โซ่รักใยพิศวาส นิยาย บท 24

ได้ดูพระอาทิตย์ขึ้นแล้ว แน่นอนว่าต้องมาดูยามดวงตะวันตกดินด้วย ซึ่งส่วนใหญ่นักท่องเที่ยวมักมาดูช่วงเวลานี้มากกว่าแสงแรกของวัน หรืออาจพูดได้ว่าเป็นไฮไลต์ของการมาเที่ยวทะเลก็ว่าได้ ทว่าการมาดูพระอาทิตย์ตกน้ำในครั้งนี้ นานโอได้มาดูด้วย และหลังจากถ่ายรูปแห่งความประทับใจเสร็จสิ้น นานโอได้จูงเหลนชายไปวิ่งเล่นกับเหล่าลูกน้องตามที่ราซิเอลโล่บอกไว้ เป็นเพราะราซิเอลโล่ต้องการพูดคุยกับเพชรหอมเป็นการส่วนตัว

“ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย” ราซิเอลโล่เริ่มเรื่อง

“เรื่องอะไร”

“เรื่องของเรา” เพชรหอมมองหน้าผู้พูดนิ่ง “เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม”

“เหมือนเดิมงั้นเหรอ” หล่อนทวนคำพูดเขา “เหมือนเดิมที่ว่านี้หมายถึงให้ฉันเป็นเครื่องประดับบนเตียงของคุณเหมือนครั้งนั้นใช่ไหม ถ้าใช่...อย่าดีกว่า”

“ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันหมายถึง ฉันอยากรับผิดชอบเธอกับลูกไง เธอกับลูกจะได้ไม่ต้องลำบาก”

“ฉันอยู่ได้โดยไม่มีคุณ แล้วฉันก็ไม่ได้ลำบากหรือขัดสนอะไร ฉันมองหารายได้พิเศษไว้แล้ว ฉันจะเอาความสามารถในการพูดได้หลายภาษาของฉันเป็นแหล่งรายได้เสริม แล้วก็คิดว่ามันจะทำเงินให้ฉันได้มากกว่าเดิม ทำให้ชีวิตความเป็นอยู่ของฉันกับลูกดีขึ้น มันอาจไม่มากมายเท่ากับที่คุณจะให้ แต่ฉันคิดว่า ส่งเสียลูกให้ได้ดีแน่นอน ตามอัตภาพของฉัน”

เพชรหอมมองหาลู่ทางการหารายได้ด้วยการเป็นล่าม แต่เท่าที่หล่อนศึกษามา การเป็นล่ามไม่ใช่เรื่องง่าย มีความเหนื่อยและความกดดันสูง ซึ่งการเป็นล่ามให้นานโอเป็นแบบสบายๆ ไม่มีความกดดัน ทว่าหากไปทำงานกับคนอื่น หล่อนต้องเตรียมตัว เตรียมใจและเตรียมร่างกายให้เต็มที่ ทว่ารายได้ของการเป็นล่ามที่สูง เป็นเรื่องล่อตาล่อใจให้หล่อนอยากลอง ถึงแม้ว่าหล่อนก็ไม่ยึดเป็นอาชีพหลัก เป็นเพราะงานที่หล่อนทำถือว่ามั่นคงระดับหนึ่ง หล่อนจะทำอาชีพล่ามเป็นอาชีพเสริม

“ฉันรู้ว่าเธอเก่งและแกร่ง แล้วรู้ด้วยว่า เรื่องทั้งหมดเป็นความผิดของฉัน ฉันขอโทษเธออีกครั้งนะ” น้ำเสียงเขาเสมือนลุแก่ความผิดจากหัวใจ “ฉันมาขอโอกาสจากเธอ เป็นการขอโอกาสครั้งแรกละครั้งสุดท้าย ฉันอยากลบล้างความผิดที่ทำไว้กับเธอและลูก”

เพชรหอมมองเห็นความจริงใจในนัยน์ตาสีฟ้าของราซิเอลโล่ นัยน์ตาที่ทำให้หล่อนใจอ่อนยวบได้ทุกครั้งที่สบประสาน ระยะเวลาหลายวันที่ราซิเอลโล่เข้ามาในชีวิตหล่อนกับลูก เพชรหอมยอมรับว่ามีความเปลี่ยนแปลงหลายอย่าง โดยเฉพาะสภาพจิตใจของยศนัยที่โหยหาความอบอุ่นจากคนเป็นพ่อ ดูเหมือนว่าตอนนี้ลูกชายได้รับความรู้สึกนั้นแล้ว เพชรหอมนึกภาพออกว่า หากราซิเอลโล่ออกไปจากชีวิตตนอีกครั้ง ยศนัยจะรู้สึกเช่นไร คงหนีไม่พ้นความเสียใจแน่นอน และหากยศนัยรู้ว่า ราซิเอลโล่คือพอ ความเสียใจทวีคูณ หล่อนอยากให้โอกาสเขาได้แก้ตัว ทว่าความผิดของเขาเป็นเรื่องที่หล่อนจำฝังใจ จะให้ยกโทษให้ง่ายๆ คงไม่ได้

“เรามาอยู่ด้วยกันนะ พ่อแม่ลูก ฉันอยากดูแลลูก” เพชรหอมกำลังสะท้อนบางอย่างในอก ที่ราซิเอลโล่อยากรับผิดชอบในความผิดที่ตนสร้างไว้เพราะยศนัย หากหล่อนไม่มียศนัย เขาคงไม่คิดรับผิดชอบตน เขาทำเพื่อลูก ไม่ใช่เพราะตัวหล่อน “ฉันรักเธอนะเพ้นท์ รักลูกด้วย ให้ฉันได้ดูแลเธอกับลูกนะ”

ราซิเอลโล่บอกความรู้สึกของตนให้เพชรหอมรับรู้ และมั่นใจว่า คำว่ารักที่เอ่ยออกไปไม่ใช่เพราะอยากให้เพชรหอมให้อภัย แต่เป็นคำบอกรักที่มาจากความรู้สึกที่แท้จริง ความรู้สึกซ่อนเร้นในหัวใจมานานหลายปี โดยที่เขาไม่รู้ตัว

เพชรหอมตกใจกับคำว่ารักที่ไหลผ่านปากเขา หล่อนยืนอึ้งมองหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มที่ตนไม่เคยถอนหัวใจคืนด้วยความสับสน เขาน่ะหรือรักหล่อน รักตอนไหน เมื่อไหร่ หากเขารักตนจริง วันนั้นคงไม่พูดเช่นนั้น เขาคงอ้าแขนรับผิดชอบตน แต่นี่ไม่เลย ไม่สักนิดเดียว แต่พอรู้ว่า หล่อนมีสายเลือดเขา ราซิเอลโล่กลับยืดอกรับผิดชอบ...มันช้าเกินไปไหม

“คุณรักฉันง่ายจัง เมื่อก่อนตอนที่ฉันยังไม่รู้เท่าทันคุณ คุณใช้ความหล่อ ความมีเสน่ห์และคำพูดคำจาหว่านล้อมให้ฉันตกหลุมรักคุณ แล้วฉันก็รักคุณจนถอนตัวถอนใจไม่ขึ้น แต่สิ่งที่ฉันได้รับกลับมาคือคนละเรื่อง มันคือความเจ็บปวดที่ฝังรากลึกในใจฉัน แต่พอมาวันนี้คุณกลับบอกว่ารักฉัน ความรักของคุณพูดง่ายเหลือเกิน ง่ายจนฉันไม่เชื่อ” เพชรหอมคนเดิมไม่มีอีกแล้ว หล่อนแข็งแกร่งขึ้น ฉลาดมากขึ้น ไม่ตกหลุมพรางเขาง่ายๆ อีกแล้ว

“ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอ เธออาจคิดว่าคำว่ารักของฉันเป็นแค่เพียงลมปาก ฉันบอกเธอตรงนี้เลยนะว่าไม่ใช่ ฉันรักเธอด้วยหัวใจของฉันเอง หัวใจของคนที่รู้ว่ารักช้าเกิน” ราซิเอลโล่พูดจากใจ “ยกโทษให้ฉันนะเพ้นท์ เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ”