทายเพราะเธอต้องการซ่อนความเขินอายของเธอ

“อืม” เฟิงหานชวนพยักหน้าเล็กน้อย แล้วเดินไปที่ห้องเปลี่ยนชุดข้างใน

เป๋าฮวนนั่งบนเตียงด้วยความงุนงง เกาหัวเบาๆ

หลังจากนั้นไม่นาน เฟิงหานชวนสวมชุดนอนผ้าซาตินสีน้ำเงินเข้มเดินออกมา เดินไปที่เตียง แล้วมองดูผู้หญิงที่มองเธออย่างเงียบๆ

ตอนนั้นเองที่เป๋าฮวนตระหนักได้ว่าเธอกำลังจ้องเฟิงหานชวน รีบมองไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว

“คือ ที่ฉันมองคุณฉันไม่ได้คิดอะไร ฉันแค่สงสัยนิดหน่อย” เป๋าฮวนอธิบายอย่างรวดเร็ว อย่าคิดว่าเธอกำลังมองรูปร่างเขา เธอเปล่า

“สงสัย? สงสัยอะไร?” ใบหน้าของเฟิงหานชวนปกติ ไม่แสดงสีหน้าใดๆ

“ก็คือ... ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนคุณชอบใส่เสื้อคลุมชุดนอน แต่ทำไมตอนนี้ถึงใส่ชุดนอนที่มีเสื้อและกางเกง?” เป๋าฮวนเม้มปากแล้วถาม

ในความทรงจำของเธอ เฟิงหานชวนชอบใส่เสื้อคลุม มีท่าทางที่มีเสน่ห์ชั่วร้าย เธอแทบจะไม่เคยเห็นเขาใส่ชุดนอนที่เรียบร้อยแบบนี้เลย...

เธอรู้สึก ตอนนี้เขาเหมือนเด็กน้อย

ไม่สิ เหมือนคนดี

เฟิงหานชวนไม่เป็นเด็กหรอก

“เพราะ ผมกลัวว่าคุณจะเข้าใจผิด” เฟิงหานชวนพูดอย่างจริงจัง

“เข้าใจผิด? เข้าใจผิดอะไร?” เป๋าฮวนยิ่งงงงวยมากขึ้น

“กลางคืนเราจะนอนด้วยกัน ถ้าผมแต่งตัวไม่ดี คุณจะรู้สึกว่าผมคิดจะทำอะไร ผมเลยกลัวคุณเข้าใจผิด” เฟิงหานชวนยังคงอธิบายอย่างจริงจัง

เป๋าฮวน : "..."

มุมปากของเธอกระตุกและเธอกระซิบ: "ฉันก็เข้าใจผิดอยู่ดี"

“คุณเข้าใจผิดอะไร?” เฟิงหานชวนได้ยิน ในห้องนอนที่เงียบสงบ มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้นที่อยู่ที่นั่น และยังอยู่ใกล้กันมาก

ห่างกันเพียงครึ่งเตียง

“คุณใส่หนาแน่นขนาดนี้ ฉันก็เข้าใจผิดคิดว่าคุณกลัวฉันจะข่มขืนคุณ” เป๋าฮวนกล่าวอย่างเรียบง่าย

อันที่จริงเธอไม่ได้เข้าใจผิดจริงๆ เธอแค่ไม่อยากให้เฟิงหานชวนใส่ชุดนอนแบบนี้เพียงเพราะกลัวเธอเข้าใจผิด แถมยังใส่ชุดนอนที่ตัวเองไม่ชอบ เธอจึงรู้สึกทนไม่ได้

เขาไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงเพราะเธอ

“ฮวนฮวน คุณอยากข่มขืนผม?” เฟิงหานชวนถามเธอโดยตรง

เป๋าฮวน : "..."

เธอกำลังพาตัวเองเข้าถ้ำเสือเหรอเนี่ย?

“ฮวนฮวน คุณไม่ตอบ เพราะว่า…ถ้าคุณต้องการ ผมยินดีทำกับคุณทุกเมื่อ ตามที่ผมบอกคุณตอนที่อยู่ประเทศเฉิน ผมจะเป็นคู่นอนให้คุณ แค่คุณต้องการ ผมก็จะปรากฏตัวทันที...”

"เดี๋ยวนะ!"

ก่อนที่เฟิงหานชวนจะพูดจบ เป๋าฮวนก็ยืนขึ้นด้วยความโกรธและหยุดคำพูดต่อไปของเขา

“ฉันไม่ต้องการ!” เธอหน้าแดงด้วยความโกรธ เดินไปข้างหน้าเขา แล้วพูดด้วยสีหน้าบึ้ง: “ได้โปรดอย่าพูดอะไรแบบนี้อีก มันทำให้ฉันดูเหมือนคนยังไงไม่รู้ ฉันบอกไปแล้ว สองครั้งก็พอ เพราะงั้นไม่จำเป็น เข้าใจ?”

เธอยืนอยู่บนที่นอนในขณะนี้ และเฟิงหานชวนกำลังยืนอยู่บนพื้น ความสูงของเตียง ทำให้เธอสบสายตากับเฟิงหานชวน เธอมองเขาอย่างดุดัน

จากนั้น เธอหันกลับมาอย่างดุเดือด ตั้งใจจะนั่งลงบนเตียง แต่แรงโน้มถ่วงของเธอก็ไม่สมดุล ทั้งร่างของเธอก็ล้มลงอย่างกะทันหัน

วินาทีต่อมา เธอตกอยู่ในอ้อมแขนของผู้ชาย เฟิงหานชวนรับเธอไว้

อ้อมกอดของผู้ชายอบอุ่นและสบายมาก และยังทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย ในช่วงเวลาดังกล่าว เธอรู้สึกไม่อยากลุกขึ้น อยากอยู่ในอ้อมแขนของเขาตลอดไป

เฟิงหานชวนพยุงตัวเธอขึ้น พูดเพียงสามคำ: "ระวังหน่อย"

เป๋าฮวนไม่ตอบ แต่รีบเหยียบที่นอน ขึ้นเตียงแล้วห่มผ้า เผยให้เห็นเพียงสองตา

เฟิงหานชวนไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ สีหน้าของเขาซีดมาก เขาเอื้อมมือไปปิดไฟ และเปิดโคมไฟตั้งโต๊ะสีส้มข้างเตียง ห้องก็มืดลงทันที มีเพียง แสงสีส้มแดงจางๆส่องประกาย มีบรรยากาศที่ไม่สามารถอธิบายได้

เขายกผ้าห่มผืนเดียวกันขึ้น แล้วนอนอีกด้านหนึ่งของเตียง เนื่องจากเตียงใหญ่มาก จึงยังมีระยะห่างระหว่างเขากับเป๋าฮวนหลายสิบเซนติเมตร

เขาไม่ได้เข้าใกล้เธอ ไม่พูดอะไร เพียงคลุมผ้าห่ม หันหน้าไปทางเพดาน และหลับตา

เป๋าฮวนเหลือบมองเขา เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะนอนแล้ว เธออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เฟิงหานชวนไม่อยากพูดอะไรกับเธอหน่อยเหรอ?

เป็นเพราะเธอปฏิเสธหรือเปล่า ทำให้เขารู้สึกว่าเขาหมดหวัง?

หรือว่า เขาเพียงต้องการอยู่ห่างจากเธอและไม่ต้องการให้เธอเข้าใจผิดว่าเขาจะทำอะไรกับเธอ

ถ้าเพราะไม่อยากให้เธอเข้าใจผิด แล้วตอนที่เขาจูบเธอ เขาไม่คิดอยากทำอะไรเธอเลยเหรอ?

ในสองคืนก่อน เธอเป็นคนยั่วเขา เธอริเริ่ม เขาเต็มใจที่จะถูกเธอแกล้ง เขายังเต็มใจเป็นเพื่อนแบบนั้น เพียงเพราะอยากอยู่กับเธอ

ถ้าพวกเขาเป็นเพื่อนกันแบบนั้นจริง ก็ไม่จำเป็นต้องเจอกันทุกวัน ไม่มีความสัมพันธ์ทางกฎหมายระหว่างคนทั้งสอง ยังสามารถอาศัยอยู่ในประเทศของตัวเองและมีชีวิตของตัวเองได้โดยไม่รบกวนกันและกัน

ขอแค่ได้เจอสักครั้ง

แบบนั้นเธอก็จะได้เจอเฟิงหานชวนเป็นครั้งคราว?

“เฟิงหานชวน” เธอเรียกเขาเบาๆ

ห้องเงียบไปหลายวินาที ไม่มีเสียงตอบกลับ เป๋าฮวนคิดว่าเขาหลับไปแล้ว

เธอตระหนักได้ว่าตัวเองริเริ่มอีกแล้ว ต้องการปัดเป่าความคิดนี้ เสียงของผู้ชายก็ค่อยๆดังขึ้น: “มีอะไร?”

“เอ่อ ฉัน…” เป๋าฮวนคิด ถ้างั้นก็ลองดูก่อน

“คุณอยากพูดอะไร ก็พูดเลย” เมื่อเห็นเป๋าฮวนลังเล เฟิงหานชวนก็พูดอีกครั้ง

“ฉันอยากจะบอกว่า ฉันคิดว่าเราไม่จำเป็นต้องเป็นสามีภรรยากัน การใช้ชีวิตในสองประเทศไม่เหมาะที่จะสร้างครอบครัว อย่างไรก็ตาม ความคิดของเราก็ดูเหมือนจะไม่เข้ากัน เป็นเพื่อนกันดีกว่า แล้วเจอกันบ้างเป็นครั้งคราว"