โซ่รักใยพิศวาส นิยาย บท 5

กรุงโรม ประเทศอิตาลี

ราซิเอลโล่ในวัยสามสิบแปดปีก้าวเดินลงมาจากรถสปอร์ตหลังจากนำมันมาจอดในโรงจอดรถของบ้าน เขาก้าวเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ ที่ในความรู้สึกของเขาตอนนี้คิดว่า มันใหญ่เกินไป ใหญ่จนรู้สึกถึงความอ้างว้าง เปลี่ยวเหงา เข้ามาในบ้านไม่เจอสมาชิกในครอบครัวที่ต่างมีหน้าที่ด้วยกันทั้งสิ้น คนที่เขาเจอกลับเป็นคนรับใช้ บางครั้งเขาคิดว่า อยากมีบ้านหลังเล็กๆ แต่เต็มไปด้วยความอบอุ่น

“ไงไอ้เสือ วันนี้กลับบ้านได้ ไม่หิ้วผู้หญิงไปกกเหรอ” นานโอ อาหนุ่มวัยสี่สิบเจ็ดปีทักหลานชาย

“แล้ววันนี้ทำไมคุณอาอยู่บ้านได้ ปกติไม่เห็นอยู่” หลานชายไม่ตอบ แต่ถามกลับ

“ฉันก็กลับบ้านทุกวัน มีแต่แกนี่แหละนานๆ ทีจะโผล่หัวกลับมาบ้าน” ราซิเอลโล่หยักไหล่ เดินไปนั่งบนโซฟา “แกเตรียมจัดกระเป๋าหรือยัง”

ราซิเอลโล่ย่นคิ้วกับคำถามของอาหนุ่ม “จัดกระเป๋า จัดทำไม จัดไปไหนครับ”

“แกอย่าบอกนะว่าแกลืม” นานโอส่ายศีรษะช้าๆ ก่อนทวนความจำให้หลานรัก “แกลืมจริงๆ ด้วย ฉันกับแกต้องไปเมืองไทยวันมะรืนนี้ ฉันบอกให้แกรู้เป็นอาทิตย์แล้วนะ แกดันลืมซะได้”

“ผมลืมไปเลย แต่ไม่เป็นไร จัดกระเป๋าแปปเดียวก็เสร็จ” ราซิเอลโล่ไม่คิดว่าเป็นเรื่องใหญ่โต

“แล้ววันนี้แกนึกยังไงถึงกลับบ้าน เวลานี้แกน่าจะอยู่กับสาวๆ ไม่ใช่เหรอ” นานโอถามอย่างรู้นิสัยหลานรัก

“เบื่อ” ราซิเอลโล่ตอบสั้นๆ “อยู่ๆ ก็เบื่อขึ้นมา รู้สึกเหมือนกับว่า ไม่ถูกใจผู้หญิงคนไหนเลย พอเห็นหน้า หมดอารมณ์ซะงั้น”

“ฉันก็เพิ่งรู้ว่าคนอย่างแกเบื่อผู้หญิงก็เป็นด้วย จะว่าไปอายุแกก็สมควรมีครอบครัวได้แล้วนะ อย่าปล่อยให้อายุเลยมาไกลเหมือนฉัน เพราะบางทีแกอาจเสียโอกาสอะไรไปในชีวิตก็ได้” นานโอเตือนหลานชาย

“ที่ว่าเสียโอกาสอะไรไป มันคืออะไรคุณอา”

“โอกาสที่แกเจอผู้หญิงดีๆ ไงล่ะ บางทีอาจผ่านเข้ามาในชีวิตแก แต่แกเพิกเฉยไม่ใส่ใจ ปล่อยผ่านเลยไป พอนึกถึงมันก็สายเกินไปอะไรทำนองนี้”

คำตอบของนานโอกระแทกใจราซิเอลโล่อย่างจัง ราซิเอลโล่อาจเจอผู้หญิงดีๆ เหมาะจะมาเป็นแม่ของลูก ทว่าเขากลับไม่ใยดี ไม่ใส่ใจความรู้สึก จนหล่อนหลุดมือไป และเขาก็ไม่คิดวิ่งตามหล่อนกลับคืนมา สตรีที่เขากำลังนึกถึงคือ เพชรหอม หญิงสาวที่ก่อกวนใจเขามาตลอดเจ็ดปี ราซิเอลโล่มีความรู้สึกว่า ตนเองมีอะไรติดค้างเพชรหอมอยู่ ทว่าเขาก็ไม่คิดค้นหาคำตอบคาใจ

“คุณอาพูดเหมือนกับว่า เคยพลาดโอกาสนั้นไป”

“ฉันไม่เคยเจอหรอก และคิดว่าไม่เจอด้วย เลยวัยแล้วมั้ง ฉันอยู่อย่างนี้ก็ดีแล้ว เหงาบ้างบางเวลา แต่พอลืมตาตื่นขึ้นมาความเหงาก็หาย” นานโอพูดอย่างคนเข้าใจชีวิต และยอมรับชีวิตที่ตนเป็นอยู่ “ฉันอยากให้แกมีครอบครัว เพราะมันถึงวัยแล้ว เลยจากนี้ไปบางทีแกอาจไม่อยากมีชีวิตคู่ เพราะคิดว่าอยู่คนเดียวได้ แต่ไม่ใช่ว่าแกไปเมืองไทยแล้วจะหิ้วผู้หญิงไทยกลับมาเป็นเมียนะ ถ้าแกทำอย่างนั้นแม่แกมาถลกหนังหัวฉันแน่ แกก็รู้ว่าแม่แกไม่ชอบสาวไทย แถมยังมองหาผู้หญิงให้แกด้วย”

เมื่ออาหนุ่มพูดถึงสาวไทย คนเดียวที่ราซิเอลโล่นึกถึงคือเพชรหอม หญิงสาวที่ยังคงรบกวนจิตใจเขาเนืองๆ และไม่หลุดออกจากความทรงจำง่ายๆ ด้วย และพานานโอพูดถึงมารดาบังเกิดเกล้า คนเป็นหลานถึงกับไม่อยากพูด

“คุณอาอย่าพูดถึงคุณแม่เลย เพราะคุณแม่นี่แหละที่ทำให้ผมไม่อยากกลับบ้าน รบเร้าให้ผมไปหาแบร์รี่อยู่ได้ รู้ๆ อยู่ว่าผมไม่ชอบ” ราซิเอลโล่ทำเสียงหงุดหงิด

“แต่จะว่าไป ฉันว่าแบร์รี่ก็น่ารักดีนะ แกก็ลองเปิดใจสิ เผื่อจะรักแบร์รี่ได้” นานโอแนะนำ

“ไม่เอาดีกว่า” ราซิเอลโล่ปฏิเสธทันควัน “ผมขอตัวก่อนนะครับคุณอา อยากพักผ่อน”

ราซิเอลโล่ลุกขึ้นเดินขึ้นชั้นบนทันทีที่พูดจบ นานโอมองตามร่างหลานชายไปอย่างจับสังเกตได้ว่า ราซิเอลโล่กำลังมีเรื่องบางอย่างกวนหัวใจ แต่จะเรื่องใดนั้นเขาไม่ถาม เพราะหากราซิเอลโล่อยากบอกก็จะบอกให้ตนรู้เอง

เมื่อเข้ามาอยู่ในห้องส่วนตัว ราซิเอลโล่นอนแผ่หลาบนเตียง ในสมองเขานึกถึงเพชรหอม การไปเมืองไทยครั้งนี้ เขาจะได้เจอหล่อนหรือไม่ หล่อนจะเป็นเช่นไร สบายดีไหม มีครอบครัวหรือยัง เขาคิดสะระตะ จนรู้สึกว่า เพชรหอมกำลังมีอิทธิพลกับตนมากเกินไป

“จะคิดถึงทำไมวะก็แค่ผู้หญิงคนเดียว ผู้หญิงที่คิดจะจับเรา คิดให้เปลืองสมองเปล่า”