อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 50

ปลายจมูกของเขาได้กลิ่นหอมจางๆ ซึ่งเป็นกลิ่นกายที่เป็นธรรมชาติมาก

ไม่ใช่กลิ่นที่มาจากน้ำหอมหรือเครื่องสำอางแต่อย่างใด แต่เป็นกลิ่นที่หอมสดชื่นและทำให้คนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอยากจะสูดดมกลิ่น

ดวงตาของเธอปิดอยู่จึงทำให้เห็นขนตาที่ยาวมากของเธอ ตอนนี้เธอยังคงไม่ขยับและหลับลึกจนไม่รู้สึกตัว

มีบางอย่างดึงดูดเฟิงหานชวน ในขณะที่ร่างบางกำลังผล็อยหลับอยู่ เขาอยากจะ...

ในขณะเดียวกันเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาเสียก่อน "ตึ๊ดๆ"

มันคือโทรศัพท์ที่เขาวางไว้อยู่ที่แผงรถด้านหน้า

เฟิงหานชวนจำเป็นต้องปล่อยเเฉินฮวนฮวนแล้วเดินไปที่ที่นั่งคนขับและหยิบโทรศัพท์ออกมา

เมื่อเห็นชื่อบนหมายเลขของผู้โทรเข้ามา ใบหน้าที่ผ่อนคลายแต่เดิมของเฟิงหานชวนก็กลับแปรเปลี่ยนไปในทันใด

แต่เขาก็ยังกดรับสาย

"คุณเฟิง ฉันคิดว่าคุณจะไม่รับสายฉันแล้วซะอีก~"

เสียงที่ละเอียดอ่อนของหญิงสาวดังมาจากปลายสาย

เฟิงหานชวนขมวดคิ้ว น้ำเสียงต่ำของเขาเริ่มหมดความอดทน: "คิดข้อแลกเปลี่ยนออกแล้วเหรอ?"

เมื่อได้ยินคำพูดของเฟิงหานชวนหลิ่วเยว่เอ่อร์ก็หุบยิ้มลงทันที เธอบีบโทรศัพท์และกัดฟันแน่น

"ฉัน......พวกเราไปกันได้แค่นี้จริงๆเหรอ? ฉันไม่อยากพูดถึงเงื่อนไขใดๆเลย มันชัดอยู่แล้วว่าคุณเฟิงเป็นคนทำฉันก่อน…"หลิ่วเยว่เอ่อร์ยังคงเอ่ยถึงเรื่องในคืนนั้น

เธอไม่เชื่ออีกต่อไปแล้ว เฟิงหานชวนนั้นช่างเย็นชาจริง ๆ เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะรับผิดชอบเลย

ในขณะเดียวกันเฟิงหานชวนก็ตื่นขึ้นมาในลักษณะที่มึนงงและสับสน เสียงเรียกเข้าและเสียงโทรศัพท์สั่นปลุกเธอเล็กน้อย พอได้ยินเสียงของเฟิงหานชวน เธอจึงบังคับตัวเองให้ลืมตาขึ้นตื่นขึ้น

แม้ว่าเธอจะง่วงนอนมาก แต่เธอก็พยายามเพ่งมองออกไปข้างนอกรถและพบว่าที่นี่คือสี่แยกหน้ามหาวิทยาลัย และเฟิงหานชวนเองก็ยืนอยู่ข้างประตูรถพร้อมกับถือโทรศัพท์

เขากำลังคุยโทรศัพท์

อย่างไรก็ตามเฉินฮวนฮวนสงสัยว่าทำไมประตูเบาะหลังของเธอถึงเปิด?

เฟิงหานชวนเปิดประตูอย่างนั้นเหรอ?

เมื่อเธอเหยียดตัวเองลุกขึ้นมานั่ง เฟิงหานชวนก็หันมามองที่เธอ ทำให้ทั้งสองคนบังเอิญสบตากัน

"อา...."เฉินฮวนฮวนอยากจะพูด แต่เธอเห็นว่าเฟิงหานชวนยังคงคุยโทรศัพท์อยู่ ดังนั้นเธอจึงรีบปิดปากของเธอทันที

หลังจากนั้นเธอก็ชี้นิ้วไปทางด้านหลังและพูดว่า: "ฉันไปก่อนนะ!"

จากนั้นเธอจึงหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายและลงจากรถ เธอโบกมือลาเฟิงหานชวนก่อนจะหันเดินจากไป

แต่ทันใดนั้นเขาก็จับข้อมือเธอไว้เสียก่อน

เมื่อเฉินฮวนฮวนหันมาก็เห็นเฟิงหานชวนกำโทรศัพท์แล้วโยนทิ้งลงไปในเบาะที่นั่งคนขับ

"อาสาม คุณมีอะไรอีกหรือเปล่า?"เฉินฮวนฮวนเอ่ยถาม

"เลิกงานสี่ทุ่มใช่ไหม?"เฟิงหานชวนจ้องไปที่ดวงตาใสๆของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาและเอ่ยถาม

"อืม ใช่"เฉินฮวนฮวนพยักหน้าเหมือนคนบื้อ ตอนนี้ในใจของเธอเริ่มรู้สึกสับสนมากขึ้นกว่าเดิม

เฟิงหานชวนถามเธอว่าเลิกงานกี่โมง เขาต้องการจะทำอะไร?

ในขณะที่เธอกำลังสงสัย เสียงของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง: "ตอนค่ำหลังจากเลิกงานฉันจะมารับเธอ"

"ห้ะ?"เฉินฮวนฮวนอ้าปากค้างด้วยความตกใจ

"ไม่ได้มีเรื่องอยากให้ฉันช่วยหรอกเหรอ?"เฟิงหานชวนเม้มริมฝีปากและพูดอย่างใจเย็น