อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 395

หลังจากที่เป๋าฮวนพูดคำพูดพวกนี้จบ ก็รู้สึกเสียใจแล้ว

เพราะว่าถ้าเธอตั้งครรภ์เด็กน้อย เธอจะสามารถเป็นเพื่อนแบบนั้นกับเฟิงหานชวนได้ยังไง? เธอไม่สามารถเจอเฟิงหานชวนได้อีก!

ถ้าหากถูกเฟิงหานชวนเห็นว่าเธอตั้งครรภ์ งั้นก็จะวุ่นวายมาก

ถ้าหากเฟิงหานชวนรู้ว่าเธอท้องลูกของเขา จะต้องเอาลูกไปแน่ ๆ ดูออกได้ว่าเฟิงหานชวนชอบเด็ก

อีกอย่างเฟิงหานชวนมีบริษัทที่ใหญ่ขนาดนั้น ก็ต้องการทายาทแน่นอน

เฟิงหานชวนได้ยินคำพูดของเป๋าฮวน เขาตัวแข็งทื่อ ตกตะลึง ไม่สามารถเอ่ยปากได้เป็นเวลาอยู่นาน

“เมื่อกี้ฉันล้อเล่นนะ แค่ล้อเล่นเอง นอนเถอะ” เสียงขี้เล่นของเป๋าฮวนแฝงไปด้วยความใจฝ่อ เธอรีบพูดอธิบาย

เธอพลิกตัว หันด้านข้าง หันหลังให้เฟิงหานชวน แล้วรีบนอนหลับ แต่วินาทีต่อมา ลมหายใจอุ่นอยู่ใกล้แผ่นหลังของเธอ

จากนั้นเธอก็ถูกชายหนุ่มโอบกอดไว้แน่น

“เฟิงหานชวน ฉันล้อเล่นจริง ๆ คุณรีบนอนเถอะ!” เป๋าฮวนตกใจ ร้อนรนนิดหน่อย

โทษความต้องการทางเพศของเธอ เมื่อหัวร้อน ก็อยากจะเป็นเพื่อนนอนกับเฟิงหานชวน เธอนับถือตัวเองมากจริง ๆ

“ฮวนฮวน ผมยินยอม” เฟิงหานชวนเหมือนไม่ได้ฟังคำอธิบายของเธอ เอาหน้าซุกลงบนลำคอของเธอ หน้าฝังลึกลง เสียงทุ้มต่ำค่อย ๆ ดังขึ้น

เป๋าฮวน “...”

เธอพูดแล้วว่าเธอล้อเล่น

“ฮวนฮวน เพียงแค่คุณชอบ จะทำอะไรกับผมก็ได้หมด” เสียงของเฟิงหานชวนแฝงไปด้วยการขอร้อง ความถ่อมตน

เป๋าฮวน “???”

บ้าอะไร!

เฟิงหานชวนพูดคำพวกนี้ ทำเหมือนเธอเป็นผู้หญิงที่บ้าคลั่งโรคจิตมาก?

เพียงแต่ว่า...จู่ ๆ เธอก็นึกได้ถึงคืนนั้นที่โรงแรมตี้ฮวง เธอใช้เข็มขัดรัดมือของเฟิงหานชวน แถมยังถ่ายวิดีโอเขาอีก

ไอหยา ทำไมตอนนั้นเธอถึงได้ทำแบบนั้น!

มันไม่ใช่เรื่องที่คนปกติทำกัน

“ฉันบอกคุณไว้นะเฟิงหานชวน ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น ก่อนหน้านี้ที่ฉันถ่ายวิดีโอคุณ เพื่ออยากจะลงโทษคุณ ฉันไม่มีนิสัยแบบนั้น!”

เฟิงหานชวนเงียบอยู่ครู่หนึ่ง แล้วค่อย ๆ เอ่ยขึ้น “ฮวนฮวน ผมชอบให้คุณทำแบบนั้น”

เป๋าฮวน “???”

“เฟิงหานชวน คุณบ้าไปแล้วเหรอ? นายมีมาโซคิสม์เหรอ? นายบ้าไปแล้ว!”

เป๋าฮวนแทบจะตกใจ ทำไมเฟิงหานชวนพูดแบบนี้ออกมาได้ ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาถูกเธอถ่ายวิดีโอยังรู้สึกขายขี้หน้า ตอนนี้ทำไมถึงพูดว่าชอบล่ะ?

“ฮวนฮวน” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น ดวงตาคู่หนึ่งจ้องมองมาที่เธอ แล้วพูดเสียงต่ำ “ประเด็นหลักคือสิ่งที่คุณทำ ผมชอบทั้งหมด”

“ถ้าฉันต่อยคุณ คุณก็ชอบเหรอ?” เป๋าฮวนพูดอย่างหมดปัญญา

“ชอบ” เฟิงหานชวนตอบอย่างจริงจัง

เป๋าฮวนถูกทำให้ตกใจจริง ๆ เธอรีบยื่นมือออกไปประคองใบหน้าของเฟิงหานชวน แล้วตะโกนอย่างตกตะลึง “ตายแล้วตายแล้ว คุณอาการกำเริบแล้ว คุณอาการกำเริบจริง ๆ ยาของคุณอยู่ไหน?”

“ฮวนฮวน ผมไม่ได้อาการกำเริบ” เฟิงหานชวนจับมือของเธอไว้ เสียงอ่อนโยน น้ำเสียงใจเย็น

เขารู้ว่าในใจของเป๋าฮวนยังมีกำแพงกั้นอยู่ เขาจะต้องทำให้เธอประทับใจช้า ๆ ถึงจะได้ ในเมื่อเรื่องเมื่อสามปีที่แล้ว การแยกจากกันสามปี เธอไม่สามารถยอมรับตัวเองได้ในทันที

แต่ว่าเขาดูออกว่า เป๋าฮวนค่อย ๆ ยอมรับเขา

ดังนั้นเขาจะไม่ท้อแท้

“คุณอาการกำเริบแล้ว! อาการกำเริบแล้ว! คนป่วยไม่มีทางยอมรับว่าตัวเองป่วย!” ตอนนี้เป๋าฮวนท่าทางสุขุมมาก เธอคิดว่าเฟิงหานชวนต้องอาการป่วยกำเริบแน่!

“มีคุณอยู่ ผมไม่มีทางกำเริบ” เฟิงหานชวนหัวเราะเบา ๆ

เขารู้สึกได้ว่า ตอนนี้เขาสามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ เพราะว่าเขารู้สึกได้ว่าตัวเองมีตัวตนอยู่ในใจของเป๋าฮวน

“คุณหัวเราะ คุณยังหัวเราะอีก นี่มันเวลาสำคัญ คุณรีบบอกฉันมาว่ายาของคุณอยู่ที่ไหน!” เป๋าฮวนร้อนรนจนเหงื่อออกหน้าผาก

“ฮวนฮวน จูบผม” เฟิงหานชวนมองเธออย่างจริงจัง ยังคงพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย แถมยังยิ้มมุมปากอย่างอ่อนโยน

เป๋าฮวนสะดุ้ง “???”

“ฉันถามว่ายาของคุณล่ะ!”

ตอนสำคัญแบบนี้ ในหัวของเฟิงหานชวนคิดอะไรอยู่กันแน่?

“ฮวนฮวน ตอนนี้อาการกำเริบของผมไม่หนักเท่าไหร่ ในบ้านไม่มียา คุณสามารถทำลายสมาธิของผมได้ พาผมทำเรื่องอื่น”

ไม่มียา?

ทำลายสมาธิ?

ทำเรื่องอื่น?

เธอคิดได้ถึงคำพูดเมื่อครู่ของเฟิงหานชวน ว่าให้เธอจูบเขา การจูบสามารถทำลายสมาธิ บรรเทาอาการได้จริง ๆ เหรอ?

เป๋าฮวนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ชายหนุ่มปล่อยเธอออก พลิกตัวนอนลงบนพื้นที่ของตัวเอง

“เฟิงหานชวน?” เป๋าฮวนค่อย ๆ เรียกเขา หันหน้าไปมองเขา

เฟิงหานชวนปิดตา หันหน้าไปทางเพดาน เขาไม่ได้ตอบเธอ ไม่ขยับเขยื้อน เหมือนกับหลับไปแล้ว

จู่ ๆ เป๋าฮวนเป็นกังวลนิดหน่อย เธอรีบพยุงตัวขึ้น ขยับไปถามข้างเขา แล้วเอาหน้าแนบแก้มของเฟิงหานชวน

เธอเห็นผิวอันละเอียดอ่อนของเขา ดีกว่าผิวของผู้หญิงอีก มองไม่เห็นรูขุมขน ริมฝีปากสวยงาม ดั้งโด่ง โครงหน้าไม่มีที่ติ

ผู้ชายแบบนี้ ยีนทางพันธุกรรมดีมากจริง ๆ

เธอเม้มปาก กลืนน้ำลายโดยไม่ได้ตั้งใจ จากนั้นก็ยื่นไปข้างหน้า จูบลงเบา ๆ ลงบนแก้มของเขา

ผิวของเขาทำให้คนรู้สึกสบายจริง ๆ

เวลานี้ ชายหนุ่มลืมตาขึ้นช้า ๆ ดวงตาสีดำของเขา เผยความลึกซึ้งไม่มีที่สิ้นสุด

เขาหันหน้ามามองเธอ ทั้งสองประสานสายตากันในทันที เป๋าฮวนรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังจะถูกพัดเข้าสู่กระแสน้ำวน

“แบบนี้ได้ไหม? เลิกฟุ้งซ่านแล้วยัง?” เป๋าฮวนถามเขา

วินาทีต่อมา ริมฝีปากที่ร้อน ก็มีลมเย็นพัดมาในทันที

เป๋าฮวนกะพริบตา เมื่อกี้มันเรื่องอะไรกัน?

เหมือนกับเฟิงหานชวนจูบปากของเธอ แต่ก็แค่แตะครู่เดียว แล้วปล่อยเธอ?

“คุณ...” เป๋าฮวนอ้าปากถามขึ้น “ตอนนี้คุณดีขึ้นเยอะแล้วใช่ไหม? อาการไม่กำเริบแล้วเหรอ?”

ตอนนี้เธอสีหน้าตกตะลึงเล็กน้อย มองดูชายหนุ่มที่หน้าตาเฉยชาตรงหน้า รู้สึกเหมือนอาการป่วยของเฟิงหานชวนจะหายเป็นปกติแล้ว

“ในใจรู้สึกอึดอัด” เฟิงหานชวนมองเธออย่างจริงจัง เอ่ยขึ้นช้า ๆ

เขาไม่ได้พูดโกหก เขารู้สึกอึดอัดจริง ๆ ผู้หญิงที่รักอยู่ตรงหน้า แต่เขามักรู้สึกว่าตัวเองควบคุมได้ แล้วก็ควบคุมไม่ได้ ความรู้สึกใกล้ชิดก็ไม่ใช่ จะห่วงเหินก็ไม่เชิง ให้อารมณ์ของเขาแปรปรวนตลอดเวลา

“หา งั้นก็แสดงว่ายังมีอาการอยู่ ควรจะทำยังไงดี ที่บ้านก็ไม่มียา...” เป๋าฮวนกัดปาก ในใจรีบร้อนมากกว่าเดิม เธอรีบพูดขึ้น “ฉันพาคุณไปโรงพยาบาล!”

“ฮวนฮวน ไม่ต้องไปโรงพยาบาล” เฟิงหานชวนยื่นฝ่ามือใหญ่ของเขาออกมา จับมือเล็กของหญิงสาวไว้ เขายิ้มบาง พูดขึ้น “นอนในอ้อมกอดผม ได้ไหม?”